Η Ψυχολογία της Μη Ακρόασης

Η Ψυχολογία της Μη Ακρόασης

--Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε εξοικειωμένοι με ένα συγκεκριμένο είδος απαιτητικού ανθρώπου: το είδος που φαίνεται να μην μπορεί να ακούσει πολλά από αυτά που ίσως έχουμε να του πούμε. Η συμπεριφορά του μπορεί να είναι εξοργιστική - ωστόσο προκαλεί και μια βαθύτερη περιέργεια, μια περιέργεια που αγγίζει την ψυχολογία της μη ακρόασης.

--Για παράδειγμα Αναφέρουμε σε έναν φίλο ότι φέτος πήγαμε διακοπές στα Χανιά...

--Α, κι εμείς , λέει, πήγαμε πριν μερικά χρόνια εκεί και μείναμε σε ένα ένα μικρό ξενοδοχείο και τυχαία συναντήσαμε ένα φίλο μας που είναι καθηγητής στο Γέηλ και έρχεται τα καλοκαίρια με τη γυναίκα του που είναι Γαλλίδα και έχει τρία παιδιά από διαφορετικούς γάμους και....και....

--Αλλο παράδειγμα: Του λέμε ότι έχουμε έναν συνάδελφο από τη Φινλανδία στο γραφείο μας. Λοιπόν, πετάγεται αυτός, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε μια μάχη κοντά στο Ελσίνκι όπου...

--Πρόκειται για αυτούς που δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσαμε να μοιραστούμε μαζί τους - όσο επείγον ή ειλικρινές κι αν είναι - που δεν θα ενταχθεί πολύ γρήγορα σε μια από τις ασύνδετες κουβέντες τους.

--Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τέτοιες περιπτώσεις ως αποτέλεσμα έλλειψης τρόπων. Το άτομο που μιλάει ασταμάτητα για τον εαυτό του και τα θέματά του πρέπει - πρώτα και κύρια - να είναι αγενές. Δεν έχει εκπαιδευτεί να λαμβάνει υπόψη τα συναισθήματα των άλλων. Έχει ξεχάσει τους νόμους της εθιμοτυπίας.

--Είναι το αντίστοιχο, στον τομέα της συζήτησης, ενός αδίστακτου που σκουπίζει το στόμα του με το πίσω μέρος του χεριού του ή δεν τηλεφωνεί ποτέ να πει χρόνια πολλά.

--Αλλά αυτό που φαίνεται ως έλλειψη προσοχής μπορεί, στην πραγματικότητα, να πηγάζει από κάτι πολύ βαθύτερο και πιο ψυχολογικό. Δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με μια παράλειψη όσο με έναν καταναγκασμό, όχι με μια υπερβολή αλλά με μια στέρηση. --Το άτομο δεν έχει απλώς ξεχάσει πώς ακούνε, απλά δεν είναι σε θέση να το κάνει. Και ο λόγος είναι οδυνηρός: φόβος.

--Το άτομο που δεν ακούει καταγράφει μια οξεία αίσθηση κινδύνου κάθε φορά που καλείται να συντονιστεί με την πραγματικότητα κάποιου άλλου, σαν να υπήρχε μια έντονη επιλογή: ή αυτός ή εγώ.

--Καυχιούνται, κυκλώνουν τα αγαπημένα τους θέματα και φλυαρούν ασταμάτητα για να καταπολεμήσουν το άγχος και τον τρόμο της εξόντωσης. Δεν είναι εγωισμός ή υπερβολική αυτοπεποίθηση, αλλά ένα ακραίο αίσθημα ευθραυστότητας και αορατότητας.

--Ο μη ακροατής πρέπει να αποκλείσει τους άλλους για να διατηρηθεί ζωντανός.

--Αν αφήσουν τις ανησυχίες τους έστω και για λίγες στιγμές (για να μας ρωτήσουν για τη δουλειά μας ή για την πονεμένη μέση μας), μπορεί να νιώσουν ότι δεν θα τους είχε απομείνει τίποτα όταν επιστρέψουν πάλι στη συζήτηση.

--Αναπόφευκτα, πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια θλιβερή ιστορία. Δεν μπορούν να ακούσουν επειδή - για πολύ καιρό, τα πρώτα τους χρόνια - δεν ήταν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος ή της απόλαυσης κανενός άλλου.

--Κανείς δεν γοητεύτηκε ιδιαίτερα από τα σχέδιά τους. Κανείς δεν θυμόταν τις μικρότερες λύπες και τους πόνους τους. Ηταν σαν να μην υπήρχαν. Έχουν εξελιχθεί υπερβολικά σε ζηλωτές φύλακες μιας αίσθησης ιδιαιτερότητας που θα έπρεπε να είχαν λάβει από τους άλλους από την αρχή της ζωής τους. Η συμπεριφορά τους χρησιμεύει μόνο για να θυμίσει τί επίτευγμα είναι να μπορείς, κατά καιρούς, να είσαι αυτός που κάνει τις ερωτήσεις και κάθεται στο πίσω κάθισμα.

--Αν μας τύχει ένας τέτοιος φίλος ας αναλογιστούμε την επόμενη φορά, με συμπόνια, την ψυχολογία του να μην ακούει και ποιες πρώιμες απουσίες που μπορεί να έκαναν μια τέτοια συμπεριφορά να μοιάζει με αναγκαιότητα.

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter

Βλέποντας τον κόσμο να κυλάει.

 Βλέποντας τον κόσμο να κυλάει.

-Κάπου κάπου μας συμβαίνει...να αφήσουμε μια δουλειά που κάνουμε και να πλησιάσουμε στο παράθυρο, να κάτσουμε εκεί λίγο ή περισσότερο και να αφήσουμε τα μάτια μας να χαζεύουν την πολυκατοικία απέναντι, τη βροχή που σκάει στο πεζοδρόμιο, τα αυτοκίνητα που περνούν, τον πιτσιρικά που τρέχει με το πατίνι του. Μπορεί ακόμα και να χαθούμε λίγο από τον τόπο που βρισκόμαστε , να ονειροπολήσουμε. Αμέσως μετά, γυρίζοντας σε αυτό που κάναμε, τείνουμε να κατηγορούμε τον εαυτό μας γιατί χάσαμε την ώρα μας κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, χωρίς σκοπό, τεμπέλικα και μάταια.
-Ξέρετε, σπάνια θα ακούγαμε κάποιον να λέει με υπερηφάνεια: «Πέρασα μια υπέροχη μέρα• το αποκορύφωμα ήταν που κοίταζα έξω από το παράθυρο».
Κι όμως, ίσως σε μια καλύτερη κοινωνία, ακριβώς αυτό θα ήταν που οι άνθρωποι θα έλεγαν συχνότερα ο ένας στον άλλον.
-Το να κοιτάμε έξω από το παράθυρο είναι, παραδόξως, μια άσκηση στο να ανακαλύπτουμε τα περιεχόμενα του εγκεφάλου μας. Είναι εύκολο να φανταστούμε ότι ξέρουμε τί σκεφτόμαστε, τί νιώθουμε και τί συμβαίνει στο μυαλό μας. Πλην όμως σπάνια το εξερευνούμε πλήρως και σε βάθος. Ένα μεγάλο μας κομμάτι είναι ντροπαλό και δεν βγαίνει στην επιφάνεια παρά μόνο κάτω από πίεση. Αν δεν το πιέσουμε, τότε δεν το ακούμε. Το να κοιτάζουμε όμως έξω από το παράθυρο προσφέρει έναν τρόπο να αφουγκραστούμε τις πιο ήσυχες προτάσεις και προοπτικές του βαθύτερου εαυτού μας.
-Ο Πλάτωνας πρότεινε μια μεταφορά για τον νου: οι ιδέες μας είναι σαν πουλιά που φτερουγίζουν αδιάκοπα μέσα στο πτηνόσπιτο του εγκεφάλου μας. Αλλά για να καθίσουν τα πουλιά, ο Πλάτωνας καταλάβαινε ότι χρειαζόμαστε περιόδους ηρεμίας και χωρίς σκοπό. Το να κοιτάμε λοιπόν έξω από το παράθυρο προσφέρει ακριβώς αυτήν την ευκαιρία. Βλέπουμε τον κόσμο να κυλάει.
-Και τότε, τα πιο διστακτικά μέρη του εαυτού μας, τα πιο ντροπαλά, έχουν την ευκαιρία να ακουστούν, όπως ακούγεται ένας συναγερμός που χτυπάει το βράδυ ή ο ήχος από το ρολόι στο καμπαναριό της εκκλησίας όταν η κίνηση έχει κοπάσει.
-Ασφαλώς το ενδεχόμενο αυτό του ονειροπολήματος δεν αναγνωρίζεται από μια κοινωνία που είναι παθιασμένη με τις τεράστιες απαιτήσεις της παραγωγικότητας. Ομως αυτές οι μικρές απολαύσεις -όπως αυτή του να κοιτάζουμε έξω από το παράθυρο τη ζωή να κυλά-το να ονειροπολούμε, είναι μια μικρή στρατηγική επανάσταση απέναντι σε αυτές τις υπερβολικές απαιτήσεις και μας δίνει χώρο να ψάξουμε δημιουργικά τον ανεξερεύνητο εσωτερικό μας εαυτό που τελικά αυτό είναι και το ζητούμενο.

Καλή σας ανάγνωση
Νανά Τσούμα

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter

Ηλιοστάσιο· μα τί όμορφη ελληνική λέξη είναι αυτή!

Μια γρήγορη ματιά στους δρόμους του Φιλοπάππου και αμέσως μια γρήγορη σκέψη που σε φέρνει μερικά χρόνια πίσω στο Manhattanhenge

Ηλιοστάσιο· μα τί όμορφη ελληνική λέξη είναι αυτή!

======================

Χθες το βράδυ, αφού ο ήλιος γλίστρησε τέλεια στις οδούς Κουκάκι της Αθήνας (Ματρόζου, Διοβουνιώτη, Γαληνού, Φιλοπάππου και όλων των δυτικών παραλλήλων της Βεΐκου), ρίχνοντας μια ζεστή γραμμή ανάμεσα σε μπαλκόνια και δέντρα ακακίας. Για χρόνια, περιπλανιόμουν σε αυτούς τους δρόμους, αλλά δεν τους είχα δει ποτέ να ευθυγραμμίζονται έτσι - το φως να λιμνάζει σε μαρμάρινα σκαλοπάτια, γείτονες να κάνουν ησυχία, πρόσωπα γυρισμένα προς τα πάνω.

Δεν ήταν θέαμα, απλά μια ήσυχη στιγμή: Η Αθήνα που χωνεύει μια ανάμνηση μου από τη Νέα Υόρκη (το τόσο θεατρικό και θεαματικό Manhattanhenge κατά τη διάρκεια του ηλιοστασίου), μετά την αφήνει να σβήσει. Μια σύντομη ευθυγράμμιση, μια απαλή ηχώ συμμετρίας.

Περπάτησα σπίτι με τη λάμψη να παρατείνει, νιώθοντας την πατρίδα μου - οικεία, φευγαλέα και κάπως εντελώς δική μου.

Από http:/www.facebook.com/kakavoulis

Ξενυχτώντας

Ξενυχτώντας

Είναι πολύ αργά· οι  περισσότεροι συνηθισμένοι άνθρωποι έχουν από ώρα παραδοθεί στον ύπνο. 

Μα εμείς μείνουμε ξύπνιοι, για να διαβάσουμε, να συλλογιστούμε, να μιλήσουμε με έναν παλιό ξεχασμένο γνώριμο: τον εαυτό μας.

Αργά τη νύχτα είναι η στιγμή όπου τα μεγάλα πράγματα βρίσκουν, επιτέλους, την ευκαιρία να ανθίσουν μέσα στο νου μας.

Η νύχτα διορθώνει όσα απαιτεί από εμάς  κοινωνία. Μπορεί τη μέρα να είμαστε ένας μηχανικός  ή ένας δάσκαλος· όμως πολύ πριν απ’ αυτό, ίσως ακόμη και τώρα, όταν μας επιτρέπεται να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας,  μπορούμε να είμαστε μια απρόσωπη, απέραντη συνείδηση· μια ύπαρξη  ελεύθερη, χωρίς άγκυρες και βαρίδια,  πλατιά, γεμάτη άπειρες δυνατότητες, αφύσικη δύναμη και σπάνιες, ανησυχητικές, διφορούμενες, παράξενες, οραματικές και αποκαλυπτικές σκέψεις.

Οι σκέψεις της νύχτας θα έμοιαζαν αλλόκοτες στη μητέρα μας, στον φίλο μας, στο παιδί μας, στον προϊστάμενό μας. Αυτοί χρειάζονται να μας  βλέπουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο· δεν αντέχουν όλες τις όψεις της ύπαρξής μας κι έχουν τους λόγους τους. Δεν είναι απαραίτητο  να τους απογοητεύσουμε. Εχουν δικαίωμα να μας θεωρούν προβλέψιμους και αυτό τους κάνει να νοιώθουν ασφάλεια. Αλλά  είναι οι προσδοκίες τους που μας διαμορφώνουν, που μας επηρεάζουν, που  μας κάνουν αυτό που είμαστε και που τελικά πνίγουν τα ζωτικά κομμάτια μας.

Κι όμως, τη νύχτα, με το παράθυρο ανοιχτό και τον ουρανό διάφανο από πάνω μας, μένουμε μόνο εμείς κι ολόκληρο το σύμπαν – κι έστω για λίγο, μπορούμε να γευτούμε κάτι από την απεραντοσύνη του και να του εκμυστηρευτούμε τις σκέψεις μας.

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση 

Νανά Τσούμα

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter

 

«Ο σύγχρονος κόσμος με τρελαίνει»

«Ο σύγχρονος κόσμος με τρελαίνει»

-Έχουμε δίκιο να ανησυχούμε και να νιώθουμε ότι υπάρχει πρόβλημα με την εποχή μας. Ο σύγχρονος κόσμος είναι υπέροχος με πολλούς τρόπους (η οδοντιατρική φτιάχνει δόντια- και μαζί χαμόγελο- καλύτερα από τα φυσικά, τα αυτοκίνητα είναι αξιόπιστα και ειδικά με το leasing η τζιπάρα μας ανεβάζει κοινωνικό επίπεδο, μπορούμε εύκολα από την Αθήνα να μιλάμε καθημερινά με τη γιαγιά μας που ζει στην Αργεντινή), αλλά ταυτόχρονα είναι ισχυρά και τραγικά διαμορφωμένος ώστε να προκαλεί στην ψυχολογία μας ένα επίπεδο υψηλού άγχους και μιας διαδεδομένης-ας πούμε- χαμηλής κατάθλιψης.
-Αυτή η ανησυχητική επίδραση έχει χαρακτηριστικά που το καθένα πρέπει να αντιμετωπιστεί με τον κατάλληλο τρόπο ή πιο σωστά με θεραπεία.

Δυο τυχαία παραδείγματα:

Η Αυτού Μεγαλειότης τα ΜΜΕ (THE Media)
-Τα μέσα ενημέρωσης έχουν τεράστιο κύρος και θέση στη ζωή μας, αλλά συνήθως στρέφουν την προσοχή μας σε πράγματα που μας φοβίζουν, μας ανησυχούν, μας πανικοβάλλουν ή μας εξοργίζουν και παράλληλα μας στερούν την πρωτοβουλία ή την ευκαιρία για αποτελεσματική προσωπική δράση. Συνήθως δίνουν έμφαση στις λιγότερο αξιοθαύμαστες πλευρές της ανθρώπινης φύσης και χωρίς να τις εξισορροπούν με την καλή θέληση, την υπευθυνότητα και την ευπρέπεια, μας σπρώχνουν προς τη «δικαιοσύνη του όχλου». Αυτή είναι η χειρότερη μορφή τους.

Συνεπώς τί είδους ΜΜΕ χρειαζόμαστε;
-Μια ενημέρωση που θα επικεντρωνόταν στην παρουσίαση και πρόταση λύσεων αντί στην πρόκληση αγανάκτησης• που θα ήταν ευαίσθητη στα συστημικά προβλήματα αντί να δίνει έμφαση σε αποδιοπομπαίους τράγους και στα συμβολικά «τέρατα»• και που θα μας θύμιζε συχνά ότι τα νέα που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία είναι εκείνα που προέρχονται από τις ίδιες μας τις ζωές, τις άμεσες εμπειρίες μας και τις ανάγκες μας.

Ας πάρουμε και τον Ρομαντισμό(The Romanticism)
-Η φιλοσοφία του ρομαντισμού μας λέει πως ο καθένας από εμάς μπορεί να ελπίζει ότι, εκεί έξω, υπάρχει ένα πολύ ξεχωριστό πρόσωπο που μπορεί να μας κάνει απόλυτα ευτυχισμένους. Όμως στην πράξη καταλήγουμε τις περισσότερες φορές να συμβιβαζόμαστε και να ανεχόμαστε μέτριες σχέσεις με κάποιον που είναι καλός ως πολύ καλός σε μερικά πράγματα αλλά αρκετά κακός ως πολύ κακός σε πολλά άλλα. Αυτό μοιάζει με σκέτη καταστροφή σε σύγκριση με τις αρχικές μας ελπίδες.

Αρα τί κάνουμε;
-Να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν κάναμε λάθος• απλώς μας ενθάρρυναν να πιστέψουμε σε ένα εξαιρετικά απίθανο όνειρο που τελικά ήταν φούσκα κι έσκασε. Αντί γι’ αυτό, να οικοδομήσουμε τις φιλοδοξίες μας γύρω από τη φιλία και την αγάπη με ή χωρίς σεξουαλικό χαρακτήρα. Απλό.

Καλή σας ανάγνωση
Με εκτίμηση
Νανά Τσούμα

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter
 

Κήποι Ποσειδωνίας: Η μεγάλη μάχη για την αναγέννηση των θαλασσών μας

 ---Κήποι Ποσειδωνίας:

Η μεγάλη μάχη για την αναγέννηση των θαλασσών μας

---Επτά χρόνια καινοτόμων φυτεύσεων από το Ινστιτούτο Αρχιπέλαγος για την προστασία των θαλάσσιων λιβαδιών Ποσειδωνίας στην Ελλάδα

---Σε μια εποχή που η θαλάσσια βιοποικιλότητα πλήττεται όλο και περισσότερο, μια μοναδική προσπάθεια αναζωογόνησης των ελληνικών θαλασσών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Το Ινστιτούτο Αρχιπέλαγος, πρωτοπορεί εδώ και επτά χρόνια στην αποκατάσταση των υποβρύχιων λιβαδιών Ποσειδωνίας, που αποτελούν ζωτικό οικοσύστημα για τα μεσογειακά νερά.

---Η ζωτική σημασία των λιβαδιών Ποσειδωνίας

Γνωστά και ως «πνεύμονες» της θάλασσας, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην παραγωγή οξυγόνου, στην προστασία της ακτογραμμής από τη διάβρωση και στη διατήρηση της βιοποικιλότητας. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια υφίστανται σημαντική φθορά, κυρίως από τις άγκυρες σκαφών που ξεριζώνουν τα ευαίσθητα φυτά τους, αλλά και από άλλες περιβαλλοντικές πιέσεις.

---Αντιμέτωπο με αυτή την πρόκληση, το Ινστιτούτο Αρχιπέλαγος ανέπτυξε και εφαρμόζει καινοτόμες τεχνικές υποβρύχιας φύτευσης, χρησιμοποιώντας θραύσματα Ποσειδωνίας που διασώζονται από ζημιές σε φυσικά λιβάδια. Η διαδικασία είναι εξαιρετικά απαιτητική και επίπονη: εξειδικευμένοι επιστήμονες-δύτες φροντίζουν τα νεαρά φυτά σχεδόν σε εβδομαδιαία βάση, κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους.

---Καινοτόμες τεχνικές υποβρύχιας φύτευσης

«Η επιτυχής ανάπτυξη των υποβρύχιων κήπων Ποσειδωνίας δεν είναι υπόθεση στιγμιαίων ενεργειών ή επικοινωνιακών πρωτοβουλιών», τονίζουν οι επιστήμονες του Αρχιπελάγους. Η διαδικασία απαιτεί επιμονή, υπομονή και βαθιά γνώση των περιβαλλοντικών συνθηκών, καθώς η Ποσειδωνία μεγαλώνει με αργούς ρυθμούς (περίπου 6 εκατοστά ανά έτος) και η βιωσιμότητα των φυτεύσεων εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως τα θαλάσσια ρεύματα, η ποιότητα του ιζήματος, οι καιρικές συνθήκες και η πανίδα της περιοχής.

---Η επιστημονική ομάδα συνεργάζεται με κορυφαία πανεπιστήμια της Ευρώπης και έχει ήδη δημοσιεύσει σημαντικές μελέτες που επιβεβαιώνουν την αξία και τη βιωσιμότητα της μεθόδου. Η προσπάθεια αυτή συνεχίζεται με εντατικούς ρυθμούς από την άνοιξη έως τα τέλη του χρόνου, αποτελώντας μια από τις πιο σημαντικές πρωτοβουλίες προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος στην Ελλάδα.

---Μέσα από αυτή την πρωτοβουλία, το Αρχιπέλαγος στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: η προστασία της θάλασσας δεν είναι παιχνίδι εντυπώσεων, αλλά απαιτεί σοβαρή, μακροχρόνια δέσμευση και επιστημονική προσέγγιση. Οι «υποβρύχιοι κήποι» της Ποσειδωνίας δεν είναι απλώς φυτεύσεις — είναι η ελπίδα για την αναγέννηση ενός μοναδικού οικοσυστήματος, που θα συνεχίσει να στηρίζει τη ζωή στη Μεσόγειο για τις επόμενες γενιές.

Πηγή: https://www.rosa.gr/.../kipoi-poseidonias-i-megali-machi.../

Βοήθειά μας ο Αγιος Φανούρης, να μας φανερώνει καλά νέα από όπου και αν τα περιμένουμε.

 

Του Αγίου Φανουρίου αύριο...μεγάλη εορτή.

Κοιτάξτε, το τί πιστεύει ο καθένας μας για τον Θεό και τους αγίους είναι δική του υπόθεση , αυτά τα πράγματα δεν είναι "εξαγώγιμα" και καλό είναι να τα κρατάμε για τον εαυτό μας.

Ο Θεός είναι παντού ο ίδιος και την ανάγκη του την έχουμε όλοι.

Βοήθειά μας λοιπόν ο Αγιος Φανούρης, να μας φανερώνει καλά νέα από όπου και αν τα περιμένουμε.

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

Η Φύση είναι όμορφη, άπιαστη, μαγική!

...και που λέτε ξαφνικά η αγριοφυστικιά έβγαλε ροζ καρπούς ή λουλούδια ή κάτι άλλο τέλος πάντων μυστηριώδες , περίεργο, αινιγματικό, σαν μισό δαχτυλίδι, σαν κουδουνίστρα, σαν σκουλαρίκι, τόσο όμορφο όσο και άγνωστο.

Τελικά το αίνιγμα λύθηκε.

Κάποια έντομα-μικροσκοπικές σφήκες-εναποθέτουν τα αυγά τους στα φύλλα της αγριοφυστικιάς και αυτή αντιδρά δημιουργώντας αυτές τις ροζ διογκώσεις που λειτουργούν σαν ένα "σπιτάκι" για να φυλαχθούν ασφαλή τα αυγά!

Η Φύση είναι όμορφη, άπιαστη και μαγική!

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

 

 

 

 

Τορτσέλλο.

 «Κάπου μιάν ώρα έξω από τη Βενετιά, εκεί στα ανοιχτά της ασάλευτης λαγκούνας, βρίσκεται η πολιτεία του θανάτου, το Τορτσέλλο. Την αντικαθρεφτίζουν, την αργοπίνουν, τη στοιχειώνουν τα στεκάμενα νερά. Και βλέπεις πλάϊ στα έρημα κανάλια με τα θεριεμένα βούρλα, κάτι θεόφτωχες κεντίστρες, καθισμένες να λιώνουν ολημερίς τα μάτια τους, πλέκοντας μεγάλες άσπρες πεταλούδες από δαντέλλα. Για τις κομψές κυράδες, να τις καρφιτσώνουν στο μπούστο τους, πάνω στο βυζί.

Μια τέτοια πεταλούδα θάθελα τώρα να αγοράσω κι’ εγώ για σένα,... . Μιαν άσπρη, από κρουστή δαντέλλα πεταλούδα. Για να κλαρώνει στο στήθος σου, ν’ αεροζυγιάζεται, ν’αλαφροτρεμίζει σαν πάνω σε λουλούδι καθώς θα σου βυζαίνει την καρδιά.»

 

Από τον αγαπημένo Αγγελλο Τερζάκη "ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ"

Τό Ἡμερολόγιον τῆς Ἀπελευθερωτικῆς Ἐπαναστάσεως τῆς Κρήτης του Ιωσήφ Λεκανίδη

Τό Ἡμερολόγιον τῆς Ἀπελευθερωτικῆς Ἐπαναστάσεως τῆς Κρήτης του Ιωσήφ Λεκανίδη είναι ένα πολύτιμο ιστορικό τεκμήριο για μία από τις κρισιμότερες περιόδους της νεότερης κρητικής ιστορίας, από την έκρηξη της Μεταπολιτευτικής Επανάστασης μέχρι το πρώτο διάστημα της Κρητικής Πολιτείας (Σεπτέμβριος 1895 – Ιούλιος 1899). 

Ο Λεκανίδης, κορυφαίος πρωταγωνιστής των γεγονότων στην Κρήτη στα τέλη του 19ου αιώνα και στο ξεκίνημα του 20ού, στενός φίλος και συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου, καταγράφει στις σελίδες του ημερολογίου του τα γεγονότα, μικρά και μεγάλα, ως αυτόπτης μάρτυρας και δρων συνδιαμορφωτής. 

Σε ένα συναρπαστικό αφήγημα, με εξαντλητική παράθεση πληροφοριών και γλαφυρότητα, αποδίδει τη δύσκολη καθημερινότητα των αγωνιστών.

Την επιστημονική επιμέλεια έκανε ο Γιώργος Λιμαντζάκης, δρ τουρκολόγος-ιστορικός.

Μια ασυνήθιστη ανάρτηση

 Μια ασυνήθιστη ανάρτηση

-Συμβαίνει...όλοι μας, ως παιδιά , είχαμε ιδιαίτερη αγάπη και κτητικότητα για τα παιχνίδια μας.

-Κάποιοι όμως είχαμε- και έχουμε ακόμα- μια ιδιαίτερη και βαθιά προσκόλληση με τα λούτρινα ζωάκια, κυρίως τα αρκουδάκια μας, άλλα κρυμμένα στο πατάρι, άλλα στο πάνω πάνω ράφι της βιβλιοθήκης, άλλα στο μαξιλάρι μας.

-Προσπαθούμε να καταλάβουμε το "γιατί";

-Γιατί τόση αγάπη;

-Γιατί αυτό το αρκουδάκι και όχι ένα άλλο;

-Κάποιοι ψυχολόγοι μιλούν για συναισθηματική σύνδεση και νοσταλγία της παιδικής περιόδου της ζωής μας, ίσως για ένα μέρος της προσωπικής μας ιστορίας , πιθανόν για μια παρηγοριά σε δύσκολες στιγμές ή ακόμα για το παιδί που βρίσκεται ζωντανό μέσα μας.

-Κάποιοι άλλοι ότι το αρκουδάκι συνδέεται με την έλλειψη μητρικής ή πατρικής στοργής καθώς και με την μοναξιά και τη συναισθηματική έλλειψη που νιώθουμε σαν παιδιά όταν αποχωριζόμαστε από τη μητέρα μας.

-Κάποιοι τέλος βρίσκουν πως το αρκουδάκι αυτό μας προσφέρει μια αγάπη «άνευ όρων», αγάπη ασφαλή, χωρίς απαιτήσεις, και χωρίς απόρριψη όπως ίσως δε μας πρόσφερε κάποιος γονιός.

-Ξέρετε, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε εντελώς καλά συνδεδεμένες και οργανωμένες οικογένειες σπάνια προσκολλώνται βαθιά στα αρκουδάκια τους- οι άνθρωποι, τους είναι αρκετοί.

-Αντίστοιχα, όσο πιο στερημένο αγάπης είναι το περιβάλλον, τόσο πιο φανατική μπορεί να είναι η αφοσίωση και η προσκόλληση στο αρκουδάκι τους.

-Είναι να θαυμάζει κανείς την ευρηματικότητα του παιδικού μυαλού.

-Ένα παιδί θα επενδύσει όλη την αγάπη που του αρνούνται οι ενήλικες σε ένα απαλό πλάσμα.

-Θα μετρήσει σωστά το συγκεκριμένο έλλειμμα στοργής, στη συνέχεια θα την προβάλει σε ένα άψυχο αντικείμενο - και από εκεί -θα την ακτινοβολήσει πίσω στον εαυτό του.

-Αρκεί να σκεφτούμε τις θρησκείες : πώς οι άνθρωποι επινοούν θεούς για να απαλύνουν τις απουσίες της γήινης ζωής τους.

-Τα αρκουδάκια μας τελικά ήταν θεότητες-φυλακτά.

-Φαντάζομαι να συμφωνείτε.

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter Inc.

Successore novo vincitur omnis amor -Κοινώς: «Κάθε έρωτας ξεπερνιέται από έναν καινούργιο».

Successore novo vincitur omnis amor

-«Θεραπείες για την Αγάπη» είναι ο τίτλος ενός από τα πολλά βιβλία αυτοβοήθειας που γράφτηκαν από τον Ρωμαίο ποιητή Οβίδιο το 2ο μ.Χ. και προσφέρει παρηγοριά και συντροφιά σε όσους έχουν υποφέρει από ερωτική εγκατάλειψη .

-Στις σελίδες του, βρίσκουμε έναν από τους πρώτους στοχασμούς για το πώς να γιατρέψουμε μια πληγωμένη καρδιά.

-Σαράντα πέντε ετών κατά τη στιγμή της συγγραφής και ήδη στον τρίτο γάμο του, ο Οβίδιος είχε μεγάλη προσωπική εμπειρία για την ερωτική απογοήτευση και γνώριζε επίσης τον συχνά τραγικό αντίκτυπό της σε φίλους και γνωστούς . Αλλος κρεμάστηκε από το δοκάρι, άλλη πήρε δηλητήριο, άλλος πνίγηκε στο ποτάμι, κάποια άλλη έπεσε από τον γκρεμό.

-Ως ένθερμος αναγνώστης θρύλων και ιστορίας, ο Οβίδιος ήταν επίσης εξοικειωμένος με τον ρόλο της ερωτικής απογοήτευσης σε πολλές φρικιαστικές μυθολογικές τραγωδίες: ήταν η ερωτική απογοήτευση που οδήγησε τη Διδώ, βασίλισσα της Καρχηδόνας, να αυτοκτονήσει• που οδήγησε τη Μήδεια να σκοτώσει τα παιδιά της• που έκανε την Κίρκη να χάσει τα λογικά της και που ενέπνευσε την Θρακική πριγκίπισσα Φυλλίς να κρεμαστεί αφού ο εραστής της Δημοφών την άφησε για να επιστρέψει στην πατρίδα του, την Αθήνα.

-Αυτό δεν ήταν θέμα ούτε ασήμαντο ούτε αστείο.

-Διαπιστώνοντας ο Οβίδιος πως το τέλος ενός έρωτα θα μπορούσε να σκοτώσει, συμβουλεύει: successore novo vincitur omnis amor («κάθε αγάπη ηττάται από έναν νέο διάδοχο»)

Κοινώς: «Κάθε έρωτας ξεπερνιέται από έναν καινούργιο».

-Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η πραγματική της δύναμη αυτής της διαπίστωσης στην ιδέα ότι κάποιος, πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, κατάλαβε ακριβώς - με μια φρεσκάδα που θα μπορούσε να μας κάνει να δυσπιστούμε, να κοιτάμε και να ξανακοιτάμε τις ημερομηνίες- αυτό που σήμερα μοιάζει απόλυτα αγωνιώδες.

-Βυθισμένοι στις λεπτομέρειες της ερωτικής απογοήτευσης μπορούμε να σκουπίσουμε τα δακρυσμένα μάτια μας και να συνειδητοποιήσουμε πως τίποτα δεν άρχισε από τη στιγμή που μας εγκατέλειψε ο εραστής μας ή η ερωμένη μας . Από την εποχή του Ομήρου και τον καιρό του Νώε υπήρχαν άνδρες και γυναίκες που διέλυαν ο ένας την πίστη του άλλου ζητώντας λίγο περισσότερο χώρο.

-Αυτή η καταστροφή εκτυλίσσεται εδώ και πολύ, πολύ καιρό. Δεν είναι προσωπικό ελάττωμα, η θλίψη είναι κωδικοποιημένη στην ανθρώπινη φύση μας και από την αρχαιότητα προσδίδεται αξία στο αδιάκοπο κλάμα που κάναμε στο μπάνιο το περασμένο Σαββατοκύριακο γιατί μας άφησε «μπουκάλα» ο αγαπημένος.

Και δεν είμαστε αδύναμοι, κάθε άλλο! Στεκόμαστε στην ίδια σειρά με δυνατούς εραστές που έχουν πληγωθεί από τις αλλαγές γνώμης του συντρόφου τους. Περνάμε αυτό που υπέμεινε η Βασίλισσα της Καρχηδόνας. Υποφέρουμε όπως η θρακική βασιλική οικογένεια. Συμμετέχουμε σε μια από τις παλαιότερες, μεγαλοπρεπέστερες μορφές θλίψης!

-Ίσως βοηθήσει το γεγονός ότι η συμβουλή του Οβίδιου εκφράζεται σε μια αρχαία γλώσσα που είναι απίθανο να καταλάβουμε. Όταν γράφει successore novo vincitur omnis amor («κάθε αγάπη ηττάται από έναν νέο διάδοχο»), δεν έχει τόση σημασία τι λέγεται, όσο το ότι λέγεται σε μια λατινική γλώσσα που κάποτε μιλιόταν από τις ακτές της Βρετανίας μέχρι τις όχθες του Ευφράτη .

-Είναι μια ρυθμική, ξένη γλώσσα που χαράσσει μια γραμμή στο χρόνο από τη Ρωμαϊκή Αγορά μέχρι το γραφείο όπου κάθεσαι τώρα, ψάχνοντας στο κινητό σου, προσποιούμενος ότι δουλεύεις, τρώγοντας πάρα πολλά μπισκότα, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο τα δέντρα και αναρωτώμενος πώς πήγαν όλα στραβά.

Είναι μια μεγάλη αλήθεια ότι πονάει πολύ, αλλά τουλάχιστον δεν είναι - εκτός από όλα τα άλλα - με κανέναν τρόπο καινούργια.

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter Inc

 

ΕΡΤ Πάνω στο πουκάμισο στο μέρος της καρδιάς.

Ιούνιος 2013 η ΕΡΤ κλείνει, μετονομάζεται σε ΝΕΡΙΤ και ανοίγει απέναντι απότο Ραδιομέγαρο η ERTOPEN.
Ιούνιος 2015 η ΕΡΤ ανοίγει πάλι.
Ενδιάμεσα, τον Ιούνιο του 2014 και μέσα  από το spirtowebradio μίλησα με δυο εξαίρετους και ιδιαίτερα αγαπητούς συναδέλφους δημοσιογράφους της ΕΡΤ την Αναστασία Ζήγου και τον Ανδρέα Παπασταματίου.
Μιλήσαμε ανοιχτά, καθαρά και ξάστερα  για το τί  οδήγησε στο "μαύρο" ,  για το καινούργιο και ληξιπρόθεσμο φρούτο τη ΝΕΡΙΤ, την αεροδυναμική  ERTOPEN και βέβαια τη μάνα-ΕΡΤ!
Επειδή οι καιροί είναι περίεργοι και η μνήμη φοράει ξυλοπάπουτσα ακούστε τις δυο συνεντεύξεις αυτών των παιδιών...γιατί παιδιά της  ΕΡΤ υπήρξαμε, υπάρχουμε και θα υπάρχουμε με το σηματάκι της  «πάνω στο πουκάμισο στο μέρος  της καρδιάς»!

Καλή σας ακρόαση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

 

Nana Tsouma Kato apo to Kioski · ERT Andreas Papastamatiou