J’apprends à fermer ma bouche- enfin! Μαθαίνω να κλείνω το στόμα μου-επιτέλους!🤫

 J’apprends à fermer ma bouche- enfin!

Μαθαίνω να κλείνω το στόμα μου-επιτέλους!

Στην εποχή της υπερβολικής έκθεσης, οι έξυπνοι άνθρωποι κατανοούν τη σημασία της διακριτικότητας.

Γνωρίζουν ότι ορισμένες πληροφορίες είναι καλύτερα να παραμένουν ιδιωτικές, προστατεύοντας έτσι την ψυχική τους υγεία, την επαγγελματική τους αξία, τις προσωπικές τους σχέσεις και το κυριότερο, τα πράγματα αυτά να μη χρησιμοποιηθούν αργότερα εναντίον τους!

 

Ποια είναι;

 

-1. Γνώση και ικανότητες

Οι έξυπνοι άνθρωποι δεν αποκαλύπτουν όλη την έκταση των γνώσεων και των ικανοτήτων τους. Αν και μπορεί να διαθέτουν εξαιρετικές γνώσεις και δεξιότητες, δεν τις αποκαλύπτουν εξ ‘ολοκλήρου αλλά κρατούν ένα μέρος για τον εαυτό τους.

Αυτό τους επιτρέπει να διατηρήσουν την επαγγελματική τους αξία αλλά και να μην δημιουργούν μεγάλες προσδοκίες στους άλλους και εκείνοι να μην ξέρουν πως να τις διαχειριστούν.

 

-2. Οικονομική κατάσταση

Η συζήτηση για εισοδήματα, επενδύσεις ή χρέη μπορεί να προκαλέσει ζήλια ή ακόμα και εκμετάλλευση.

Οι έξυπνοι άνθρωποι προτιμούν να προστατεύουν τις σχέσεις τους από οικονομικές παρεμβάσεις, διασφαλίζοντας ότι η σύνδεση με τους άλλους βασίζεται στην ουσία και όχι σε οικονομικούς παράγοντες.

 

-3. Στρατηγικές επιτυχίας

Η επιτυχία δεν είναι θέμα τύχης, αλλά σκληρής δουλειάς και προσωπικών μεθόδων. Οι έξυπνοι άνθρωποι κρατούν τις στρατηγικές τους μυστικές, αποφεύγοντας την υπερέκθεση που μπορεί να μειώσει την αξία τους ή να αποκαλύψει το ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα. Έτσι διατηρούν τον έλεγχο της δικής τους πορείας.

 

-4. Ανασφάλειες και ευαισθησίες

Όλοι έχουν αδυναμίες, αλλά οι έξυπνοι άνθρωποι επιλέγουν με προσοχή σε ποιον θα τις εμπιστευτούν.

Η αποκάλυψη των ευαισθησιών τους σε λάθος άτομα μπορεί να γίνει θέμα εκμετάλλευσης ή συναισθηματικής χειραγώγησης.

Προστατεύοντας αυτές τις πτυχές του εαυτού τους, διατηρούν την ψυχική τους ισορροπία.

 

-5. Δίκτυο επαφών

Οι έξυπνοι άνθρωποι επενδύουν σε σχέσεις υψηλής ποιότητας, αλλά δεν τις επιδεικνύουν.

Η υπερέκθεση του δικτύου τους μπορεί να προσελκύσει άτομα που θέλουν να επωφεληθούν ή να υποβαθμίσουν την εμπιστοσύνη που έχουν κερδίσει στις επαφές τους.

Διατηρώντας το δίκτυό τους ιδιωτικό, προστατεύουν την αξιοπιστία και τη δυναμική του.

 

-6. Προσωπική ζωή και οικογενειακά θέματα

Η οικογενειακή ζωή είναι ένα από τα πιο ευαίσθητα θέματα.

Οι έξυπνοι άνθρωποι αποφεύγουν να κοινοποιούν λεπτομέρειες για τους δικούς τους ανθρώπους, προστατεύοντας τους από την κριτική ή την αδιάκριτη προσοχή. Έτσι διατηρούν την ηρεμία και τη σταθερότητα στις προσωπικές τους σχέσεις.

 

-7. Προσπάθειες αυτοβελτίωσης

Είτε πρόκειται για φυσική κατάσταση, νέες γνώσεις ή ψυχολογική στήριξη, οι έξυπνοι άνθρωποι εργάζονται αθόρυβα για την ανάπτυξή τους.

Με αυτόν τον τρόπο, αποφεύγουν την εξωτερική πίεση ή τις προσδοκίες, επικεντρώνονται στους στόχους τους και απολαμβάνουν τα αποτελέσματα χωρίς να αναζητούν εξωτερική επιβεβαίωση.

 

-8. Παλιά λάθη και αποτυχίες

Αν και τα λάθη αποτελούν μαθήματα ζωής, οι έξυπνοι άνθρωποι δεν νιώθουν την ανάγκη να μοιράζονται τις αποτυχίες τους με όλους.

Αντί να εστιάζουν στο παρελθόν, προτιμούν να δείχνουν την εξέλιξή τους μέσω των επιτυχιών τους, ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση και την εικόνα τους.

 

-9. Μελλοντικά σχέδια

Όταν πρόκειται για σημαντικές αλλαγές ή φιλόδοξα έργα, οι έξυπνοι άνθρωποι διατηρούν τα σχέδιά τους κρυφά.

Με αυτόν τον τρόπο προστατεύονται από αρνητικές επιρροές, φήμες ή ακόμα και ανταγωνισμό, σιγουρεύοντας έτσι ότι θα πραγματοποιήσουν τις ιδέες τους απρόσκοπτα.

 

-10. Εφεδρικά σχέδια

Προετοιμάζονται πάντα για το απρόβλεπτο, αλλά δεν το κοινοποιούν.

Η ύπαρξη εναλλακτικών σχεδίων δεν δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης στον αρχικό στόχο, αλλά προνοητικότητα.

Ωστόσο, αν το δηλώσουν δημόσια, μπορεί να θεωρηθεί σημάδι αμφιβολίας, κάτι που θέλουν να αποφύγουν.

 

Η διατήρηση της ιδιωτικότητας δεν είναι απλώς μια στρατηγική επιβίωσης, αλλά και τρόπος να προστατεύσουμε την αυτονομία μας, την ψυχική μας ισορροπία και κυρίως την ...πλάτη μας!

 

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

από το εξαίρετο https://openpeople.university/

Μουσείο απουσιών

Μουσείο απουσιών

- Δεν το αποφεύγεις με τίποτα! Εκεί που δεν το περιμένεις! Την ώρα που πας να πιες τον καφέ σου, να ξεσκονίσεις, να ανοίξεις ένα ντουλάπι, να ξεκλειδώσεις την πόρτα σου. Τα βλέπεις να ζωντανεύουν και νόημα δεν έχει να αρχίσεις να αναρωτιέσαι σε ποιόν ανήκουν.

-Ένα ρολόι χειρός Zenith παμπάλαιο σταματημένο στις 8, ένα άδειο από καραμέλες ξύλινο κουτί με ζωγραφισμένη πάνω μια μπαλαρίνα, ένα καπέλο πλατύγυρο με κορδέλα που δε φόρεσες μη σε πάρουν για την Αλίκη, μια λάμπα πετρελαίου κρεμασμένη στον τοίχο και γερμένη λίγο λοξά που όλο λες να την ισιώσεις και  όλο το ξεχνάς...

-Ολα αυτά και πολλά άλλα που σκοντάφτεις πάνω τους , είναι τα κενά που τραβούν το μάτι μιας ζωής που η μονιμότητά της είναι παραπλανητική και η σταθερότητά της εξαρτάται από μια σειρά επιτυχημένων συναισθηματικών στιγμών: με τον πατέρα την ημέρα που έφυγε για "πάνω", τον αγαπημένο που πια δεν ακούγεται, της κολλητής που άλλαξε χώρα, της γιαγιάς της ράφτρας που δεν πρόλαβες να γνωρίσεις.

-Το σπίτι έχει γίνει ένα μουσείο απουσιών και κάθε φορά που πιστεύεις ότι μπορεί να ξεπεράσεις τα χειρότερα, σε πιάνει ένα νέο αντικείμενο που αρχίζει να σου ουρλιάζει με πανικόβλητη επιμονή! Ποιος θα φανταζόταν ότι ένα κουτί μπορεί να ακούγεται τόσο απελπισμένο: «Σύνελθε! Εχουν φύγει! Και δεν θα είναι ποτέ ξανά εδώ…»

-Μερικές μέρες υπάρχει μια παρόρμηση να φύγεις από αυτό το συναισθηματικό κοιμητήριο. Στη δουλειά, μπορείς σχεδόν να νιώθεις πως έχεις επιβιώσει, τουλάχιστον για λίγες ώρες. Αλλά εδώ στο σπίτι, σε αυτό που θα έπρεπε να είναι ιερό, ειδικά τη νύχτα, η πονεμένη ιστορία κολλάει παντού.

-Η μόνη διέξοδος θα είναι να αφήσεις να τρυπώσουν νέες αναμνήσεις, έτσι ώστε το ρολόι, το κουτί, το καπέλο ή η λάμπα να πάψουν να σε βασανίζουν με αναφορές και να σημαίνουν κάτι διαφορετικό. Βέβαια η σκέψη αυτή τούτη τη στιγμή προκαλεί αβάσταχτες ενοχές και ναυτία. Μακάρι οι στιγμές αυτές να είχαν έρθει με προειδοποιητικές ετικέτες που θα σε προετοίμαζαν πως μόλις φύγουν , τότε θα άρχιζαν πραγματικά να σε πονάνε . Αλλά δεν το ξέρεις και διέξοδος δεν υπάρχει.

-Θα χρειαστεί απλώς ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Πιθανότατα έχεις μπροστά σου πολλές ώρες πένθους έως ότου όλα αυτά τα αντικείμενα, τα ντουλάπια, τα συρτάρια τα ράφια και τα έπιπλα αρχίσουν να σε λυπούνται – και ίσως μια μέρα να σε αφήσουν ελεύθερο να σκεφτείς κάτι άλλο.

 

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

 

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter

 

8 Μαρτίου κάθε γυναίκα στον πλανήτη γιορτάζει. Και έχει κάθε λόγο να το κάνει.

8 Μαρτίου κάθε γυναίκα στον πλανήτη γιορτάζει.

Και έχει κάθε λόγο να το κάνει.

 

Επειδή από τη φύση της είναι ένα ιδιαίτερα μοναδικό πλάσμα.

Επειδή είναι το ωραίο φύλο.

Επειδή ο εγκέφαλός της λειτουργεί με πολύπλευρους τρόπους.

Επειδή της αρέσει – χωρίς δεύτερη σκέψη – να φροντίζει τους άλλους.

Επειδή ξέρει πρώτα να δίνει και μετά να παίρνει.

Επειδή φτιάχνει με το σώμα της τη ζωή.

Επειδή είναι εκείνη η ίδια η προσωποποίηση της ζωής, της δημιουργίας και της αγάπης.

 

Το υπαρκτό πρόβλημα με την ισορροπία των ρόλων μίας γυναίκας, έγκειται στο γεγονός ότι η γυναίκα εκτός από τους ρόλους που πλέον είναι ελεύθερη να επιλέγει μόνη της, επωμίζεται και όλους αυτούς που τις επιβάλλει ακόμα η κοινωνία.

 

Ολο αυτό χρειάζεται μεγάλη δύναμη!

 

Αυτό όμως που της δίνει ακόμα περισσότερη δύναμη, πείσμα και επιμονή είναι οι ιστορίες που ενδεχομένως δεν προβάλλονται και αφορούν σε γυναίκες που πέταξαν από πάνω τους δύσκολες καταστάσεις, άλλαξαν τη ζωή τους ή επιβίωσαν μετά από κακοποιητικές συμπεριφορές.

 

Ο ρόλος της λοιπόν είναι συγκλονιστικά δύσκολος!

Γιαυτό οι γυναίκες είναι υπέροχες... φτάνει να το πιστέψουν και οι ίδιες!

 

Αγαπητές κυρίες, στην υγειά μας και χρόνια μας πολλά!!!

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

 

Δημοσιεύτηκε στo Thrive Global

 

Καλή Σαρακοστή!

Με την ακολουθία των Χαιρετισμών της Θεοτόκου, τον Ακάθιστο Υμνο, το μεγάλο και σπουδαίο ποίημα που δίνει νόημα στις Παρασκευές, καλωσορίζουμε την Ανοιξη μέσα από ένα ματσάκι ανεμώνες εξοχής των καλών γειτόνων μου Kostas Pavitsos ,

 

Εύχομαι σε όλους σας Καλή Σαρακοστή!

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

 

Υπήρξαν και αυτοί κάποτε νέοι...

 Υπήρξαν και αυτοί κάποτε νέοι...

Η βάζουμε όρια ή κάνουμε σκασιαρχείο!

Η βάζουμε όρια ή κάνουμε σκασιαρχείο!

Λύση passpartout δηλαδή καθώς είναι κλειδί για όλα! Για την εργασία μας, για τις κοινωνικές μας σχέσεις αλλά και τις προσωπικές!

 

Σύμφωνα με τον κανόνα του επιτυχημένου, πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται, να κάνουμε τον άνθρωπο –ορχήστρα ανάμεσα σε σχέδια και προγράμματα και να είμαστε ειδικοί σε όλα. Κάνοντας όλα αυτά ακατάπαυστα, λένε , ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να πάμε μπροστά. Αλλά βέβαια το κόστος της επιτυχίας περιλαμβάνει πολλές ώρες δουλειάς, φορτωμένο πρόγραμμα και καθόλου ανάπαυση με αποτέλεσμα η δουλειά να μας προκαλεί άγχος και κατάθλιψη που πολύ δύσκολα μπορούμε να διαχειριστούμε και να αντιμετωπίσουμε.

 

Παλιά οι εργάσιμες ημέρες ήταν πιο καθορισμένες με ξεκάθαρη την ώρα που άρχιζαν και την ώρα που τελείωναν και δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα ή φορητοί υπολογιστές για να κρατάμε επαφή τα αφεντικά μας όταν ήμασταν σπίτι μας.

 

Σήμερα όμως η εικόνα του κόσμου είναι εντελώς θολή. Είμαστε συνδεδεμένοι 24 ώρες το εικοσιτετράωρο για 7 ημέρες για να στέλνουμε και να μας στέλνουν ειδοποιήσεις και ηλεκτρονικά μηνύματα ακόμη και όταν είμαστε μακριά από το γραφείο μας. 

 

Αυτός είναι ένας ακόμα λόγος γιατί τα όρια είναι απίστευτα κρίσιμα για την ευημερία μας ακόμα και αν η τοποθέτησή τους προκαλέσει δυσαρέσκεια στον εργοδότη μας.

 

Υπάρχουν αρκετές επιλογές μέσα στα 24ωρα των 7 ημερών που μπορούμε με ευελιξία να πραγματοποιήσουμε. Ναι, το αφεντικό θέλει να του απαντήσουμε στο μήνυμά του στις 10μμ αλλά και εμείς δε μπορούμε να το κάνουμε! Ναι, ρισκάρουμε να χάσουμε την αξιοπιστία μας στα μάτια του αφεντικού αλλά κερδίζουμε ένα διαφορετικό είδος σεβασμού.

 

Είμαστε κάποιος με υγιή όρια και αυτό σημαίνει ωριμότητα!

 

Ετσι όταν φτάσει το τέλος της ημέρας θα διαπιστώσουμε πως βάζοντας όρια κάναμε καλύτερα τη δουλειά μας και γίναμε επίσης και ένας πιο ευτυχισμένος άνθρωπος.

 

Διότι αν αισθανόμαστε όλοι τόσο ασφυκτικά, δε μπορούμε να είμαστε και παραγωγικοί κατά τη διάρκεια της ημέρας ενώ αν ξεκινήσουμε να βάζουμε τα όριά μας, όπως για παράδειγμα να μην ελέγξουμε τα mails της δουλειάς μας μετά από κάποια ώρα, θα έχουμε ανανεωθεί την επόμενη ημέρα και θα είμαστε έτοιμοι, δημιουργικοί, έξυπνοι, υπομονετικοί και κυρίως παραγωγικοί.

 

Οι σύμβουλοι επιχειρήσεων είναι σαφείς: όταν οι εργαζόμενοι νιώθουν πως οι εργοδότες σέβονται τους υπαλλήλους τους, τότε είναι πιο αποδοτικοί, στηρίζουν και οι ίδιοι με τη σειρά τους την επιχείρηση όπου δουλεύουν, ενώ παίρνουν πιο σπάνια αναρρωτικές άδειες.

 

Τώρα βέβαια υπάρχει και το ενδεχόμενο (και μάλιστα είναι αρκετά πιθανό) τα όρια που θα βάλουμε να μην εκτιμηθούν και να απορριφθούν από τον εργοδότη μας .

Τότε γίνεται αντιληπτό πως να το κάνουμε «σκασιαρχείο» από εκεί μέσα μπορεί να είναι η καλύτερη απόφαση για την υγεία μας και το μέλλον μας.

Μην ξεχνάτε πως οι θέσεις εργασίας είναι μιας χρήσης!

Η υγεία μας όχι.

 

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

 

Δημοσιεύτηκε στο Thrive Global

 

Σκέψου... να πέσεις στον έρωτά του και να μη σε θέλει!!!

Σκέψου...

να πέσεις στον έρωτά του και να μη σε θέλει!!!
 

Μερικές φορές είναι ανάγκη να μην παραπονιόμαστε.

 

 

Είναι ανάγκη-μερικές φορές -να μην παραπονιόμαστε.

- Ποια είναι η σημασία του παράπονου;
 

- Να εκφράζουμε, να διαμαρτυρόμαστε, να γκρινιάζουμε ή να καταγγέλλουμε μια αδικία που έγινε, ένα λάθος χειρισμό κάποιου που δημιούργησε πρόβλημα, ουσιαστικά να αγωνιζόμαστε για το καλό και τη δικαιοσύνη.
 

- Ωστόσο μπορεί – σε συγκεκριμένες στιγμές και όχι πάντα – να έρθει στο μυαλό μας μια άλλη πολύ πιο περίεργη και προκλητική σκέψη: η σημασία – μερικές φορές – να απομακρυνόμαστε σιωπηλά από την απογοήτευση, τον εκνευρισμό και τη διάθεση καταγγελίας.
 

- Ναι, μπορούμε να επιλέξουμε να μην παραπονεθούμε όχι επειδή είμαστε αδύναμοι ή αδιάφοροι ή αγενείς ή σκληροί, αλλά για έναν πιο θεμελιώδη και ξεκάθαρο λόγο: επειδή αντιμετωπίζουμε κάτι που ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε και γιατί εκτιμούμε ότι το να παραπονιόμαστε για κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει έχει τόσο μεγάλο κόστος όσο το να μην παραπονιόμαστε για κάτι που μπορεί να αλλάξει!
 

- Και το χειρότερο; Μέσα από ικεσίες και παρακαλετά εξαντλούμε ό,τι έχει απομείνει από την ψυχική μας δύναμη και τον αυτοσεβασμό μας και παραδίδουμε την αξιοπρέπειά μας σε έναν «εχθρό» που δεν το αξίζει.
 

- Αν αυτός ο «εχθρός» μας έχει αιχμαλωτίσει τις εξωτερικές μας συνθήκες, θα πρέπει να αρνηθούμε πάνω από οτιδήποτε άλλο να του δώσουμε κι άλλο από τον χρόνο μας και την ψυχραιμία μας.
 

-Αυτή η ειλικρινής αναγνώριση της αδυναμίας μας είναι στην πραγματικότητα η επιβεβαίωση της δύναμής μας.
 

- Γι' αυτό – όταν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για έναν ανταγωνιστή, έναν τύραννο, μια φήμη, μια καθυστέρηση, μια ασθένεια – μπορούμε με αξιοπρέπεια να στρέψουμε το μυαλό μας αλλού. Δεν είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει. Απλώς αρνούμαστε να επιτρέψουμε στο ανυπέρβλητο πρόβλημα να καταλαμβάνει περισσότερο χώρο στη σκέψη μας και επιλέγουμε να επικεντρωθούμε σε αυτά που μπορούν ακόμα να βελτιωθούν και να απολαύσουμε.
 

- Δεν πρέπει να δίνουμε στους «εχθρούς» μας το προνόμιο να καταναλώνουν το μυαλό μας. Μπορούμε να τους πολεμήσουμε με ένταση και μετά – όταν δεν μπορούμε περισσότερα – απλά να στραφούμε αλλού!
 

- Οχι για να ξεφύγουμε από το καθήκον μας αλλά για να βγάλουμε από μέσα μας ό,τι καλύτερο έχει απομένει από τις ικανότητές μας για ελπίδα και αγάπη.
 

Καλή σας ανάγνωση!
Με εκτίμηση
Νανά Τσούμα
 

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter

Τα ανέκφραστα συναισθήματα δεν πεθαίνουν.

 

Συμβαίνει σε όλους.

 Να είμαστε στενοχωρημένοι και να πιέζουμε τον εαυτό μας να χαμογελάσει. Να δείξουμε πως είμαστε καλά. Λοιπόν; Αισθανθήκαμε καλύτερα; Οχι βέβαια!

Αυτή η πίεση και ο εξαναγκασμός να δείξουμε κάτι που δεν είμαστε, πιθανόν  να αλλάξουν προσωρινά την διάθεσή μας. 

Αλλά προσέξτε: μόνο προσωρινά.

Αν καταπνίγουμε  τα αρνητικά μας συναισθήματα και δεν τα εκφράζουμε, ενδεχομένως να βλάπτουμε  την ψυχική μας υγεία. Γι’ αυτό και η καλύτερη λύση είναι η αποδοχή.

Τι υποστηρίζει η επιστήμη

Έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια προσπάθησε να μελετήσει δύο μεταβλητές: την αποδοχή αρνητικών συναισθημάτων και την ψυχική ευεξία, αλλά και την μεταξύ τους σχέση. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε 3 στάδια σε συμμετέχοντες από διαφορετικά κοινωνικό-οικονομικά υπόβαθρα, οι οποίοι είχαν βιώσει αρνητικά συναισθήματα.

Τι ανακάλυψαν; Όσοι από τους συμμετέχοντες αποδέχονταν τα αρνητικά τους συναισθήματα, όπως ο θυμός και το άγχος, ένιωθαν καλύτερα σε σχέση με όσους προσπαθούσαν να τα καταπνίξουν και συνεπώς είχαν αυξημένες πιθανότητες να είναι ψυχικά υγιείς.

Αποδοχή των αρνητικών συναισθημάτων

Η αποδοχή αρνητικών συναισθημάτων μας βοηθάει να αντιδρούμε και να διαχειριζόμαστε καλύτερα στρεσογόνες καταστάσεις. Και με την πάροδο του χρόνου δρα θετικά στην ψυχική μας υγεία και ευεξία.

Η παραδοχή και η αποδοχή των αρνητικών συναισθημάτων δε σημαίνει ήττα.

Βιώνοντας ένα αρνητικό συναίσθημα θα πρέπει να μάθουμε  να μην το καταπνίγουμε, να μην το καμουφλάρουμε, να μην το μειώνουμε  και να μην το υπονομεύουμε λέγοντας «εντάξει, δεν έγινε και τίποτα».

Πάντα θα συμβαίνουν αρνητικά πράγματα. Αναπόφευκτα. Γιατί κι αυτό είναι μέσα στην ζωή. Πάντα θα χάνουμε ανθρώπους που αγαπάμε και πάντα θα στενοχωριόμαστε. Είτε αυτή η στενοχώρια αφορά σε κάτι σημαντικό είτε σε ασήμαντο. Αν πιέζουμε τον εαυτό μας να μην εκφράζει καθετί αρνητικό που βιώνουμε, αν δεν του δίνουμε τον χρόνο να πενθήσει, να κλάψει και να το επεξεργαστεί και τον πιέζουμε να είναι χαρούμενος, τότε δεν θα μπορούμε να διαχειριστούμε την ίδια την ζωή μας με αποτέλεσμα  καθετί άσχημο που θα συμβαίνει, να μας διαλύει.

Γι’ αυτό την επόμενη φορά που βιώσουμε  κάτι αρνητικό και πιεστούμε  να χαμογελάσουμε  ενώ δεν το νιώθουμε, ας προσπαθήσουμε  να αποδεχτούμε  αυτό που αισθανόμαστε και ας μην προσπαθήσουμε  να το αλλάξουμε.

Και μια συμβουλή από ένα σπουδαίο γιατρό: «Τα ανέκφραστα συναισθήμετα δεν παθαίνουν. Θάβονται ζωντανά και είναι ζήτημα χρόνου να εκδηλωθούν με τρόπο δυσάρεστο...».

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

Δημοσιεύτηκε στο https://thriveglobal.com/

Το κλειδί για να σταματήσει ο εκφοβισμός- το bullying.

 Το κλειδί για να σταματήσει ο εκφοβισμός- το bullying.

Ένα άρθρο του 2013 από τους Padgett και Notar στο Journal of Educational Research-ένα ακαδημαϊκό περιοδικό που καλύπτει την έρευνα στην εκπαίδευση, ιδρύθηκε το 1920 και εκδίδεται από τις εκδόσεις Taylor & Francis- με τίτλο "Οι παρευρισκόμενοι είναι το κλειδί για να σταματήσουν τον εκφοβισμό", περιγράφει διάφορες στρατηγικές για την ενθάρρυνση των παιδιών να παρέμβουν.

Μεταξύ αυτών είναι:

 

α) Βίντεο που δημιουργούν ενσυναίσθηση για τα θύματα εκφοβισμού και μοντελοποιούν κατάλληλες παρεμβάσεις από συνομηλίκους. Για παράδειγμα ένα αποτελεσματικό βίντεο μπορεί να αφηγηθεί την ιστορία ενός μαθητή που δέχεται εκφοβισμό, ο οποίος φοβάται να πάει στο σχολείο, αλλά, παρά τους πόνους στο στομάχι, τους εφιάλτες και την αϋπνία, βρίσκει με κάποιο τρόπο το κουράγιο να πηγαίνει στο σχολείο κάθε μέρα. Ένα άλλο παιδί στην ιστορία, που θαυμάζει το θάρρος του θύματος, αποφασίζει μια μέρα να μπει ανάμεσα στον νταή και το παιδί που εκφοβίζεται και να πει σταθερά:

«Σταμάτα αυτό!».

 

β) Προσομοιώσεις, όπου οι μαθητές υποδύονται τους ρόλους των νταήδων, των θυμάτων και των παρευρισκομένων, ώστε να μπορούν να βιώσουν από πρώτο χέρι πώς είναι κάθε ρόλος. Τα παιδιά μπορούν να δείξουν αποτελεσματικές παρεμβάσεις από παρευρισκόμενους, όπως να συγκεντρωθούν ως ομάδα - αισθάνονται ασφαλείς όταν είναι πολλοί μαζί- για να επιμείνουν στους νταήδες να σταματήσουν την κακοποίηση.

 

γ)Συνεπής και προβλέψιμη συμπεριφορά από τους εκπαιδευτικούς. Ειδικότερα, οι δάσκαλοι και άλλοι ενήλικες πρέπει να ενεργούν σύμφωνα με αναφορές παιδιών για εκφοβισμό και να μην αγνοούν ή τιμωρούν όσους παραπονούνται για εκφοβισμό ή αναφέρουν τον εκφοβισμό άλλων.

 

δ) Δείχνοντας στα παιδιά, μέσω προσομοιώσεων ή βίντεο αφήγησης, ότι η παρέμβαση μπορεί να αυξήσει τον σεβασμό που λαμβάνουν από τους άλλους. Για παράδειγμα, ένα βίντεο σχετικά με τον εκφοβισμό θα μπορούσε να δείξει τους παρευρισκόμενους να δίνουν το χέρι και να λένε "Μπράβο ρε μεγάλε" όχι στον νταή, αλλά στο γενναίο παιδί που μπαίνει ανάμεσα στον νταή και το θύμα του.

 

*Αυτό το τελευταίο μέτρο θα μπορούσε να είναι το πιο αποτελεσματικό, επειδή βρίσκεται ακριβώς στο επίκεντρο του προβλήματος γιατί οι περισσότεροι νταήδες εκφοβίζουν και γιατί οι παρευρισκόμενοι δεν κάνουν τίποτα γι 'αυτό.

**Και βέβαια δεν αφορά μόνο τον εκφοβισμό των ανηλίκων από ανήλικους αλλά και των ενηλίκων από ενήλικες! Κατανοητό;

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

Δημοσιεύθηκε στο PsychCenter

Τότε που ζούσαμε στα χωριά…

Τότε που ζούσαμε στα  χωριά…

 Βέβαια, τότε που μέναμε όλοι σε χωριά, υπήρχαν σοβαρά προβλήματα. Ήταν δύσκολο να κυκλοφορήσεις , δεν είχες πού να πας, όλοι οι ίδιοι και οι ίδιοι,  η  κοινωνία  κλειστή και επικριτική, δεν υπήρχαν και πολλά να κάνεις τα βράδια... ας μην τα πούμε και άλλα και μελαγχολήσουμε.

Υπήρχε όμως ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Όσον αφορά στην κοινωνική τακτοποίηση-γάμος-παιδιά-οικογένεια-  υπήρχαν πολύ λίγες επιλογές για να διαλέξουμε. Αν ήμασταν 22 ετών και γυναίκα, θα υπήρχαν τρεις υποψήφιοι, άντε  τέσσερις – και το αντίστροφο – και μόλις θα ζευγαρώναμε, το έργο ήταν απλό: θα κάναμε  ό,τι καλύτερο μπορούσατε απλά για να το κάνουμε  να λειτουργήσει.

Προφανώς το άτομο δε θα ήταν τέλειο , δε θα ήταν ό,τι φανταζόμασταν πλην όμως το επόμενο χωριό ήταν τρεις μέρες μακριά με τα πόδια από τα βουνά και ολόκληρη η προδοκία  μας ήταν συνεπώς προσανατολισμένη στην ελπίδα και τη στέγαση.

Ναι, μπορεί να είναι λίγο πεισματάρης, ναι, βγάζει έναν περίεργο ήχο σα σφύρισμα όταν κοιμάται, αλλά είναι  αρκετά έξυπνος  στο να φτιάχνει  τα υδραυλικά  ή να βάφει τις πόρτες.  Φυσικά, είναι  λίγο εμμονικός με τη μητέρα του-η μάνα μου αυτό , η μάνα μου το άλλο-, αλλά  τον υπόλοιπο καιρό θα λέγαμε πως είναι γοητευτικός. Βέβαια ίσως να μην έχει το ιδανικό προφίλ –η μύτη του λίγο μελιτζάνα και το πηγούνι του λίγο γαλότσα –αλλά  κοιτάζοντάς  τον τουλάχιστον μετά από καιρό παρατηρούσαμε πως τα χέρια του σε σχέση με το σώμα του ήταν λίγο κοντά-προτέρημα αυτό- περπατούσε ίσια και ήταν μανιακός με την καθαριότητα. Ε,μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.

 Ενώ τώρα, μακριά από εκείνα τα έρημα πια χωριά, δεν περνά ούτε δευτερόλεπτο χωρίς να «παίζει» το μάτι μας. Η μεγάλη ποικιλία μας κάνει δύσκολους.

Και τί  γίνεται με κάποιον λιγότερο… κάποιον περισσότερο… κάποιον όχι τόσο…;

Σε κάποιον άρεσε  βασικά αυτό που είχαμε  για δείπνο  την περασμένη εβδομάδα- έτσι είπε τουλάχιστον- αλλά αν ήταν βρε παιδί μου λίγο νεότερος  χωρίς αυτό το πράγμα στα δόντια του ή το ελαφρώς περίεργο πίσω μέρος του κεφαλιού του-σαν περουκίνι μου φάνηκε.

Και δεν είμαστε – φυσικά – μόνο εμείς που κοιτάζουμε με αυτόν τον τρόπο. Είμαστε μόνο μια στιγμιαία στάση στον μαραθώνιο όλων των άλλων. Ένας κόσμος που σαρώνει με τα μάτια του στο μπάνιο και στο γυμναστήριο, στο λεωφορείο και στις βόλτες στο δάσος.

Και εμείς –ακόμα και στην οικειότητα της κρεβατοκάμαρας– όταν τελικά πιστεύουμε ότι βρήκαμε επιτέλους καταφύγιο, έχουμε επίγνωση ότι ο πρώην ή η πρώην μας έχει ακόμα το τηλέφωνό μας όπως έχουμε εμείς το δικό του/της  και τις μυστικές ώρες θα ψάχνει όπως και εμείς  να στείλουμε  τον περίεργο φιλικό χαιρετισμό (του τύπου «τί κάνεις;»).

 Δεν είναι σημάδι τρέλας να είμαστε παρανοϊκοί αλλά είναι τρελό να είμαστε οτιδήποτε άλλο. Σκοτώσαμε την αγάπη σε μια αδιάκοπη αναζήτηση για αυτήν.  

Μπορεί να εκραγούμε κάποια στιγμή: Δεν θέλω τίποτα από όλα αυτά. Δεν αντέχω την αστάθεια. Δεν αντέχω άλλο, θέλω να πάω σπίτι.

Πόσο θα λαχταρούσαμε να υπήρχε μια θεότητα να σταματήσει οριστικά τον χορό, να αφαιρέσει αυτά τα απαίσια φωτισμένα γαϊτανάκια από τα ένοχα χέρια μας και απλά να μας πει, σαν από ψηλά, με μια αδιαμφισβήτητη θεϊκή φωνή: αυτός πάει με εκείνον, αυτός  με τον άλλο . Και αυτό είναι όλο! Τέλος! Κάντε το να λειτουργήσει!

Θα το μισούσαμε, αλλά ταυτόχρονα, πόσο ήρεμοι θα νιώθαμε, πόσο σταθερές θα ήταν οι ζωές μας. Πόσο ελεύθεροι θα ήμασταν, επιτέλους, γνωρίζοντας ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να αγαπάμε εδώ και πουθενά αλλού – για πάντα χωρίς τέλος.

Θα το κάναμε δηλαδή να δουλέψει.

Απόδοση απο το έξοχο Schooloflife