Παρασκευή, Νοεμβρίου 30, 2007

Κατηγοριοποίηση

Στις 7 Ιανουαρίου 2008 το blog μου γίνεται δυο χρονών.
Ελεγα λοιπόν να γράψω κάτι για τους bloggers, για την εμπειρία μου κατά τις επισκέψεις μου στα "σπίτια" τους τότε αλλά νομίζω πως δε θ`αλλάξει κάτι με το να περιμένω.
Λοιπόν νομίζω πια πως μπορώ να πω ότι τα διάφορα blogs ανήκουν σε κατηγορίες οι οποίες δημιουργούνται απο΄την προσωπικότητα των ιδιοκτητών τους και που με τον καιρό προσελκύουν όμοιες προσωπικότητες ως επισκέπτες ενώ τους διαφορετικούς τους αποβαλλουν.
Η περιήγηση το ξέρετε καλά γίνεται συνήθως στην τύχη.
Μπαίνεις σε ένα,διαβάζεις το post, σ`αρέσουν αυτά που διαβάζεις, θες να συμμετέχεις, ν`αφήσεις ένα σχόλιο.Διαβάζεις αναγκαστικά των άλλων και μετά βάζεις και το δικό σου. Στο δρόμο ανακαλύπτεις ότι οι επισκέψεις σιγά σιγά φιλτράρονται από μόνες τους. Βλέπεις τύπους που είτε τα σχόλιά τους δεν κόλλαγαν εκεί μέσα είτε δεν ταίριαζαν τα προφίλ των blogs, να αραιώνουν και από κάποια στιγμή και μετά να χάνονται....
Αποτέλεσμα όσοι μένουν εκεί,μαζί κι εσύ, καταλήγετε να έχετε κάποια κοινα....κάπου συμφωνείτε, κάπου διαφωνείτε αλλά νοιώθεις, κάτι σου λέει μέσα σου , πως αν τύχαινε να συναντηθείτε με αυτόν ή αυτήν, μπορεί και να γινόσαστε κολλητοί.
Νομίζω δηλαδή πως το άν μένεις σε ένα blog ή όχι δεν εξαρταται από το τί γράφει εκεί μέσα ο ιδιοκτήτης του αλλά το κατά πόσο σε τραβάει η προσωπικότητά του, η φατσούλα του, το όλο στήσιμο και τελευταία το τί γράφει.
Μπορεί δηλαδή να γράφει αρνάκι άσπρο και παχύ κι εσύ να συνεχίζεις να τον επισκέπτεσαι γιατί σου κολλάει ρε παιδί μου, γίνεται παρέα σου, σαν να έχεις μια ενδοεπικοινωνία μαζί του.
Φυσικά μπορείς να μπεις και σε άλλους με άψογα posts, δικά τους ή παρμένα από άλλους δεν έχει σημασία, με άψογες φωτογραφίες, δικές τους ή παρμένες από αλλού δεν έχει σημασία και μετά από δυο τρεις επισκέψεις να μην ξαναπατήσεις γιατί κάτι μέσα σου σε απωθεί.
Σα να σου λέει "μάζευτα και δίνε του".
Κάπως έτσι βλέπω να δημιουργούνται οι κατηγορίες των blogs σύμφωνα πάντα με την προσωπικότητα του δημιουργού τους.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους δικούς μου επισκέπτες!
Ειδικά τώρα που ακολουθώντας το παράδειγμα της Ευης σας άνοιξα με τα δυο προτελευταία posts το κουτί με τα κειμήλιά μου, νοιώθω ,άσχετα με το πόσους τα είδαν, πως τάδειξα σε μερικούς μόνο...
Πως φωνάζεις σπίτι μερικους επιλεγμένους φίλους να τους δείξεις κάτι πολύτιμο;;;
Ε Κάπως έτσι!

Παρασκευή, Νοεμβρίου 16, 2007

Θεραπευτική μέθοδος ναρκισσισμού

Μια φίλη, η Ελένη, που αν και δεν έχουμε ειδωθεί ποτέ τη θεωρώ πολύ κοντά μου,μου έστειλε αυτό το mail.
Το μοιράζομαι μαζί σας


Νανούκω μου
Μπήκα στο
blog σου κι εχτές.

Όλα βέβαια τα κάνω πια στα πεταχτά γιατί στην «κάντα όλα μόνη σου» ζωή μου

έχω κατορθώσει ακόμα και το πλυντήριό μου να με κοιτάζει με περιφρόνηση…

Επιθυμώ διακαώς να φτιάξω κι εγώ ένα αλλά ξέρω ότι δεν θα το ενημερώνω

και έτσι δείχνω αυτοσυγκράτηση…

Είδα, λοιπόν, εκεί ότι πέρασες τον τάραχό σου πρόσφατα…

Δεν πρόλαβα όμως να διαβάσω όλα τα σχόλια ώστε να βγάλω συμπέρασμα

για το είδος του στραπάτσου.

Διάβασα και το προηγούμενο κείμενο με το ερωτηματολόγιο της …αχαριστίας!!!.

Ένα έχω να σου πω γλυκιά μου:

Έτσι και βάλουμε κάτω αμφότερα τα στραπάτσα μας

θα βγω Ολυμπιονίκης…

Πώς νομίζεις ότι απέκτησα το χιούμορ μου;;;

Απ’ το πολύ στραπάτσο και τις απανωτές κατραπακιές.

Τσαλακώθηκα και σιδερώθηκα και σούφρωσα και έγινα

κιμάς τόσες φορές… που μεταλλάχτηκα στο ευγενές, τρυφερό και μοναδικό πλάσμα

που είμαι σήμερα…-τρομάρα να μούρθει-!!!

Με νύχια όμως εκεί που χρειάζεται…

Γι’ αυτό λένε πως ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.

Η ζωή τα μεγάλα ζόρια τα κάνει δώρο στα εκλεκτά πλάσματα όπως είσαι κι εσύ.

Ποτέ δε σου δίνει περισσότερα απ’ όσα μπορείς ν’ αντέξεις.

Κοίτα γύρω σου τους ανθρώπους που τα βρίσκουν όλα εύκολα και θα δεις

ότι για τίποτε στον κόσμο δεν θα άλλαζες τη δική σου ευαισθησία, την ανθρωπιά

σου, τα μελωμένα σου λογάκια, τη ζεστή καρδούλα σου,

με την αναισθησία τους, τον εγωισμό τους, τον ωχαδερφισμό τους, τη χοντροκοπιά τους

και τα λοιπά απαραίτητα αξεσουάρ της ευκολίας.

Κάθε δυσκολία που θα συναντάς στη ζωή σου να την βλέπεις

σαν δώρο, σαν πρόκληση για να την υπερνικήσεις… Να την παρατηρείς

ψύχραιμα και να εντοπίζεις τα αδύνατα σημεία της. Να έχεις υπομονή και να

της δίνεις το αποφασιστικό κτύπημα την κατάλληλη στιγμή εκεί που πονάει.

Γιατί έχουν και τα ζόρια τις αδυναμίες τους, όσο μεγαλύτερα τόσο περισσότερες…

Και να θυμάσαι ότι με τις δυσκολίες γινόμαστε καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας,

ανεβάζουμε τον προσωπικό μας πήχη όπως οι αθλητές με τη σκληρή προπόνηση

(όχι με ντόπα της ευκολίας), ανακαλύπτουμε κατά το «γνώθι σαυτόν»

τα άγνωστα κομμάτια μας.

Ότι κι αν σου συνέβη μικρούλα μου ελπίζω να είναι πλέον περαστικά.

Κι αν θέλεις να σου γράψω καμιά μαντινάδα ή κανα στιχάκι παρηγοριάς

πέστο κι έφτασε …ένεκα που έχω θαυμαστή δεξιότητα και στο στιχουργείν…

Έχω γράψει τόση ποίηση τον καιρό της αβάσταχτης κατάθλιψης που έχω γίνει

πραγματική αυθεντία…

Όσο για τους αχάριστους ευεργετηθέντες…

Πώς θα ξεχωρίζαμε εμείς ως αδαμάντινες υπάρξεις αρετής

-σαν τη μύγα μεσ’ στο γάλα που λένε- αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί

χαμερπείς και τρισάθλιοι αγνώμονες;

Δεν θα ξεχωρίζαμε… Θα ήμασταν όλοι ίσα κι όμοια…

Ααα… όλα κι όλα… Να θέλουμε να είμαστε ιδιαίτερες και μοναδικές

άνευ τιμήματος, δε γίνεται… Κάθε φορά που σπας τα μούτρα σου

σε ένα τέτοιο καθίκι θα έχεις μια ευκαιρία να λες στον εαυτό σου:

Μα τι υπέροχος άνθρωπος που είμαι… Είμαι φανταστική… Είμαι απαράμιλλη…

Είμαι μοναδική… Είμαι… Είμαι… (θεραπευτική μέθοδος ναρκισσισμού: 5-10 δόσεις την ημέρα

σε περιόδους κρίσης. Μετά, διακοπή της θεραπείας μέχρι το επόμενο ελεεινό και αχάριστο καθίκι).

Ενδιαμέσως, μία δόση στη χάση και στη φέξη για να μη ξεχνιόμαστε δεν βλάπτει…


Σ`ευχαριστώ πολύ καλή μου



Κυριακή, Νοεμβρίου 11, 2007

Στραπάτσο

Λοιπόν πέρασα πριν λίγες μέρες ένα στραπάτσο...γερό...που με τάραξε, με πίκρανε, με εξόργισε....
Θα μου πείτε..ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό...κι έχετε δίκιο.
Ωστόσο θέλει λίγο καιρό να προσαρμοστείς, να συνηθήσεις, να ανασυνταχτείς,να σκεφτείς, να πάρεις κάποιες αποφάσεις, να δεις τί θα κάνεις παρακάτω και να ξαναπάρεις τα πάνω σου.
Σ`αυτό το στάδιο βρίσκομαι τώρα...αναρρώνω και σκέφτομαι.


Τετάρτη, Νοεμβρίου 07, 2007

Ας ήξερα.......

Ας ήξερα τί κάνει αυτόν που ευεργετήθηκε να μισεί τόσο τον ευεργέτη του!
Ας ήξερα τί κάνει αυτόν που στη χρεωκοπημένη του ζωή βρέθηκες εσύ τον πήρες από το χερι και τούδωσες ένα σκοπό για να ζει.... να σε μισεί τόσο;;;;
Ας ήξερα τί κάνει αυτόν που τον πιάσανε να κλέβει κι εσύ τον κάλυψες δίνοντάς του άλλη μια ευκαιρία....να σε μισεί τόσο;;;
Ας ήξερα τί κάνει αυτόν που τον χώρισε η πρώτη του γυναίκα, τον χώρισε η δεύτερη, τον διώξανε απ` τη δουλειά γιατί ήτανε άχρηστος κι εσύ στο όνομα της φιλίας σας, υποχρεώθηκες και του βρήκες μια άλλη καλή δουλειά........να σε μισεί τόσο;;;
Ας ήξερα τί κάνει έναν που ψάχνει αδιάκοπα να στεργιώσει κάπου κι εσύ με μόνο κριτήριο το ότι είναι συμπατριώτης σου εκτίθεσαι για πάρτη του ....να σε μισεί τόσο;;;;

Νάναι η χρυσή σου καρδιά;;;
Νάναι το γονίδιο της γιαγιάς πεταλούδας που καθηγήτρια βοηθούσε τους μαθητές να περάσουν στις εξετάσεις "μήπως και μείνουν στην ίδια τάξη και το παρατήσουν και τί θα γίνουν τα παιδιά αυτα μετά...";;
Νάναι ότι τιμάς τη φιλία;;
Νάναι ότι σέβεσαι τον τόπο σου;;
Νάναι ότι το μότο σου στη ζωη΄είναι πως όλοι έχουν δικαίωμα να ζήσουν;;

Οτι και νάναι μήπως ήρθε ο καιρός να σκεφτείς και λίγο τον εαυτό σου;;;


Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2007

Θα το κάνω το έγκλημα ...να δειτε που θα το κάνω..

Λοιπόν στιγμές στιγμές παίρνω κάτι ανάποδες που σκέφτομαι μη μούρθει κανενα εγκεφαλικό από τη ζοχάδα και τα νεύρα
Θηρίο γίνομαι...να σκοτώσω άνθρωπο...να τον μαχαιρώσω, να του στρίψω το λαρύγγι..να τον πυροβολήσω στο κεφάλι...να του ρίξω ποντικοφάρμακο, παραθείο, βιτριόλι, ραουντάπ (αυτό είναι φυτοφάρμακο για την καταπολέμιση της αγριάδας)!!!
Και ευτυχώς η Θεία Πρόνοια δεν μου τον φέρνει φάτσα κάρτα για να υλοποιήσω τα δολοφονικά μου σχέδια παρά τον κρατάει σε απόσταση ασφαλείας πάνω από 100 χλμ!!!!
Δε μ`αρέσει να με θεωρούν ηλίθια....δεδομένη...αφελή...αγαθο(αντε να μην πω....) ..βλάκα!
Να παρεξηγούν την (έμφυτη είναι αλήθεια αλλά και επίκτητη ) ευγένειά μου, την καλή μου καρδιά, το καλοπροαίρετο του χαρακτήρα μου, την υποχωρητικότητά μου μπροστά στο κοινό καλό!
Δεν το αντέχω...σκυλιάζω από το κακό μου.
Δεν υποφέρω τον κουτοπόνηρο, τον γύφτο που πάει να με γελάσει, το καθικάκι που με κοροιδεύει , τον καρατιποτένιο που με σνομπάρει, το γελοίο που νομίζει πως μ`έριξε , τον
κομπλεξάρα που με πατάει να χαμηλώσω για να μη φαίνεται πόσο ζουμπάς είναι!
Θα το κάνω το έγκλημα καμιά μέρα.
Και θα δείτε τη φωτογραφία μου πρωτοσέλιδο και θα λέτε:
"Βρε πού την ξερω αυτή...πού την ξέρω.....Μήπως είναι αυτή που έκανε το Κιόσκι;;;;;"