Το μοιράζομαι μαζί σας
Νανούκω μου
Μπήκα στο blog σου κι εχτές.
Όλα βέβαια τα κάνω πια στα πεταχτά γιατί στην «κάντα όλα μόνη σου» ζωή μου
έχω κατορθώσει ακόμα και το πλυντήριό μου να με κοιτάζει με περιφρόνηση…
Επιθυμώ διακαώς να φτιάξω κι εγώ ένα αλλά ξέρω ότι δεν θα το ενημερώνω
και έτσι δείχνω αυτοσυγκράτηση…
Είδα, λοιπόν, εκεί ότι πέρασες τον τάραχό σου πρόσφατα…
Δεν πρόλαβα όμως να διαβάσω όλα τα σχόλια ώστε να βγάλω συμπέρασμα
για το είδος του στραπάτσου.
Διάβασα και το προηγούμενο κείμενο με το ερωτηματολόγιο της …αχαριστίας!!!.
Ένα έχω να σου πω γλυκιά μου:
Έτσι και βάλουμε κάτω αμφότερα τα στραπάτσα μας
θα βγω Ολυμπιονίκης…
Πώς νομίζεις ότι απέκτησα το χιούμορ μου;;;
Απ’ το πολύ στραπάτσο και τις απανωτές κατραπακιές.
Τσαλακώθηκα και σιδερώθηκα και σούφρωσα και έγινα
κιμάς τόσες φορές… που μεταλλάχτηκα στο ευγενές, τρυφερό και μοναδικό πλάσμα
που είμαι σήμερα…-τρομάρα να μούρθει-!!!
Με νύχια όμως εκεί που χρειάζεται…
Γι’ αυτό λένε πως ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
Η ζωή τα μεγάλα ζόρια τα κάνει δώρο στα εκλεκτά πλάσματα όπως είσαι κι εσύ.
Ποτέ δε σου δίνει περισσότερα απ’ όσα μπορείς ν’ αντέξεις.
Κοίτα γύρω σου τους ανθρώπους που τα βρίσκουν όλα εύκολα και θα δεις
ότι για τίποτε στον κόσμο δεν θα άλλαζες τη δική σου ευαισθησία, την ανθρωπιά
σου, τα μελωμένα σου λογάκια, τη ζεστή καρδούλα σου,
με την αναισθησία τους, τον εγωισμό τους, τον ωχαδερφισμό τους, τη χοντροκοπιά τους
και τα λοιπά απαραίτητα αξεσουάρ της ευκολίας.
Κάθε δυσκολία που θα συναντάς στη ζωή σου να την βλέπεις
σαν δώρο, σαν πρόκληση για να την υπερνικήσεις… Να την παρατηρείς
ψύχραιμα και να εντοπίζεις τα αδύνατα σημεία της. Να έχεις υπομονή και να
της δίνεις το αποφασιστικό κτύπημα την κατάλληλη στιγμή εκεί που πονάει.
Γιατί έχουν και τα ζόρια τις αδυναμίες τους, όσο μεγαλύτερα τόσο περισσότερες…
Και να θυμάσαι ότι με τις δυσκολίες γινόμαστε καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας,
ανεβάζουμε τον προσωπικό μας πήχη όπως οι αθλητές με τη σκληρή προπόνηση
(όχι με ντόπα της ευκολίας), ανακαλύπτουμε κατά το «γνώθι σαυτόν»
τα άγνωστα κομμάτια μας.
Ότι κι αν σου συνέβη μικρούλα μου ελπίζω να είναι πλέον περαστικά.
Κι αν θέλεις να σου γράψω καμιά μαντινάδα ή κανα στιχάκι παρηγοριάς
πέστο κι έφτασε …ένεκα που έχω θαυμαστή δεξιότητα και στο στιχουργείν…
Έχω γράψει τόση ποίηση τον καιρό της αβάσταχτης κατάθλιψης που έχω γίνει
πραγματική αυθεντία…
Όσο για τους αχάριστους ευεργετηθέντες…
Πώς θα ξεχωρίζαμε εμείς ως αδαμάντινες υπάρξεις αρετής
-σαν τη μύγα μεσ’ στο γάλα που λένε- αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί
χαμερπείς και τρισάθλιοι αγνώμονες;
Δεν θα ξεχωρίζαμε… Θα ήμασταν όλοι ίσα κι όμοια…
Ααα… όλα κι όλα… Να θέλουμε να είμαστε ιδιαίτερες και μοναδικές
άνευ τιμήματος, δε γίνεται… Κάθε φορά που σπας τα μούτρα σου
σε ένα τέτοιο καθίκι θα έχεις μια ευκαιρία να λες στον εαυτό σου:
Μα τι υπέροχος άνθρωπος που είμαι… Είμαι φανταστική… Είμαι απαράμιλλη…
Είμαι μοναδική… Είμαι… Είμαι… (θεραπευτική μέθοδος ναρκισσισμού: 5-10 δόσεις την ημέρα
σε περιόδους κρίσης. Μετά, διακοπή της θεραπείας μέχρι το επόμενο ελεεινό και αχάριστο καθίκι).
Ενδιαμέσως, μία δόση στη χάση και στη φέξη για να μη ξεχνιόμαστε δεν βλάπτει…
Σ`ευχαριστώ πολύ καλή μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου