Χωρίς παρεξήγηση...

Λοιπόν θα σας μιλήσω εντελώς ειλικρινά μια και γενικά στη ζωή μου δεν κρύβω λόγια...είμαι ανοιχτό βιβλίο αφενός γιατί ετσι ειναι η στόφα μου αφετέρου γιατί δε φοβάμαι τίποτα ούτε έχω ανάγκη κανενα.
Υπάρχουν μερικά πράγματα εδω στο blogging που με έχουνε κουράσει και που νομίζω πως μπορούν να ξεπεραστούν αλλιώς τη βλέπω τη δουλειά να μαραζώνει και σιγά σιγά να σβήνει.
Η μεταξυ μας επικοινωνία έχει πράγματι μεγάλο ενδιαφέρον...γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο,ανοίγει ο κύκλος μας,μαθαίνουμε πράγματα, λέμε τη γνώμη μας, σχολιάζουμε, συμφωνούμε, διαφωνούμε, τσακωνόμαστε,τα ξαναφτιάχνουμε...όπως συνήθως γίνεται με τις παρέες.Η ιδιαιτερότητα του blogging είναι ότι εδώ οι περισσότεροι είναι ανώνυμοι...για να μην πω το 99%.Αυτό σημαίνει ότι καθημερινά , εμεις που blogg-αρουμε με τα αληθινά μας ονόματά και τις επαγγελματικές διευθύνσεις μας,βρισκόμαστε σαν σε γιάλινο κύβο που απέξω οι ανώνυμοι κρυφοκοιτάνε και πετάνε τη μαλακία τους.
Αυτό είναι το πρώτο ενοχλητικό σημείο.
Ενα δευτερο είναι η υποχρέωση που άθελά μου νοιώθω να απαντάω στα σχόλιά σας και να σας επισκέπτομαι.Δεν ξέρω πώς και γιατί έχει δημιουργηθεί αυτό αλλά εμένα η κατάσταση αυτή με καταπιέζει. Μου στερεί μέρος της ανεξαρτησίας μου...μπορεί να το βλέπω λάθος αλλά αυτη ειναι η πραγματικότητα. Δεν έχω καθε μέρα όρεξη να απαντάω ούτε άνεση χρόνου να περιδιαβαίνω τα blogs και να αφήνω σχόλια...πολλές φορές δε βαριεμαι...βαριέμαι ακόμα και να κάτσω μπροστά στον υπολογιστή.Πώς να το πώ ρε παιδί μου ΔΕ ΘΕΛΩ!Μου συμβαινει βέβαια και το εξής: Αμα έχουν μαζευτεί πολλά σχόλια στα οποία δεν έχω απαντήσει είτε γιατί εχω δουλειές είτε γιατι βαριέμαι,και περνάω από το γραφείο που έχω τον υπολογιστή, με πιανει ένα σφίξιμο στο λαιμό, κάτι σαν τύψεις, κάτι σαν να μην είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου!!!!!!Νταλκάς δηλαδή, τσιμεντόπλακα που με πιέζει και που όλο βρίσκω δικαιολογίες γιατι δεν τόκανα!!!Αν είναι δυνατόν δηλαδή!!!
Επειδή λοιπόν του έλληνα ο τράχηλος κ.λ.π. κ.λ.π.από τη μια αλλά και από την άλλη το blogging είναι διασκέδαση ,είναι πλάκα και όχι δέσμευση πόσο μάλλον καταπίεση,θέλω εντελώς ειλικρινά και ανοιχτά να σας πω ότι από δω και στο εξής θα απαντάω στα σχόλιά άν και εφόσον έχω κέφι, θα επισκέπτομαι τα άλλα blogs αν και εφόσον έχω διάθεση και θα δέχομαι σχόλια αν και εφόσον έχω όρεξη.
Συννενοηθήκαμε;;;;
Χωρίς παρεξήγηση έτσι;