Το Peugeot

Το ποδήλατό μου σας το έχει δείξει πιο παλιά.Τώρα κοιτάξτε τί μου συνέβη.Πιο πάνω από το σπίτι μου είναι μια μονοκατοικία όπου μένει ένα νέο ζευγάρι αλβανών με δυο κοριτσάκια. Το σπίτι αυτό ήταν ενός γείτονα ο οποιος είχε φέρει το ζευγάρι των αλβανών για να τον προσέχουν μια και ζούσε μόνος και δεν είχε παιδια. Ο παππούς πέθανε πριν 2 χρόνια και το σπίτι πέρασε στ`ανήψια τα οποία μέχρι να αποφασίσουν τί θα το κάνουν ,για πολυκατοικία το βλέπω εγώ, άφησαν τους αλβανούς να μένουν μέσα.Από το σπίτι αυτο περνάω κάθε μέρα.Μια μέρα λοιπόν βλέπω στον κήπος τους το Peugeot.

Παλιό, μεταχειρισμένο και προφανώς κάποιος στον οποίο δούλευαν τους το είχε χαρίσει. Μου κόλλησε στο μάτι. Κάθε μέρα που πέρναγα το κοίταζα και μου άρεσε και πιο πολύ. Γιατί δεν ξέρω...ίσως η πατίνα του παλιού που είχε πανω του...ίσως γιατι μου θύμιζε τον πατέρα μου που είχε ένα ίδιο...τέλος πάντων είπα μεσα μου:
το ποδήλατο αυτο θα το πάρω ο κόσμος να χαλάσει.
Μετά από μιας εβδομαδας σκέψη το αποφάσισα.Πήγα σπίτι τους και, αν και τους ήξερα γιατί ο άντρας μας κάνει κατά καιρούς δουλειές στον κήπο, είχα τρακ.Αυτοί με κοίταζαν σαστισμένοι από την επίσκεψη...μου ζήτησαν να μπω μέσα...να με κεράσουν καφέ...στο τέλος το ξεστόμισα:
Παιδιά το πουλάτε το ποδήλατο και πόσο;
Και τότε έκπληκτη άκουσα τον άντρα να μου λέει χωρίς σκέψη:
Πάρτο έτσι ...δε θέλω λεφτά...παλιό είναι μου το χάρισαν...το έχω για να πηγαίνω στη λαική αλλά θα πηγαίνω με του ξαδέλφου μου!
Το τί παρακάλια τους έκανα για να τους δώσω λεφτά ...δεν ήθελαν με τίποτα..ούτε αυτος ούτε αυτή...μάλιστα άρχισαν να φωνάζουν και τα κοριτσάκια τους:
Μα πάρτο αφού στο δίνει ο μπαμπάς!
Με τα πολλά έβαλα στα χέρια των μικρών απο 20 ευρώ και έφυγα τρέχοντας καθώς με κυνήγαγαν να μου τα δώσουν πίσω.
Το Πάσχα τους πήγα αυγά σοκολατένια, γλυκά, χυμούς και κούκλες για τις μικρές και ρούχα της μαμάς μου...ένα παλτό, ένα ταγιέρ και μερικές φούστες. Δε μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά τους...όρμαγαν πάνω μου και μου αγκάλιαζαν τα πόδια και μου φίλαγαν τα χέρια...τόσο που δεν ήξερα τί να κάνω...η γυναίκα να μου χάιδευε το κεφάλι και η μάνα της ,μια ηλικιωμένη αλβανή, μου έδινε ευχες στα αλβανικά και τις μετέφραζε το μεγάλο τους κοριτσάκι ενώ ο άντρας μου έλεγε συνεχώς :
Μα δεν έπρεπε...μα γιατι...
Αυτά τα κοριτσάκια, κάθε φορά που περνάω, φωνάζουν τ`όνομά μου και τρέχουν να με αγκαλιάσουν...έχουν ένα τεράστιο χαμόγελο που φωτίζει τα ροζ μουτράκια τους σαν ήλιος.
Στο δρόμο μου έχω τρία νηπιαγωγεία...ένα ακριβώς δίπλα μου και άλλα δυο 30 μέτρα πιο πάνω....σύνολο καμιά 40νταριά παιδάκια της ίδιας ηλικίας με τα αλβανακια. Κάθε πρωί οι μαμαδες ντυμένες στην τρίχα τα φέρνουν μέσα στα τζιπ, τις μερσεντές και τις BMW ντυμένα κι αυτά με επώνυμα ρούχα. Τα παρατηρώ...τα περισσότερα φαντασμένα, αγέλαστα, επιθετικά, απαιτητικά. Είναι ζήτημα αν από τα 40 παιδιά τα 5 να χαμογελούν λίγο.
Αλλά τέτοιο πλατύ και καλόκαρδο χαμόγελο που έχουν τα αλβανάκια δεν έχει κανένα τους.