Φανατική του ποδηλάτου δεν ειμαι...μικρή ναι ...τούδινα και καταλάβαινε....λύσσαγα...δεν υπήρχε δρομος, άσφαλτος ή χωματοδρομος που να μην τον εχω οργώσει.
Πάντα με παρέα..όχι μεγάλη αλλά ποτέ μονη μου γιατι φοβόμουνα...ήταν ερημιές εδω πάνω.Συνήθως βγαιναμε βόλτα με την κολλητη μου τη Ρίτσα, γειτονισσά μου, πηγαίναμε και στο ιδιο σχολειο.. στις καλόγριες.
Εκεινη 3 χρόνια μεγαλύτερη μου κοπελάρα...γαλανοπρασινομάτα, ξανθια,κορμάρα,κοκέτα όσο δεν έπαιρνε...βεντέτα!!!
Εγώ ...τώρα να μην πω γιατι θα χάσετε πάσα ιδέα...κατα το κοινώς λεγόμενο βλαμένο...με άβγαλτα φρύδια(ακόμα δεν τα βγάζω),αξύριστα πόδια( τώρα πια τα ξυρίζω),τα μαλλιά σγουρή αλογοουρα και το κυριότερο εμφανισιακά ασήμαντη! Ενοιωθα μάλιστα πως όποιος με έβλεπε ξεχναγε τη φάτσα μου αμέσως...κόμπλεξ και των γονεων που λένε! Μπροστά δε στη Ρίτσα που όποιος την έβλεπε χάζευε,ένοιωθα ανύπαρκτη...μπορεί και να ημουν!!!
Οι βόλτες λοιπον με τα ποδήλατα ξεκίναγαν κατά το Μάρτη...μιλάω για συστηματικές βόλτες...ανεβαίναμε μέχρι την Πεντέλη...απίθανη γυμναστική...τα κορίτσια -λάστιχο.
Οι πατεράδες βέβαια έβγαιναν στη Λεωφόρο Πέντελης και μας έψαχναν μήπως μας πάτησε κανενα λεωφορείο, οι δε μαναδες μας,μόλις γυριζαμε με τα γόνατα και τις χούφτες συνήθως καταματωμένα από τις τούμπες και πριν ακόμα μας δουν, έφερναν μπαμπάκι και οινόπνευμα.
Κάθε τέτοια περίοδο λοιπον περνάω ποδηλατική κρίση!Φτιάχνω το ποδήλατό μου, ανεβάζω ή κατεβάζω τη σέλα, το τιμονι, φουσκώνω τα λάστιχα...το καθαριζω, το γιαλίζω...όχι πως κάνω ποδήλατο...μια φορα στις τόσες να πάω μέχρι το μετρό..για ψώνια ούτε λόγος διότι το θεωρώ γελοίο να ειμαι πάνω στο ποδήλατο φορτωμένη με σακκούλες!!!
Η φετική ποδηλατική κρίση έφερε μαζί της και μια ιδέα που δεν ξέρω άν ήταν και πολυ πετυχημένη...πήγα και αγόρασα και ένα ποδήλατο γυμναστικής για μέσα στο σπίτι!!!
Τόστησα σε μια γωνια,κάνω 3 φορες την ημέρα από 5 λεπτά,με μέση ταχύτητα 20χλμ/ώρα περίπου 2 χλμ. απόσταση και καιω 40 θερμίδες τη φορά...
Ο πίνακας που έχει στο τιμονι τα λέει αυτα
Εγώ λέω..."Γιατι ρε συ Ριτσάκι σταματησες το ποδήλατο;;;"
Μμμμμμμμμάκια σας ποδηλατικά
Υ.Γ. Να τώρα τί θυμήθηκα....Ανεβαίναμε μέχρι την Πεντέλη στο μοναστηρι...ξέρετε..μέσα από τα χωράφια.Μετά κατεβαιναμε από τη λεωφόρο Πεντέλης που είχε τρομερή κατηφόρα και δε χρειαζόταν να κανουμε πετάλι....βολίδες!!!!Το πώς δε σκοτωθήκαμε είναι απορίας άξιο! Το δικό μου το ποδήλατο ήταν γυναικείο...της Ρίτσας αντρικό και πολύ μεγάλο με σχάρα πίσω....όταν το δικό μου είχε κανενα λάστιχο σκασμενο ανεβαιναμε στο δικό της...άλλες φορές με έβαζε στη σχάρα άλλες μπροστά στο τιμονι!!!!Μια φορά καθώς ήμουν πάνω στο τιμόνι μου λέει η Ρίτσα η οποία για να μην της χαλάσει ο αέρας τα μαλλιά φορούσε ένα μαντηλι στο κεφάλι ένα μαντηλι αλα Γκρέης Κελλυ:
"Κράτα το τιμονι να φτιαξω το μαντηλι!!!!!"
Αφήνει η αθεόφοβη το τιμονι και βουτάμε και οι δυο με το κεφάλι στην άσφαλτο σαν στούκας!!!!Σκοτωθήκαμε...κομματια τα ποδια μας, τα χέρια μας....ακομα τάχουμε τα σημαδια.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου