Από την εκπομπή
«Οι καιροί σφυρίζουν έδρα κι εμείς παίζουμε εκτός» του Ρ/Φ Lavrio 107,3 FM που την Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2004 συνόψισε διακριτικά ότι απέμεινε μέσα μας από την ιστορική εκείνη περίοδο
Το κείμενο του Δημήτρη Τσιμπούκη
http://www.divshare.com/download/26442292-865
Η εξέγερση στο Πολυτεχνείο-το Νοέμβριο του 1973- ήταν η πιο μαζική πράξη αντίστασης του λαού κατά της στρατιωτικής δικτατορίας
Με πρωταγωνιστές τους φοιτητές, τους νέους,τους εργάτες και τους εργαζόμενους, η Ελλάδα γύρισε σε μια νύχτα, την πιο οδυνηρή σελίδα της σύγχρονης ιστορίας της.
Απ`τις πρώτες μέρες του `73, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.
Το Φεβρουάριο,τα Πανεπιστήμια «βράζουν» απ`το συμπυκνωμένο πλήθος
Οι φοιτητές ζητούν ελεύθερες εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους.
Η χούντα αντιδρά με το νόμο 1374 για διακοπή της αναβολής στράτευσης των φοιτητών και τους στέλνει κατά δεκάδες να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία, διακόπτοντας τις σπουδές τους. Τις θέσεις τους όμως στην αντι-ΕΦΕΕ, καταλαμβάνουν φοιτήτριες με ιδιαίτερες οργανωτικές ικανότητες και χαρακτηριστική μαχητικότητα.
Στη Νομική σχολή της Αθήνας αρχίζουν έντονες διαδηλώσεις.
Σε διάστημα ενός μηνός γίνονται δυο καταλήψεις.
Η αστυνομία,χάνει την ψυχραιμία της.
Η αναταραχή στο φοιτητόκοσμο, μυρίζει πολιτικοποίηση.
Απο μέρα σε μέρα οι συμπεριφορές αλλάζουν.
Εκτακτες συγκεντρώσεις σε σπίτια ,χαμηλόφωνες συζητήσεις στα καφενεία, αντάρτικα τραγούδια στις ταβέρνες, «απαγορευμένος Θεοδωράκης» στα σφυρίγματά μας.
Η ατμόσφαιρα στο κέντρο της Αθήνας είναι ηλεκτρισμένη.
Στο εντευκτήριο-κατα επιγραφή- της οδού Μεθώνης 24 κατασκευάζονται αυτοσχέδιες προκηρύξεις και σκωπτικά πανώ.
Ο κυρ-Κώστας ο μαρμαράς παύει ξαφνικά να πίνει.
Μιλάει πλέον χωρίς περιστροφές και προφυλάξεις: «Η δικτατορία κατάργησε τη Βουλή,την κυβέρνηση,τις εκλογές,την ελευθερία του τύπου. Καταπάτησε τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα. Μετέτρεψε το συνδικαλισμό σε αδίκημα»
Ο Σωτήρης ο σιδεράς,χρόνια διανοούμενος και μάγκας,ρίχνει την ιδέα της εφημερίδας-τοίχου.
Τον Ιούνιο καταργείται το πολίτευμα της Βασιλευομένης Δημοκρατίας
Ακολουθεί ένα καλοκαίρι ζυμώσεων.
Τον Οκτώβριο διορίζεται νέα Κυβέρνηση υπό το Σπύρο Μαρκεζίνη, ο οποίος κάνει αμέσως βαρύγδουπες πολιτικές εξαγγελίες.
Στην προσπάθειά του να εξευμενίσει τους φοιτητές ανακοινώνει την επαναχορήγηση αναβολής από το στράτευμα.
Νοιώθοντας για πρώτη φορά δικαιωμένοι οι φοιτητές προβάλλουν νέα αιτήματα.
Ανάμεσά τους τη διεξαγωγή εκλογών το Δεκέμβριο του 73 και όχι το Φεβρουάριο του 74
Η μαχητικότητα του φοιτητικού κινήματος ρίχνει σπόρο στις λαικές μάζες Στις 3 Νοεμβρίου, το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου στο Α Νεκροταφείο μετατρέπεται σε διαδήλωση πρώτου θερισμού. Βροχή τα αντιδικτατορικά συνθήματα
Την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου οι φοιτητές καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο.
Γύρω τους, συσπειρώνονται άνθρωποι κάθε ηλικίας και ιδιότητας.
Εκλέγουν Συντονιστική Επιτροπή από 24 μέλη και συγκροτούν ομάδες εργασίας και προστασίας.
Η είσοδος στον περιβάλλοντα χώρο γίνεται από την αναγνώριση του προσώπου ή την επίδειξη ταυτότητας.
Ο ισχυρός πομπός του σταθμού που στήθηκε την Πέμπτη 15 Νοεμβρίου, δίνει άλλη διάσταση στην εξέγερση.
Ολη η πρωτεύουσα ακούει καθαρά φωνές αγωνίας να ζητούν απεγνωσμένα Δημοκρατία, Ανεξαρτησία, Λαική κυριαρχία.
Σοβαρό ρήγμα σ`ένα γύψο 6 ½ χρόνων.
Πλήθη λαού συρρέουν έξω από το Πολυτεχνείο.
Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων παρεμποδίζεται από τους διαδηλωτές που μοιράζουν προκηρύξεις. Στην οδό Τοσίτσα, ο Λάμπρος, η Σοφία, η Αρτεμις και άλλοι προπαγανδίζουν στους περαστικούς.
Στο διπλανό παγκάκι ο Νικόλας Ασιμος μελοποιεί «επί τόπου» στίχους και συνθήματα μέχρι να διαπληκτιστεί έντονα με παρέα αριστερών και να φύγει παρεξηγημένος.
Την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου «Το άνθος της αυταπάτης παράγει τον καρπό της πραγματικότητας» όπως θα πει αργότερα ο Μήτσος Παπαχρήστος.
Η εξέγερση κορυφώνεται!
Ο χώρος γύρω από το Πολυτεχνείο καταλαμβάνεται από χιλιάδες λαού.
Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων διακόπτεται οριστικά.
Αρχίζουν μετωπικές συγκρούσεις με την αστυνομία.
Αγριο ξύλο στη Σολωμού, φωτιές στη Μπόταση, στην Αβέρωφ, στη Μάρνη, οδοφράγματα παντού.
Οι σφαίρες σφυρίζουν ακόμα!
Η Ελλάδα ζει ιστορικές ώρες και γράφει με αίμα τη σύγχρονη ιστορία της.
Νέο μέτωπο ανοίγει στη Θεσσαλονίκη με την κατάληψη της Πολυτεχνικής σχολής.
Η χούντα έχει τρομοκρατηθεί.
Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος δίνει εντολή να επέμβει ο στρατός.
Στις 12 τα μεσάνυχτα απ`το Γουδί και το Διόνυσο ξεκινούν τα τανκς.
Μαζί τους ελεύθεροι σκοπευτές, λοκατζήδες, αλεξιπτωτιστές και ΕΣΑτζήδες για ενισχύσουν την αστυνομία που χρησιμοποιεί αύρες και τεθωρακισμένα ρίχνοντας καπνογόνα, δακρυγόνα και πυροβολισμούς προς κάθε κατεύθυνση.
Ο Λάμπρος βαριά τραυματισμένος, η Σοφία αγνοείται....
Στις 03.00 τα ξημερώματα του Σαββάτου 17 Νοεμβρίου 1973 το τανκ με υπηρεσιακό αριθμό 84337 σταματάει έξω από την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου.
Οι σκηνές που ακολούθησαν δεν περιγράφονται με λόγια παρά τη δημοσιογραφική προσπάθεια και την ιστορική ευθύνη.
Το τανκ ρίχνει σε δύο χρόνους την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου καταπλακώνοντας τους διαδηλωτές που ήταν σκαρφαλωμένοι πάνω της και τραγουδούσαν τον Εθνικό Υμνο.
Ακολούθησε πανδαιμόνιο.
Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις....της Δικαιοσύνης Ηλιε νοητέ...
Στα 41 χρόνια που πέρασαν, πολλοί προσπάθησαν να κλείσουν με υπεραπλουστευμένες ή αφοριστικές θεωρίες το νοηματικό κύκλο απήχησης των γεγονότων του Πολυτεχνείου προς τις επόμενες γενιές.
Δε δίστασαν μάλιστα, να υποβαθμίσουν τις επετειακές εκδηλώσεις ακόμα και με την παρουσία τους. Οσο η αστική τάξη δε θάχει να προσφέρει τίποτα άλλο από την τεχνολογική ουτοπία και η κοινωνική δεοντολογία θα νομιμοποιεί το ρατσιστικό διαχωρισμό «επωνύμων και ανωνύμων» που προσδιορίζει τις σύχρονες ταξικές αντιλήψεις περί διαφορών.... τόσο ο κύκλος αυτός θα παραμένει ανοιχτός...και αφιερώματα σαν το σημερινό δε θα έχουν επίλογο.
http://www.divshare.com/download/26442292-865
Η εξέγερση στο Πολυτεχνείο-το Νοέμβριο του 1973- ήταν η πιο μαζική πράξη αντίστασης του λαού κατά της στρατιωτικής δικτατορίας
Με πρωταγωνιστές τους φοιτητές, τους νέους,τους εργάτες και τους εργαζόμενους, η Ελλάδα γύρισε σε μια νύχτα, την πιο οδυνηρή σελίδα της σύγχρονης ιστορίας της.
Απ`τις πρώτες μέρες του `73, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.
Το Φεβρουάριο,τα Πανεπιστήμια «βράζουν» απ`το συμπυκνωμένο πλήθος
Οι φοιτητές ζητούν ελεύθερες εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους.
Η χούντα αντιδρά με το νόμο 1374 για διακοπή της αναβολής στράτευσης των φοιτητών και τους στέλνει κατά δεκάδες να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία, διακόπτοντας τις σπουδές τους. Τις θέσεις τους όμως στην αντι-ΕΦΕΕ, καταλαμβάνουν φοιτήτριες με ιδιαίτερες οργανωτικές ικανότητες και χαρακτηριστική μαχητικότητα.
Στη Νομική σχολή της Αθήνας αρχίζουν έντονες διαδηλώσεις.
Σε διάστημα ενός μηνός γίνονται δυο καταλήψεις.
Η αστυνομία,χάνει την ψυχραιμία της.
Η αναταραχή στο φοιτητόκοσμο, μυρίζει πολιτικοποίηση.
Απο μέρα σε μέρα οι συμπεριφορές αλλάζουν.
Εκτακτες συγκεντρώσεις σε σπίτια ,χαμηλόφωνες συζητήσεις στα καφενεία, αντάρτικα τραγούδια στις ταβέρνες, «απαγορευμένος Θεοδωράκης» στα σφυρίγματά μας.
Η ατμόσφαιρα στο κέντρο της Αθήνας είναι ηλεκτρισμένη.
Στο εντευκτήριο-κατα επιγραφή- της οδού Μεθώνης 24 κατασκευάζονται αυτοσχέδιες προκηρύξεις και σκωπτικά πανώ.
Ο κυρ-Κώστας ο μαρμαράς παύει ξαφνικά να πίνει.
Μιλάει πλέον χωρίς περιστροφές και προφυλάξεις: «Η δικτατορία κατάργησε τη Βουλή,την κυβέρνηση,τις εκλογές,την ελευθερία του τύπου. Καταπάτησε τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα. Μετέτρεψε το συνδικαλισμό σε αδίκημα»
Ο Σωτήρης ο σιδεράς,χρόνια διανοούμενος και μάγκας,ρίχνει την ιδέα της εφημερίδας-τοίχου.
Τον Ιούνιο καταργείται το πολίτευμα της Βασιλευομένης Δημοκρατίας
Ακολουθεί ένα καλοκαίρι ζυμώσεων.
Τον Οκτώβριο διορίζεται νέα Κυβέρνηση υπό το Σπύρο Μαρκεζίνη, ο οποίος κάνει αμέσως βαρύγδουπες πολιτικές εξαγγελίες.
Στην προσπάθειά του να εξευμενίσει τους φοιτητές ανακοινώνει την επαναχορήγηση αναβολής από το στράτευμα.
Νοιώθοντας για πρώτη φορά δικαιωμένοι οι φοιτητές προβάλλουν νέα αιτήματα.
Ανάμεσά τους τη διεξαγωγή εκλογών το Δεκέμβριο του 73 και όχι το Φεβρουάριο του 74
Η μαχητικότητα του φοιτητικού κινήματος ρίχνει σπόρο στις λαικές μάζες Στις 3 Νοεμβρίου, το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου στο Α Νεκροταφείο μετατρέπεται σε διαδήλωση πρώτου θερισμού. Βροχή τα αντιδικτατορικά συνθήματα
Την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου οι φοιτητές καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο.
Γύρω τους, συσπειρώνονται άνθρωποι κάθε ηλικίας και ιδιότητας.
Εκλέγουν Συντονιστική Επιτροπή από 24 μέλη και συγκροτούν ομάδες εργασίας και προστασίας.
Η είσοδος στον περιβάλλοντα χώρο γίνεται από την αναγνώριση του προσώπου ή την επίδειξη ταυτότητας.
Ο ισχυρός πομπός του σταθμού που στήθηκε την Πέμπτη 15 Νοεμβρίου, δίνει άλλη διάσταση στην εξέγερση.
Ολη η πρωτεύουσα ακούει καθαρά φωνές αγωνίας να ζητούν απεγνωσμένα Δημοκρατία, Ανεξαρτησία, Λαική κυριαρχία.
Σοβαρό ρήγμα σ`ένα γύψο 6 ½ χρόνων.
Πλήθη λαού συρρέουν έξω από το Πολυτεχνείο.
Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων παρεμποδίζεται από τους διαδηλωτές που μοιράζουν προκηρύξεις. Στην οδό Τοσίτσα, ο Λάμπρος, η Σοφία, η Αρτεμις και άλλοι προπαγανδίζουν στους περαστικούς.
Στο διπλανό παγκάκι ο Νικόλας Ασιμος μελοποιεί «επί τόπου» στίχους και συνθήματα μέχρι να διαπληκτιστεί έντονα με παρέα αριστερών και να φύγει παρεξηγημένος.
Την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου «Το άνθος της αυταπάτης παράγει τον καρπό της πραγματικότητας» όπως θα πει αργότερα ο Μήτσος Παπαχρήστος.
Η εξέγερση κορυφώνεται!
Ο χώρος γύρω από το Πολυτεχνείο καταλαμβάνεται από χιλιάδες λαού.
Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων διακόπτεται οριστικά.
Αρχίζουν μετωπικές συγκρούσεις με την αστυνομία.
Αγριο ξύλο στη Σολωμού, φωτιές στη Μπόταση, στην Αβέρωφ, στη Μάρνη, οδοφράγματα παντού.
Οι σφαίρες σφυρίζουν ακόμα!
Η Ελλάδα ζει ιστορικές ώρες και γράφει με αίμα τη σύγχρονη ιστορία της.
Νέο μέτωπο ανοίγει στη Θεσσαλονίκη με την κατάληψη της Πολυτεχνικής σχολής.
Η χούντα έχει τρομοκρατηθεί.
Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος δίνει εντολή να επέμβει ο στρατός.
Στις 12 τα μεσάνυχτα απ`το Γουδί και το Διόνυσο ξεκινούν τα τανκς.
Μαζί τους ελεύθεροι σκοπευτές, λοκατζήδες, αλεξιπτωτιστές και ΕΣΑτζήδες για ενισχύσουν την αστυνομία που χρησιμοποιεί αύρες και τεθωρακισμένα ρίχνοντας καπνογόνα, δακρυγόνα και πυροβολισμούς προς κάθε κατεύθυνση.
Ο Λάμπρος βαριά τραυματισμένος, η Σοφία αγνοείται....
Στις 03.00 τα ξημερώματα του Σαββάτου 17 Νοεμβρίου 1973 το τανκ με υπηρεσιακό αριθμό 84337 σταματάει έξω από την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου.
Οι σκηνές που ακολούθησαν δεν περιγράφονται με λόγια παρά τη δημοσιογραφική προσπάθεια και την ιστορική ευθύνη.
Το τανκ ρίχνει σε δύο χρόνους την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου καταπλακώνοντας τους διαδηλωτές που ήταν σκαρφαλωμένοι πάνω της και τραγουδούσαν τον Εθνικό Υμνο.
Ακολούθησε πανδαιμόνιο.
Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις....της Δικαιοσύνης Ηλιε νοητέ...
Στα 41 χρόνια που πέρασαν, πολλοί προσπάθησαν να κλείσουν με υπεραπλουστευμένες ή αφοριστικές θεωρίες το νοηματικό κύκλο απήχησης των γεγονότων του Πολυτεχνείου προς τις επόμενες γενιές.
Δε δίστασαν μάλιστα, να υποβαθμίσουν τις επετειακές εκδηλώσεις ακόμα και με την παρουσία τους. Οσο η αστική τάξη δε θάχει να προσφέρει τίποτα άλλο από την τεχνολογική ουτοπία και η κοινωνική δεοντολογία θα νομιμοποιεί το ρατσιστικό διαχωρισμό «επωνύμων και ανωνύμων» που προσδιορίζει τις σύχρονες ταξικές αντιλήψεις περί διαφορών.... τόσο ο κύκλος αυτός θα παραμένει ανοιχτός...και αφιερώματα σαν το σημερινό δε θα έχουν επίλογο.
