Μια ασυνήθιστη ανάρτηση

 Μια ασυνήθιστη ανάρτηση

-Συμβαίνει...όλοι μας, ως παιδιά , είχαμε ιδιαίτερη αγάπη και κτητικότητα για τα παιχνίδια μας.

-Κάποιοι όμως είχαμε- και έχουμε ακόμα- μια ιδιαίτερη και βαθιά προσκόλληση με τα λούτρινα ζωάκια, κυρίως τα αρκουδάκια μας, άλλα κρυμμένα στο πατάρι, άλλα στο πάνω πάνω ράφι της βιβλιοθήκης, άλλα στο μαξιλάρι μας.

-Προσπαθούμε να καταλάβουμε το "γιατί";

-Γιατί τόση αγάπη;

-Γιατί αυτό το αρκουδάκι και όχι ένα άλλο;

-Κάποιοι ψυχολόγοι μιλούν για συναισθηματική σύνδεση και νοσταλγία της παιδικής περιόδου της ζωής μας, ίσως για ένα μέρος της προσωπικής μας ιστορίας , πιθανόν για μια παρηγοριά σε δύσκολες στιγμές ή ακόμα για το παιδί που βρίσκεται ζωντανό μέσα μας.

-Κάποιοι άλλοι ότι το αρκουδάκι συνδέεται με την έλλειψη μητρικής ή πατρικής στοργής καθώς και με την μοναξιά και τη συναισθηματική έλλειψη που νιώθουμε σαν παιδιά όταν αποχωριζόμαστε από τη μητέρα μας.

-Κάποιοι τέλος βρίσκουν πως το αρκουδάκι αυτό μας προσφέρει μια αγάπη «άνευ όρων», αγάπη ασφαλή, χωρίς απαιτήσεις, και χωρίς απόρριψη όπως ίσως δε μας πρόσφερε κάποιος γονιός.

-Ξέρετε, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε εντελώς καλά συνδεδεμένες και οργανωμένες οικογένειες σπάνια προσκολλώνται βαθιά στα αρκουδάκια τους- οι άνθρωποι, τους είναι αρκετοί.

-Αντίστοιχα, όσο πιο στερημένο αγάπης είναι το περιβάλλον, τόσο πιο φανατική μπορεί να είναι η αφοσίωση και η προσκόλληση στο αρκουδάκι τους.

-Είναι να θαυμάζει κανείς την ευρηματικότητα του παιδικού μυαλού.

-Ένα παιδί θα επενδύσει όλη την αγάπη που του αρνούνται οι ενήλικες σε ένα απαλό πλάσμα.

-Θα μετρήσει σωστά το συγκεκριμένο έλλειμμα στοργής, στη συνέχεια θα την προβάλει σε ένα άψυχο αντικείμενο - και από εκεί -θα την ακτινοβολήσει πίσω στον εαυτό του.

-Αρκεί να σκεφτούμε τις θρησκείες : πώς οι άνθρωποι επινοούν θεούς για να απαλύνουν τις απουσίες της γήινης ζωής τους.

-Τα αρκουδάκια μας τελικά ήταν θεότητες-φυλακτά.

-Φαντάζομαι να συμφωνείτε.

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter Inc.

Successore novo vincitur omnis amor -Κοινώς: «Κάθε έρωτας ξεπερνιέται από έναν καινούργιο».

Successore novo vincitur omnis amor

-«Θεραπείες για την Αγάπη» είναι ο τίτλος ενός από τα πολλά βιβλία αυτοβοήθειας που γράφτηκαν από τον Ρωμαίο ποιητή Οβίδιο το 2ο μ.Χ. και προσφέρει παρηγοριά και συντροφιά σε όσους έχουν υποφέρει από ερωτική εγκατάλειψη .

-Στις σελίδες του, βρίσκουμε έναν από τους πρώτους στοχασμούς για το πώς να γιατρέψουμε μια πληγωμένη καρδιά.

-Σαράντα πέντε ετών κατά τη στιγμή της συγγραφής και ήδη στον τρίτο γάμο του, ο Οβίδιος είχε μεγάλη προσωπική εμπειρία για την ερωτική απογοήτευση και γνώριζε επίσης τον συχνά τραγικό αντίκτυπό της σε φίλους και γνωστούς . Αλλος κρεμάστηκε από το δοκάρι, άλλη πήρε δηλητήριο, άλλος πνίγηκε στο ποτάμι, κάποια άλλη έπεσε από τον γκρεμό.

-Ως ένθερμος αναγνώστης θρύλων και ιστορίας, ο Οβίδιος ήταν επίσης εξοικειωμένος με τον ρόλο της ερωτικής απογοήτευσης σε πολλές φρικιαστικές μυθολογικές τραγωδίες: ήταν η ερωτική απογοήτευση που οδήγησε τη Διδώ, βασίλισσα της Καρχηδόνας, να αυτοκτονήσει• που οδήγησε τη Μήδεια να σκοτώσει τα παιδιά της• που έκανε την Κίρκη να χάσει τα λογικά της και που ενέπνευσε την Θρακική πριγκίπισσα Φυλλίς να κρεμαστεί αφού ο εραστής της Δημοφών την άφησε για να επιστρέψει στην πατρίδα του, την Αθήνα.

-Αυτό δεν ήταν θέμα ούτε ασήμαντο ούτε αστείο.

-Διαπιστώνοντας ο Οβίδιος πως το τέλος ενός έρωτα θα μπορούσε να σκοτώσει, συμβουλεύει: successore novo vincitur omnis amor («κάθε αγάπη ηττάται από έναν νέο διάδοχο»)

Κοινώς: «Κάθε έρωτας ξεπερνιέται από έναν καινούργιο».

-Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η πραγματική της δύναμη αυτής της διαπίστωσης στην ιδέα ότι κάποιος, πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, κατάλαβε ακριβώς - με μια φρεσκάδα που θα μπορούσε να μας κάνει να δυσπιστούμε, να κοιτάμε και να ξανακοιτάμε τις ημερομηνίες- αυτό που σήμερα μοιάζει απόλυτα αγωνιώδες.

-Βυθισμένοι στις λεπτομέρειες της ερωτικής απογοήτευσης μπορούμε να σκουπίσουμε τα δακρυσμένα μάτια μας και να συνειδητοποιήσουμε πως τίποτα δεν άρχισε από τη στιγμή που μας εγκατέλειψε ο εραστής μας ή η ερωμένη μας . Από την εποχή του Ομήρου και τον καιρό του Νώε υπήρχαν άνδρες και γυναίκες που διέλυαν ο ένας την πίστη του άλλου ζητώντας λίγο περισσότερο χώρο.

-Αυτή η καταστροφή εκτυλίσσεται εδώ και πολύ, πολύ καιρό. Δεν είναι προσωπικό ελάττωμα, η θλίψη είναι κωδικοποιημένη στην ανθρώπινη φύση μας και από την αρχαιότητα προσδίδεται αξία στο αδιάκοπο κλάμα που κάναμε στο μπάνιο το περασμένο Σαββατοκύριακο γιατί μας άφησε «μπουκάλα» ο αγαπημένος.

Και δεν είμαστε αδύναμοι, κάθε άλλο! Στεκόμαστε στην ίδια σειρά με δυνατούς εραστές που έχουν πληγωθεί από τις αλλαγές γνώμης του συντρόφου τους. Περνάμε αυτό που υπέμεινε η Βασίλισσα της Καρχηδόνας. Υποφέρουμε όπως η θρακική βασιλική οικογένεια. Συμμετέχουμε σε μια από τις παλαιότερες, μεγαλοπρεπέστερες μορφές θλίψης!

-Ίσως βοηθήσει το γεγονός ότι η συμβουλή του Οβίδιου εκφράζεται σε μια αρχαία γλώσσα που είναι απίθανο να καταλάβουμε. Όταν γράφει successore novo vincitur omnis amor («κάθε αγάπη ηττάται από έναν νέο διάδοχο»), δεν έχει τόση σημασία τι λέγεται, όσο το ότι λέγεται σε μια λατινική γλώσσα που κάποτε μιλιόταν από τις ακτές της Βρετανίας μέχρι τις όχθες του Ευφράτη .

-Είναι μια ρυθμική, ξένη γλώσσα που χαράσσει μια γραμμή στο χρόνο από τη Ρωμαϊκή Αγορά μέχρι το γραφείο όπου κάθεσαι τώρα, ψάχνοντας στο κινητό σου, προσποιούμενος ότι δουλεύεις, τρώγοντας πάρα πολλά μπισκότα, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο τα δέντρα και αναρωτώμενος πώς πήγαν όλα στραβά.

Είναι μια μεγάλη αλήθεια ότι πονάει πολύ, αλλά τουλάχιστον δεν είναι - εκτός από όλα τα άλλα - με κανέναν τρόπο καινούργια.

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter Inc

 

ΕΡΤ Πάνω στο πουκάμισο στο μέρος της καρδιάς.

Ιούνιος 2013 η ΕΡΤ κλείνει, μετονομάζεται σε ΝΕΡΙΤ και ανοίγει απέναντι απότο Ραδιομέγαρο η ERTOPEN.
Ιούνιος 2015 η ΕΡΤ ανοίγει πάλι.
Ενδιάμεσα, τον Ιούνιο του 2014 και μέσα  από το spirtowebradio μίλησα με δυο εξαίρετους και ιδιαίτερα αγαπητούς συναδέλφους δημοσιογράφους της ΕΡΤ την Αναστασία Ζήγου και τον Ανδρέα Παπασταματίου.
Μιλήσαμε ανοιχτά, καθαρά και ξάστερα  για το τί  οδήγησε στο "μαύρο" ,  για το καινούργιο και ληξιπρόθεσμο φρούτο τη ΝΕΡΙΤ, την αεροδυναμική  ERTOPEN και βέβαια τη μάνα-ΕΡΤ!
Επειδή οι καιροί είναι περίεργοι και η μνήμη φοράει ξυλοπάπουτσα ακούστε τις δυο συνεντεύξεις αυτών των παιδιών...γιατί παιδιά της  ΕΡΤ υπήρξαμε, υπάρχουμε και θα υπάρχουμε με το σηματάκι της  «πάνω στο πουκάμισο στο μέρος  της καρδιάς»!

Καλή σας ακρόαση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

 

Nana Tsouma Kato apo to Kioski · ERT Andreas Papastamatiou

Οι «σωστοί» άνθρωποι γύρω μας

 Οι «σωστοί» άνθρωποι γύρω μας

-Δεν θέλουμε να είμαστε επικριτικοί, μίζεροι, παράξενοι ή στραβόξυλα αλλά πολλοί άνθρωποι που υπάρχουν στη ζωή μας, ίσως οι περισσότεροι, αποδεικνύονται σε βάθος χρόνου πως δε μας είναι πραγματικά χρήσιμοι.. Μπορεί να έχουν τις πιο καλές προθέσεις, ενδιαφέρουσες ζωές. Να έχουμε κοινά γούστα , να κάνουμε καλή παρέα, βόλτες, ταβερνούλες, καφετέριες, χαρτάκι, κουτσομπολιό, να είναι ευχάριστοι, πρόθυμοι να μας βοηθήσουν σε μια δύσκολη κατάσταση- αν μπορούν φυσικά- να τους(σχεδόν) εμπιστευόμαστε αλλά ουσιαστικά, δεν θα μπορούν ποτέ να μας καταλάβουν, δεν θα νιώσουν ποτέ την ανάγκη να καταλάβουν το μυαλό μας και οι εμπειρίες τους θα είναι μακρινές και ξένες από εμάς.

 

-Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους απλά ταιριάζουμε και δεν είναι σε καμιά περίπτωση οι «σωστοί».

 

-Πρέπει λοιπόν να τους αναζητήσουμε. Να αναζητήσουμε ανθρώπους που να μας αποδέχονται, που να σέβονται τα όριά μας, τις επιλογές μας, που να μας εμπνέουν χωρίς να μας πιέζουν. 

 

-Χρειαζόμαστε ανθρώπους που μπορούν να μας αφήσουν να απελπιστούμε, να κλάψουμε αλλά μετά να ξέρουν πώς να μας ενθαρρύνουν για να μας κάνουν πάλι να γελάσουμε. Ανθρώπους που δεν θα μας κατηγορήσουν για υπερβολή, που δεν θα μας κοιτάξουν με έκπληκτα μάτια γεμάτα επίκριση καθώς περιγράφουμε τι έχουμε κάνει και μερικές από τις πιο παράξενες σκέψεις που μας διαπερνούν στις πρώτες πρωινές ώρες.

 

-Είναι εκείνοι που μας βοηθούν να γίνουμε καλύτεροι, που μας στηρίζουν, που μας αγαπούν γιαυτό που είμαστε χωρίς να προσπαθήσουν να μας αλλάξουν.

 

-Οι «σωστοί» άνθρωποι δεν είναι πολλοί, τις περισσότερες φορές είναι λίγοι-πολύ λίγοι-μπορεί και ένας. Είναι όμως αυτοί που κάνουν τη διαφορά.

 

-Χρειαζόμαστε και αγάπη, πολλή αγάπη που δυστυχώς είμαστε ασυνήθιστοι και ανίκανοι να την βρούμε... ίσως γιατί δεν ξέρουμε πού να ψάξουμε!

Καμιά ιδέα;;;

 

Καλή σας ανάγνωση!

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

Δημοσιεύθηκε στο PsychCenter Inc

Το Σύμπαν μας κάνει μάθημα!

 

Το Σύμπαν μας κάνει μάθημα!

-Συμβαίνει συχνά μερικοί από εμάς να είμαστε επιρρεπείς, όταν μας συμβαίνουν γεγονότα ανεξήγητα ή επώδυνα, να χρησιμοποιούμε έναν ασυνήθιστο όρο.

Να ψιθυρίζουμε στον εαυτό μας: «Το Σύμπαν μου δίνει ένα μάθημα».

-Όταν μια φίλη κλαίει, μπορεί να της λέμε μαλακά: «Το Σύμπαν ίσως είχε ένα άλλο σχέδιο για σένα...» Μπορεί επίσης , όταν οι ελπίδες μας καθυστερούν να πραγματωθούν να δίνουμε μια εξήγηση λέγοντας: «Το Σύμπαν με καλεί να είμαι πιο υπομονετική».

-Όταν μιλάμε έτσι, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το Σύμπαν είναι ένα απέραντο, αδυσώπητο σύστημα που διέπεται αποκλειστικά από τους νόμους της αστροφυσικής, που κανένας από τους δύο τρισεκατομμύρια γαλαξίες του και τα χίλια δισεκατομμύρια αστέρια που έχει ο καθένας τους, δεν φαίνονται ικανά να υποστηρίξει καμιά μορφή ζωής και οι περιστροφές του προχωρούν χωρίς την παραμικρή αναφορά στον ανθρώπινο χρόνο ή μέτρο.

-Δεν αντιλαμβανόμαστε επίσης πως, για παράδειγμα, την ώρα που τρώγαμε σπίτι με φίλους , το θερμοσίφωνο της κουζίνας τρυπάει, τα νερά του τρέχουν στον απορροφητήρα, από εκεί στην ηλεκτρική κουζίνα, γίνεται βραχυκύκλωμα, πέφτει ο διακόπτης διαρροής και μένουμε στο σκοτάδι και στη δυστυχία, το Σύμπαν τα θεωρεί μικροπράγματα και ποσώς ενδιαφέρεται.

-Γίνεται όμως κάτι άλλο περίπου μαγικό. Μια πολύ πιο οικεία, ευεργετική δύναμη, έντονα συνδεδεμένη με το πεπρωμένο μας - μια δύναμη που θέλει να αναπτυχθούμε και, το πιο σημαντικό, να μάθουμε. Να αποκτήσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, να κατανοήσουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και να αποδεχτούμε τον πόνο και το μυστήριο μέσα σε μια γενικά καλή, γόνιμη και τελικά κατανοητή περιγραφή της ζωής μας.

-Το Σύμπαν μπορεί να μην δίνει καμιά σημασία για εμάς. Κι όμως, το να μιλάμε με μεταφορικούς όρους για αυτό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σοφό και θεραπευτικό.

-Με αυτόν τον τρόπο, το μυαλό μας εκπαιδεύεται να αναζητά πάντα ένα σωσίβιο διάσωσης σε φρικτές ή αινιγματικές καταστάσεις που συχνά πυκνά βρισκόμαστε να πλέουμε και να αναπτύσσει τη θέληση και την τεχνική να αντιμετωπίσει μια κατάσταση χάους.

-Το Σύμπαν δηλαδή μπορεί να μας κάνει μάθημα, να μας διδάσκει και να μας εκπαιδεύει !

-Λαμβάνουμε λόγου χάριν μια απειλητική για τη ζωή μας ιατρική διάγνωση: το Σύμπαν προσπαθεί να μας διδάξει να επικεντρωθούμε σε αυτό που πραγματικά θέλουμε από τη δουλειά μας όσο υπάρχει ακόμα χρόνος. Ένας λατρεμένος σύντροφος, μας αφήνει για κάποιον άλλο: το Σύμπαν μας διδάσκει να αναπτύξουμε ένα λιγότερο αγχωτικό στυλ προσκόλλησης, ώστε να μπορούμε να είμαστε πιο χαλαροί και πιο σίγουροι με τον επόμενο σύντροφό μας.

-Αυτή η –ας πούμε- ιδεολογία δέχεται ότι μπορεί να μην γνωρίζουμε πάντα ποιο μπορεί να είναι το μάθημα του Σύμπαντος για εμάς. Απλώς μας ενθαρρύνει να πιστέψουμε ότι είναι πιθανό να υπάρχει ένα.

-Γιατί δεν καταφέραμε να κάνουμε φίλους; Δεν μπορούμε να πούμε ακόμα το γιατί , αλλά το Σύμπαν θα δώσει μια εξήγηση με τον καιρό.

-Γιατί το άτομο με το οποίο βγήκαμε ραντεβού εξαφανίστηκε τόσο ξαφνικά μετά από ένα πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα; Δεν ξέρουμε ακόμα, αλλά το Σύμπαν θα έχει κάποια ιδέα στο μυαλό του.

-Γιατί περνάμε μια τόσο ταραγμένη και φοβισμένη περίοδο; Το Σύμπαν είναι μια γιγάντια τάξη και είναι δική μας ευθύνη - ως ταπεινοί μαθητές του - να εμπιστευόμαστε και να παραμένουμε σταθεροί απέναντι στην συνεχιζόμενη εκπαιδευτική του αποστολή.

-Πρέπει - στην πορεία - να αποδεχτούμε μια έμμεση συμφωνία: το Σύμπαν δεν έχει άλλη εναλλακτική από το να διδάξει πολλά από τα μαθήματά του μέσα από τον πόνο. Οι εραστές μας εγκαταλείπουν, τα σχέδια αποτυγχάνουν, οι εχθροί μας επιτίθενται. Το Σύμπαν μας θέλει να μην πανικοβαλλόμαστε ή να απελπιζόμαστε.

-Γιατί όλοι μας απορρίπτουν;

-Γιατί κανείς δεν καλεί;

-Γιατί κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται;

-Γιατί δεν απάντησε στο τηλέφωνο;

-Πού είναι;

Μπορεί να μην γνωρίζουμε με ακρίβεια. Ωστόσο, μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι - με τον καιρό - θα αναδυθεί κάποια μορφή λυτρωτικής μάθησης, όσο ακατέργαστη ή αυστηρή κι αν είναι.

-Να εξηγηθούμε λοιπόν.

Δεν είναι, φυσικά, το Σύμπαν που αποκαλύπτει το νόημα! Είναι τα δικά μας λαμπρά και ανθεκτικά μυαλά που επεξεργάζονται, αναδιατυπώνουν και ερμηνεύουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε. Εμείς είμαστε αυτοί που με κόπο διατυπώνουμε ηθικές οδηγίες, υπενθυμίζοντας στον εαυτό μας να μην απελπιζόμαστε και να σφυρηλατούμε παρηγορητικές φροντίδες και όχι βέβαια ο γαλαξίας της Παρθένου ούτε ο αστερισμός του Κενταύρου.

-Κι όμως, πόσο έξυπνο εκ μέρους μας είναι που αποδίδουμε τις συμπονετικές μας προσπάθειες σε μια ισχυρότερη και ευγενέστερη οντότητα που λέγεται Σύμπαν και αντίθετα πολύ συχνά και άδικα αποτυγχάνουμε να το κάνουμε για τον εαυτό μας!

-Λέμε μεγάλες αλήθειες και στη συνέχεια έχουμε την πονηριά να τις βάλουμε στο στόμα της ισχυρότερης, πιο εμπνευσμένης από δέος δύναμης που γνωρίζουμε - ώστε να μπορέσουμε μετά να επωφεληθούμε από αυτές όσο αποτελεσματικά μας αξίζει.

 

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

 

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter Inc.

 

25 Μαϊου Παγκόσμια Ημέρα για τα Εξαφανισμένα Παιδιά

 

25 Μαϊου Παγκόσμια Ημέρα για τα Εξαφανισμένα Παιδιά

 

Μια κλήση. Μια ιστορία φυγής. Ενα "αντίο για πάντα" που δεν ειπώθηκε τελικά. Η "Τελευταία κλήση" είναι μια ιστορία για το πώς η γραμμή 116000 για τις εξαφανίσεις του Οργανισμού "Το Χαμόγελο του Παιδιού" μπορεί να σώσει ζωές.

 

 https://youtu.be/zGQ31VFBSl8?si=06DqxWCdRSKbpNMl

Τριγυρίζοντας σε ένα φανταστικό Μουσείο αγάπης.

Τριγυρίζοντας σε ένα φανταστικό Μουσείο αγάπης

 

-Ας σκεφτούμε πως βρισκόμαστε σε ένα φανταστικό Μουσείο όπου τα έργα τέχνης έχουν θέμα την αγάπη. Τί θα βλέπαμε;; Πίνακες με ένα ζευγάρι που περπατά χέρι χέρι στην παραλία, ένα άλλο που φιλιέται καταμεσής του δρόμου, μια μοναχική ψυχή που κοιτάζει μελαγχολικά το ηλιοβασίλεμα...

 

-Αλλά σε ένα πραγματικό Μουσείο αγάπης, ένα έργο θα άξιζε μια κεντρική θέση - παρόλο που, με την πρώτη ματιά, φαίνεται να μην έχει καμία απολύτως σχέση με την αγάπη.

 

-Ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ το ολοκλήρωσε σε λίγες μέρες το καλοκαίρι του 1888. Σχεδιασμένο με μελάνι ενισχυμένο με μολύβι σε ένα φύλλο καφέ χαρτιού, απεικονίζει μια επίπεδη έκταση της νότιας γαλλικής υπαίθρου, κοντά στην πόλη Αρλ, όπου ζούσε ο Βαν Γκογκ.

 

-Ενα τοπίο που είναι ταυτόχρονα απόδειξη μιας ασυνήθιστα συγκεντρωμένης προσοχής, μιας σπάνιας και υπομονετικής παρατήρησης.

 

-Πριν υποκύψουμε στον πειρασμό να βγάλουμε συμπεράσματα για τον πίνακα, ξανακοιτάζοντάς τον, διαπιστώνουμε πως ο Βαν Γκογκ παρέμεινε ακίνητος και κατέγραψε τα πάντα: μια άμαξα, μια μικρή φιγούρα που οργώνει ένα χωράφι, δύο άντρες που περπατούν σε ένα μονοπάτι, ένα τοπικό τρένο - μερικά από τα βαγόνια του οποίου μεταφέρουν εμπορεύματα, άλλα επιβάτες - που διασχίζει στη μέση της απόστασης, και μετά η γη, πάντα η γη στις πολλαπλές και ποικίλες μορφές της: άνθη σιταριού, κουρεμένο γρασίδι, αφράτο οργωμένο έδαφος .

 

-Μια καταγραφή που σηματοδοτεί την προσεκτική και ρυθμική αποκάλυψη του καλλιτέχνη καθώς η ταπεινή ανθρώπινη ύπαρξη αναδύεται, χαράζοντας τα σημάδια της σε έναν απέραντο κόσμο κάτω από έναν συνηθισμένο ουρανό.

 

-Στον πίνακα δεν υπάρχει κανένα προφανές «μήνυμα» . Είναι απλώς μια «άποψη» που όμως μπορεί να μας φέρει δάκρυα στα μάτια. Γιατί αυτό που κάνει ο Βαν Γκογκ είναι να διορθώνει τη συνηθισμένη μας απροσεξία και βιασύνη, να αντιστέκεται στην καθιερωμένη μας θλίψη και μίσος για τον εαυτό μας, και να ζητά φροντίδα και συμπάθεια.

 

-Αυτό είναι σαν να κοιτάζει ένας θεός τη δημιουργία του, ή ένας γονιός το παιδί του - το σχήμα των δακτύλων του μικρού, τα χείλη του καθώς αρθρώνουν μια λέξη, μια τούφα από τα μαλλιά του... την άξια σεβασμού διαφορά μεταξύ «ενός παιδιού» και «του παιδιού μας», «ενός ατόμου» και «του συντρόφου μας», «ενός ξένου» και «ενός αγαπημένου μας προσώπου».

 

-Ο Βαν Γκογκ μας δίνει το παράδειγμα μιας φροντίδας που, τελικά, είναι βαθιά μεταβιβάσιμη – μιας φροντίδας που μπορεί να μετατοπιστεί από τα δέντρα και τα χωράφια της νότιας Γαλλίας στη ζωή μας ευρύτερα, σε ένα επίπεδο συμπάθειας και εκτίμησης που γνωρίζουμε ότι οφείλουμε ο ένας στον άλλον και θα τη δίναμε, αν δεν ήμασταν τόσο συχνά απρόσεκτοι και βιαστικοί, επιβαρυμένοι και φοβισμένοι.

 

-Μας παρακινεί απλά να ζήσουμε με μεγαλύτερη επίγνωση και φιλανθρωπία, να μετατρέψουμε την αντανακλαστική μας επιφυλακτικότητα και σοβαρότητα σε κάτι λιγότερο αμυντικό και πιο τρυφερό.

 

-Να μάθουμε - για άλλη μια φορά - να παρατηρούμε με υπομονή ο ένας τον άλλο.

 

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

 

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter Inc.

 

Καλή Πρωτομαγιά!!! Καλό Μήνα!!!!

                          

                        Καλή Πρωτομαγιά!

                              Καλό Μήνα!

 

Συμφιλιώνοντας την ελευθερία με τη μοναξιά.

Συμφιλιώνοντας την ελευθερία με τη μοναξιά.

 

-Ανάμεσα στις πολλές δεξιότητες που απαιτούνται για να έχουμε μια καλή σχέση, μία ξεχωρίζει πάνω από οποιαδήποτε άλλη:

η ικανότητα να ζούμε χωρίς σχέση.

 

-Μόνο όσοι έχουν συμφιλιωθεί πλήρως με την προοπτική του να είναι ελεύθεροι μπορούν να έχουν την ηρεμία, τη σταθερότητα και το θάρρος να αντέξουν πολλούς μήνες, ακόμη και χρόνια ή δεκαετίες, μέχρι να εμφανιστεί το σωστό άτομο.

 

-Αν είμαστε σίγουροι 100% ότι μπορούμε να επιβιώσουμε μόνοι μας, τότε μόνο μπορούμε να έχουμε την αυτοπεποίθηση να ζητήσουμε αλλαγές από το σύντροφό μας και αυτός να γνωρίζει πως τις εννοούμε.

-Ξέρετε οι σύντροφοί μας έχουν μια έκτη αίσθηση για το πόσο μακριά μπορούν να μας εξωθήσουν και αν δεν μπορέσουμε ποτέ να ζητήσουμε αυτές τις αλλαγές, αν φοβόμαστε τη μοναξιά περισσότερο από την κακομεταχείριση, μπορεί έτσι να μας «παίζουν» ατελείωτα.

 

-Πρέπει πάντα σε μια σχέση να γνωρίζουμε ότι μπορεί να χρειαστεί να φύγουμε και πως το μόνο που πρέπει να δουλέψουμε είναι τις συνθήκες που σημαίνουν ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ να το κάνουμε.

 

-Ακόμα και αν διάγουμε περίοδο μεγάλης ευτυχίας με το σύντροφό μας σοφό θα είναι αν-μεταφορικά πάντα- κρατάμε μια τσάντα διαφυγής κάτω από το κρεβάτι.

 

-Μόνο αν μπορούμε να αντέξουμε τη δική μας παρέα, την παρέα του εαυτού μας, τότε θα αποφύγουμε να αφήσουμε τον φόβο του να πεθάνουμε μόνοι μας, να μας χαλάσει τη ζωή.

 

Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά πολύ σημαντική.

 

-Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να συμφιλιωθούμε με τη μοναξιά, εκτός αν ξεπεράσουμε μια από τις βασικές συναισθηματικές κραυγές της εποχής μας ότι το να είσαι μόνος μπορεί να είναι διασκεδαστικό, ικανοποιητικό ή ενδιαφέρον. Δύσκολο όμως να ξεπεραστεί.

 

-Πρέπει να αποδεχτούμε την αλήθεια ακλόνητα: το να είσαι ελεύθερος είναι απαίσιο, βαρετό, τρομακτικό, αποκαρδιωτικό και αποξενωτικό.

 

-Παρά όλη όμως την απαίσια φύση της, η ελευθερία είναι πάντα καλύτερη από την εναλλακτική: μια κακή σχέση με ένα ανώριμο, επιπόλαιο, χωρίς αυτογνωσία, άτομο στα όρια της ισορροπίας. Είναι καλύτερο να κλαίμε - για άλλη μια φορά - στο πάτωμα του σαλονιού, θρηνώντας τη μοίρα μας, παρά να προσπαθούμε να πείσουμε έναν άτακτο, άπιστο και ματαιόδοξο σύντροφο να έρθει να μας αγαπήσει σωστά.

 

-Τουλάχιστον η μοναξιά δεν μας στερεί ένα μέλλον.

 

-Τουλάχιστον, ανά πάσα στιγμή, περιέχει την πιθανότητα για κάτι καλύτερο, ίσως την απόλυτη εγγύηση ένα μέλλον που μας αξίζει.

 

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

Δημοσιεύθηκε στο PsychCenter Inc.

 

Πάπας Φραγκίσκος: Λίγο πριν το τέλος

 

Πάπας Φραγκίσκος: Λίγο πριν το τέλος

"Οι τοίχοι των νοσοκομείων έχουν ακούσει πιο ειλικρινείς προσευχές από πολλές εκκλησίες....

Έχουν δει πιο ειλικρινή φιλιά από εκείνα στα αεροδρόμια....

Στα νοσοκομεία είναι που βλέπεις έναν ομοφοβικό να σώζεται από έναν ομοφυλόφιλο γιατρό.

Εκεί που ένας μεγαλογιατρός σώζει τη ζωή ενός ζητιάνου...

Όπου, στην εντατική, ένας Εβραίος φροντίζει έναν ρατσιστή...

Χιλιάδες σύζυγοι συγχωρούν ο ένας τον άλλον με την ελπίδα της απόλυτης ίασης.

Ένας αστυνομικός και ένας κρατούμενος μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο και λαμβάνουν την ίδια προσοχή....

Ένας πλούσιος ασθενής περιμένει μεταμόσχευση ήπατος με όργανο από φτωχό δότη...

Σε αυτές τις στιγμές, όταν το νοσοκομείο αγγίζει τις πληγές των ανθρώπων, τα σύμπαντα διασταυρώνονται με θεϊκό σκοπό. Και σε αυτή την κοινωνία των πεπρωμένων, συνειδητοποιούμε ότι, μόνοι μας, δεν είμαστε τίποτα.

Τις περισσότερες φορές, η απόλυτη αλήθεια των ανθρώπων αποκαλύπτεται μόνο τη στιγμή του πόνου ή μπροστά στην πολύ πραγματική απειλή της απόλυτης απώλειας.

Το νοσοκομείο είναι ένας τόπος όπου τα ανθρώπινα όντα βγάζουν τις μάσκες τους και δείχνουν αυτό που είναι, στην πραγματική τους ουσία.

Αυτή η ζωή θα περάσει γρήγορα:

Μην τσακώνεστε με τους ανθρώπους.

Μην παραπονιέστε πάρα πολύ.

Μην είσαι πικρόχολος.

Δεν υπάρχει λόγος να βρίσκεστε σε συνεχή σύγκρουση με τον σύντροφό σας- στο τέλος, τον επιλέξατε για να μοιραστείτε καλές στιγμές, όχι πικρές.

Μην χάνετε τον ύπνο σας για τους λογαριασμούς.

Μη σταματήσετε να φιλάτε τους αγαπημένους σας.

Μην αποκτήσετε εμμονή με το να έχετε ένα πεντακάθαρο σπίτι.

Τα υλικά αγαθά πρέπει να τα κερδίζει ο καθένας- μην επικεντρώνεστε στη συσσώρευση κληρονομιών.

Μην κάνετε τόσες πολλές δίαιτες- τελικά το σώμα σας είναι δανεικό... απολαύστε το.

Κρατήστε τα σκυλιά και τις γάτες σας κοντά σας.

Μην κρατάτε πιάτα για ειδικές περιστάσεις.

Χρησιμοποιήστε τα καινούργια μαχαιροπήρουνα.

Εκμεταλλευτείτε τις ευκαιρίες που σας προσφέρει η ζωή σήμερα, γιατί αύριο πιθανότατα δεν θα τις έχετε πια.

Ζήστε το παρόν!

Μην τσιγκουνεύεστε το αγαπημένο σας άρωμα, χρησιμοποιήστε το για τον εαυτό σας.

Φορέστε τα αγαπημένα σας αθλητικά παπούτσια, βάλτε την αγαπημένη σας μουσική στο repeat.

Γιατί να μην κάνετε ένα διάλειμμα;

Γιατί δεν τηλεφωνείτε τώρα;

Γιατί όχι;

Γιατί να μην εξυπηρετήσετε τώρα;

Τηλεφωνήστε στους φίλους σας, καλέστε τους για καφέ.

Γιατί να μην συγχωρήσετε τώρα;

Πάντα περιμένουμε κάτι: τα Χριστούγεννα, την Παρασκευή, την Πρωτοχρονιά, όταν θα έχουμε χρήματα, όταν θα έρθει η αγάπη, όταν όλα θα είναι τέλεια...

Αλλά βλέπετε, η τελειότητα δεν υπάρχει.

Τα ανθρώπινα όντα δεν δημιουργήθηκαν για να εκπληρωθούν εδώ, αλλά για να μάθουν.

Εκμεταλλευτείτε λοιπόν αυτό το δοκίμιο ζωής και κάντε το τώρα.

Σεβαστείτε τον εαυτό σας, σεβαστείτε τους άλλους.

Ακολουθήστε το δικό σας μονοπάτι και αφήστε τους άλλους να ακολουθήσουν το δικό τους.

Μην επικρίνετε, μην κρίνετε, μην παρεμβαίνετε.

Αγαπήστε περισσότερο, συγχωρέστε περισσότερο, αγκαλιάστε περισσότερο, ζήστε πιο έντονα...

και αφήστε τα υπόλοιπα στα χέρια του Δημιουργού!"

 

Το έγραψε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του.

Καλό του ταξίδι!