Το ποδήλατό μου σας το έχει δείξει πιο παλιά.Τώρα κοιτάξτε τί μου συνέβη.Πιο πάνω από το σπίτι μου είναι μια μονοκατοικία όπου μένει ένα νέο ζευγάρι αλβανών με δυο κοριτσάκια. Το σπίτι αυτό ήταν ενός γείτονα ο οποιος είχε φέρει το ζευγάρι των αλβανών για να τον προσέχουν μια και ζούσε μόνος και δεν είχε παιδια. Ο παππούς πέθανε πριν 2 χρόνια και το σπίτι πέρασε στ`ανήψια τα οποία μέχρι να αποφασίσουν τί θα το κάνουν ,για πολυκατοικία το βλέπω εγώ, άφησαν τους αλβανούς να μένουν μέσα.Από το σπίτι αυτο περνάω κάθε μέρα.Μια μέρα λοιπόν βλέπω στον κήπος τους το Peugeot.
Παλιό, μεταχειρισμένο και προφανώς κάποιος στον οποίο δούλευαν τους το είχε χαρίσει. Μου κόλλησε στο μάτι. Κάθε μέρα που πέρναγα το κοίταζα και μου άρεσε και πιο πολύ. Γιατί δεν ξέρω...ίσως η πατίνα του παλιού που είχε πανω του...ίσως γιατι μου θύμιζε τον πατέρα μου που είχε ένα ίδιο...τέλος πάντων είπα μεσα μου:
το ποδήλατο αυτο θα το πάρω ο κόσμος να χαλάσει.
Μετά από μιας εβδομαδας σκέψη το αποφάσισα.Πήγα σπίτι τους και, αν και τους ήξερα γιατί ο άντρας μας κάνει κατά καιρούς δουλειές στον κήπο, είχα τρακ.Αυτοί με κοίταζαν σαστισμένοι από την επίσκεψη...μου ζήτησαν να μπω μέσα...να με κεράσουν καφέ...στο τέλος το ξεστόμισα:
Παιδιά το πουλάτε το ποδήλατο και πόσο;
Και τότε έκπληκτη άκουσα τον άντρα να μου λέει χωρίς σκέψη:
Πάρτο έτσι ...δε θέλω λεφτά...παλιό είναι μου το χάρισαν...το έχω για να πηγαίνω στη λαική αλλά θα πηγαίνω με του ξαδέλφου μου!
Το τί παρακάλια τους έκανα για να τους δώσω λεφτά ...δεν ήθελαν με τίποτα..ούτε αυτος ούτε αυτή...μάλιστα άρχισαν να φωνάζουν και τα κοριτσάκια τους:
Μα πάρτο αφού στο δίνει ο μπαμπάς!
Με τα πολλά έβαλα στα χέρια των μικρών απο 20 ευρώ και έφυγα τρέχοντας καθώς με κυνήγαγαν να μου τα δώσουν πίσω.
Το Πάσχα τους πήγα αυγά σοκολατένια, γλυκά, χυμούς και κούκλες για τις μικρές και ρούχα της μαμάς μου...ένα παλτό, ένα ταγιέρ και μερικές φούστες. Δε μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά τους...όρμαγαν πάνω μου και μου αγκάλιαζαν τα πόδια και μου φίλαγαν τα χέρια...τόσο που δεν ήξερα τί να κάνω...η γυναίκα να μου χάιδευε το κεφάλι και η μάνα της ,μια ηλικιωμένη αλβανή, μου έδινε ευχες στα αλβανικά και τις μετέφραζε το μεγάλο τους κοριτσάκι ενώ ο άντρας μου έλεγε συνεχώς :
Μα δεν έπρεπε...μα γιατι...
Αυτά τα κοριτσάκια, κάθε φορά που περνάω, φωνάζουν τ`όνομά μου και τρέχουν να με αγκαλιάσουν...έχουν ένα τεράστιο χαμόγελο που φωτίζει τα ροζ μουτράκια τους σαν ήλιος.
Στο δρόμο μου έχω τρία νηπιαγωγεία...ένα ακριβώς δίπλα μου και άλλα δυο 30 μέτρα πιο πάνω....σύνολο καμιά 40νταριά παιδάκια της ίδιας ηλικίας με τα αλβανακια. Κάθε πρωί οι μαμαδες ντυμένες στην τρίχα τα φέρνουν μέσα στα τζιπ, τις μερσεντές και τις BMW ντυμένα κι αυτά με επώνυμα ρούχα. Τα παρατηρώ...τα περισσότερα φαντασμένα, αγέλαστα, επιθετικά, απαιτητικά. Είναι ζήτημα αν από τα 40 παιδιά τα 5 να χαμογελούν λίγο.
Αλλά τέτοιο πλατύ και καλόκαρδο χαμόγελο που έχουν τα αλβανάκια δεν έχει κανένα τους.
Σάββατο, Μαΐου 24, 2008
Τετάρτη, Μαΐου 21, 2008
Χωρίς παρεξήγηση...
Λοιπόν θα σας μιλήσω εντελώς ειλικρινά μια και γενικά στη ζωή μου δεν κρύβω λόγια...είμαι ανοιχτό βιβλίο αφενός γιατί ετσι ειναι η στόφα μου αφετέρου γιατί δε φοβάμαι τίποτα ούτε έχω ανάγκη κανενα.
Υπάρχουν μερικά πράγματα εδω στο blogging που με έχουνε κουράσει και που νομίζω πως μπορούν να ξεπεραστούν αλλιώς τη βλέπω τη δουλειά να μαραζώνει και σιγά σιγά να σβήνει.
Η μεταξυ μας επικοινωνία έχει πράγματι μεγάλο ενδιαφέρον...γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο,ανοίγει ο κύκλος μας,μαθαίνουμε πράγματα, λέμε τη γνώμη μας, σχολιάζουμε, συμφωνούμε, διαφωνούμε, τσακωνόμαστε,τα ξαναφτιάχνουμε...όπως συνήθως γίνεται με τις παρέες.Η ιδιαιτερότητα του blogging είναι ότι εδώ οι περισσότεροι είναι ανώνυμοι...για να μην πω το 99%.Αυτό σημαίνει ότι καθημερινά , εμεις που blogg-αρουμε με τα αληθινά μας ονόματά και τις επαγγελματικές διευθύνσεις μας,βρισκόμαστε σαν σε γιάλινο κύβο που απέξω οι ανώνυμοι κρυφοκοιτάνε και πετάνε τη μαλακία τους.
Αυτό είναι το πρώτο ενοχλητικό σημείο.
Ενα δευτερο είναι η υποχρέωση που άθελά μου νοιώθω να απαντάω στα σχόλιά σας και να σας επισκέπτομαι.Δεν ξέρω πώς και γιατί έχει δημιουργηθεί αυτό αλλά εμένα η κατάσταση αυτή με καταπιέζει. Μου στερεί μέρος της ανεξαρτησίας μου...μπορεί να το βλέπω λάθος αλλά αυτη ειναι η πραγματικότητα. Δεν έχω καθε μέρα όρεξη να απαντάω ούτε άνεση χρόνου να περιδιαβαίνω τα blogs και να αφήνω σχόλια...πολλές φορές δε βαριεμαι...βαριέμαι ακόμα και να κάτσω μπροστά στον υπολογιστή.Πώς να το πώ ρε παιδί μου ΔΕ ΘΕΛΩ!Μου συμβαινει βέβαια και το εξής: Αμα έχουν μαζευτεί πολλά σχόλια στα οποία δεν έχω απαντήσει είτε γιατί εχω δουλειές είτε γιατι βαριέμαι,και περνάω από το γραφείο που έχω τον υπολογιστή, με πιανει ένα σφίξιμο στο λαιμό, κάτι σαν τύψεις, κάτι σαν να μην είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου!!!!!!Νταλκάς δηλαδή, τσιμεντόπλακα που με πιέζει και που όλο βρίσκω δικαιολογίες γιατι δεν τόκανα!!!Αν είναι δυνατόν δηλαδή!!!
Επειδή λοιπόν του έλληνα ο τράχηλος κ.λ.π. κ.λ.π.από τη μια αλλά και από την άλλη το blogging είναι διασκέδαση ,είναι πλάκα και όχι δέσμευση πόσο μάλλον καταπίεση,θέλω εντελώς ειλικρινά και ανοιχτά να σας πω ότι από δω και στο εξής θα απαντάω στα σχόλιά άν και εφόσον έχω κέφι, θα επισκέπτομαι τα άλλα blogs αν και εφόσον έχω διάθεση και θα δέχομαι σχόλια αν και εφόσον έχω όρεξη.
Συννενοηθήκαμε;;;;
Χωρίς παρεξήγηση έτσι;
Υπάρχουν μερικά πράγματα εδω στο blogging που με έχουνε κουράσει και που νομίζω πως μπορούν να ξεπεραστούν αλλιώς τη βλέπω τη δουλειά να μαραζώνει και σιγά σιγά να σβήνει.
Η μεταξυ μας επικοινωνία έχει πράγματι μεγάλο ενδιαφέρον...γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο,ανοίγει ο κύκλος μας,μαθαίνουμε πράγματα, λέμε τη γνώμη μας, σχολιάζουμε, συμφωνούμε, διαφωνούμε, τσακωνόμαστε,τα ξαναφτιάχνουμε...όπως συνήθως γίνεται με τις παρέες.Η ιδιαιτερότητα του blogging είναι ότι εδώ οι περισσότεροι είναι ανώνυμοι...για να μην πω το 99%.Αυτό σημαίνει ότι καθημερινά , εμεις που blogg-αρουμε με τα αληθινά μας ονόματά και τις επαγγελματικές διευθύνσεις μας,βρισκόμαστε σαν σε γιάλινο κύβο που απέξω οι ανώνυμοι κρυφοκοιτάνε και πετάνε τη μαλακία τους.
Αυτό είναι το πρώτο ενοχλητικό σημείο.
Ενα δευτερο είναι η υποχρέωση που άθελά μου νοιώθω να απαντάω στα σχόλιά σας και να σας επισκέπτομαι.Δεν ξέρω πώς και γιατί έχει δημιουργηθεί αυτό αλλά εμένα η κατάσταση αυτή με καταπιέζει. Μου στερεί μέρος της ανεξαρτησίας μου...μπορεί να το βλέπω λάθος αλλά αυτη ειναι η πραγματικότητα. Δεν έχω καθε μέρα όρεξη να απαντάω ούτε άνεση χρόνου να περιδιαβαίνω τα blogs και να αφήνω σχόλια...πολλές φορές δε βαριεμαι...βαριέμαι ακόμα και να κάτσω μπροστά στον υπολογιστή.Πώς να το πώ ρε παιδί μου ΔΕ ΘΕΛΩ!Μου συμβαινει βέβαια και το εξής: Αμα έχουν μαζευτεί πολλά σχόλια στα οποία δεν έχω απαντήσει είτε γιατί εχω δουλειές είτε γιατι βαριέμαι,και περνάω από το γραφείο που έχω τον υπολογιστή, με πιανει ένα σφίξιμο στο λαιμό, κάτι σαν τύψεις, κάτι σαν να μην είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου!!!!!!Νταλκάς δηλαδή, τσιμεντόπλακα που με πιέζει και που όλο βρίσκω δικαιολογίες γιατι δεν τόκανα!!!Αν είναι δυνατόν δηλαδή!!!
Επειδή λοιπόν του έλληνα ο τράχηλος κ.λ.π. κ.λ.π.από τη μια αλλά και από την άλλη το blogging είναι διασκέδαση ,είναι πλάκα και όχι δέσμευση πόσο μάλλον καταπίεση,θέλω εντελώς ειλικρινά και ανοιχτά να σας πω ότι από δω και στο εξής θα απαντάω στα σχόλιά άν και εφόσον έχω κέφι, θα επισκέπτομαι τα άλλα blogs αν και εφόσον έχω διάθεση και θα δέχομαι σχόλια αν και εφόσον έχω όρεξη.
Συννενοηθήκαμε;;;;
Χωρίς παρεξήγηση έτσι;
Δευτέρα, Μαΐου 19, 2008
Κυριακή, Μαΐου 11, 2008
Πέμπτη, Μαΐου 08, 2008
νεύρα ...νευρα ...νεύρα!!!!
Και τα γράφω τώρα γιατι μέχρι αύριο μπορεί να μου έχουν περάσει!
Να τρακάρω κόντεψα βγαίνοντας χτες βράδυ από τη δουλειά από τα απίστευτα νευρα που με διέλυσαν...νευρα και αγανάκτηση για τους "συναδέλφους"...που δε σέβονται τη δουλεια του άλλου ...που ενώ σε βλέπουν πως εκνευρίζεσαι με τη στάση τους,συνεχίζουν σα να μη συνέβη τίποτα....που αντι να το βουλώσουν και να σε αφήσουν να κανεις τη δουλεια σου ,αυτοί συνεχίζουν τις γελοιότητες που τις βαφτίζουν πλάκα και καλά....που ενω τους το έχω πει επανειλημμένα και όσο πιο ευγενικά μπορώ ότι δημιουργούν προβλημα αυτοί συνεχίζουν!
Δεν έχω ποτέ μα ποτέ δημιουργήσει προβλημα σε συναδελφο...σέβομαι τη δουλεια του καθενα ακόμα κι αν τον θεωρώ καραγκιόζη....ακόμα κι αν η σπουδαιοφάνειά του σπάει κόκκαλα πάλι δε με νοιάζει....στο φιναλε όπως θελει ο καθένας πορεύεται στη ζωή του...αμα βρίσκει κάποιους που μπορεί να τους ξεγελάσει ...καπέλο του και μαγκιά του...οι άλλοι ας πρόσεχαν.
Δεν ανέχομαι όμως να με θεωρούν βλάκα και θύμα επειδή δε θέλω να δημιουργήσω εντάσεις και καυγάδες. Κιαυτό γιατι δεν ειναι ο τύπος μου να ξεμαλλιάζομαι σαν κατίνα φωνάζοντας και διεκδικώντας το δίκιο μου και στην προκειμενη περίπτωση την ησυχία μου να κάνω τη δουλειά μου...η οποία δουλειά μου σας βεβαιώνω πως δεν ειναι καθολου εύκολη γιατι χρειάζεται να ισορροπήσω μεταξύ της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας. Και σε μια ζωντανή εκπομπή δε μπορείς σε καμια περίπτωση να αφήσεις τα προσωπικά σου προβλήματα να σε επηρεάσουν...πρέπει να τα αφήσεις έξω από το στούντιο.Δεν ειναι υποχρεωμένος ο ακροατής να ακούει εναν παρουσιαστή - ψοφίμι να σέρνεται γύρω από ένα μικρόφωνο επειδή έχει προσωπικά προβλήματα ή νευρα....αλλαζει σταθμό στο φτερό.
Θέλω λοιπον την ησυχία μου...θέλω να δουλευουν και οι άλλοι όπως δουλευω εγω. Αυτή τη μία ώρα εκπομπής θέλω να γίνονται όλα κανονικά, όπως πρεπει να γίνουν...να υπάρχει ησυχία στην παραγωγή...να ανοίγει το μικρόφωνο μπροστά σ`αυτο που έχω καθήσει και όχι το διπλανο΄!!!!Να μπαινουν τα τραγούδια όταν τελειώνω ένα θέμα και όταν κανω σήμα με το χέρι μου και να μή χρειάζεται να χτυπήσω το πορτατίφ με το στυλό μου ή να πω στον αέρα"σε παρακαλώ βάζεις τώρα το τραγούδι;" Η μουσική γέφυρα, το χαλί, να παιζει όταν μιλάω και να είναι σε στάθμη πιο χαμηλή ώστε να ακούγομαι και να μή χρειάζεται να φωνάζω πιο δυνατά.Οταν τελειώνει, να τη βάζουν από την αρχή και να μή χρειάζεται να τους το πω εγώ "Βάζεις σε παρακαλώ τη γέφυρα από την αρχή;"
ΑΠΑΙΤΩ δηλαδή το αυτονόητο...αυτό που σε άλλο σταθμό... ιδιωτικό... θεωρείται δεδομενο διότι αλλιώς παιρνεις πόδι!!
Σέβομαι τη δουλεια των συναδέλφων και ΑΠΑΙΤΩ να σέβονται κι εκείνοι τη δική μου...όπως εγώ το βουλώνω όταν υπάρχει άλλη εκπομπή μέσα στο στούντιο έτσι θελω να το βουλώνουν κι εκεινοι όταν είμαι εγω μέσα!Δε μπορεί να γίνεται χαβαλές και πανηγύρι μέσα στην παραγωγή κι εγώ μέσα στο στούντιο να αγωνιώ και να χτυπιέμαι πότε για να γίνει ένα και πότε για το άλλο!
Εκτός κι αν όλο αυτο το σκηνικό γίνεται επίτηδες...αν σκοπός τους είναι να με εκνευρίσουν και να γίνει σκατά η εκπομπή πράγμα που μου έχει περάσει από το μυαλό πάρα πολλές φορές...και που χτες βράδυ πια έγινε βεβαιότητα!!!
Δεν ξέρω τι να κάνω...δυστυχώς δεν ξερω...κανεις δε συγκινειται ότι και αν του πεις και στιγμές στιγμες αισθάνομαι τόσο μα τόσο απογοητευμένη!
Να τρακάρω κόντεψα βγαίνοντας χτες βράδυ από τη δουλειά από τα απίστευτα νευρα που με διέλυσαν...νευρα και αγανάκτηση για τους "συναδέλφους"...που δε σέβονται τη δουλεια του άλλου ...που ενώ σε βλέπουν πως εκνευρίζεσαι με τη στάση τους,συνεχίζουν σα να μη συνέβη τίποτα....που αντι να το βουλώσουν και να σε αφήσουν να κανεις τη δουλεια σου ,αυτοί συνεχίζουν τις γελοιότητες που τις βαφτίζουν πλάκα και καλά....που ενω τους το έχω πει επανειλημμένα και όσο πιο ευγενικά μπορώ ότι δημιουργούν προβλημα αυτοί συνεχίζουν!
Δεν έχω ποτέ μα ποτέ δημιουργήσει προβλημα σε συναδελφο...σέβομαι τη δουλεια του καθενα ακόμα κι αν τον θεωρώ καραγκιόζη....ακόμα κι αν η σπουδαιοφάνειά του σπάει κόκκαλα πάλι δε με νοιάζει....στο φιναλε όπως θελει ο καθένας πορεύεται στη ζωή του...αμα βρίσκει κάποιους που μπορεί να τους ξεγελάσει ...καπέλο του και μαγκιά του...οι άλλοι ας πρόσεχαν.
Δεν ανέχομαι όμως να με θεωρούν βλάκα και θύμα επειδή δε θέλω να δημιουργήσω εντάσεις και καυγάδες. Κιαυτό γιατι δεν ειναι ο τύπος μου να ξεμαλλιάζομαι σαν κατίνα φωνάζοντας και διεκδικώντας το δίκιο μου και στην προκειμενη περίπτωση την ησυχία μου να κάνω τη δουλειά μου...η οποία δουλειά μου σας βεβαιώνω πως δεν ειναι καθολου εύκολη γιατι χρειάζεται να ισορροπήσω μεταξύ της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας. Και σε μια ζωντανή εκπομπή δε μπορείς σε καμια περίπτωση να αφήσεις τα προσωπικά σου προβλήματα να σε επηρεάσουν...πρέπει να τα αφήσεις έξω από το στούντιο.Δεν ειναι υποχρεωμένος ο ακροατής να ακούει εναν παρουσιαστή - ψοφίμι να σέρνεται γύρω από ένα μικρόφωνο επειδή έχει προσωπικά προβλήματα ή νευρα....αλλαζει σταθμό στο φτερό.
Θέλω λοιπον την ησυχία μου...θέλω να δουλευουν και οι άλλοι όπως δουλευω εγω. Αυτή τη μία ώρα εκπομπής θέλω να γίνονται όλα κανονικά, όπως πρεπει να γίνουν...να υπάρχει ησυχία στην παραγωγή...να ανοίγει το μικρόφωνο μπροστά σ`αυτο που έχω καθήσει και όχι το διπλανο΄!!!!Να μπαινουν τα τραγούδια όταν τελειώνω ένα θέμα και όταν κανω σήμα με το χέρι μου και να μή χρειάζεται να χτυπήσω το πορτατίφ με το στυλό μου ή να πω στον αέρα"σε παρακαλώ βάζεις τώρα το τραγούδι;" Η μουσική γέφυρα, το χαλί, να παιζει όταν μιλάω και να είναι σε στάθμη πιο χαμηλή ώστε να ακούγομαι και να μή χρειάζεται να φωνάζω πιο δυνατά.Οταν τελειώνει, να τη βάζουν από την αρχή και να μή χρειάζεται να τους το πω εγώ "Βάζεις σε παρακαλώ τη γέφυρα από την αρχή;"
ΑΠΑΙΤΩ δηλαδή το αυτονόητο...αυτό που σε άλλο σταθμό... ιδιωτικό... θεωρείται δεδομενο διότι αλλιώς παιρνεις πόδι!!
Σέβομαι τη δουλεια των συναδέλφων και ΑΠΑΙΤΩ να σέβονται κι εκείνοι τη δική μου...όπως εγώ το βουλώνω όταν υπάρχει άλλη εκπομπή μέσα στο στούντιο έτσι θελω να το βουλώνουν κι εκεινοι όταν είμαι εγω μέσα!Δε μπορεί να γίνεται χαβαλές και πανηγύρι μέσα στην παραγωγή κι εγώ μέσα στο στούντιο να αγωνιώ και να χτυπιέμαι πότε για να γίνει ένα και πότε για το άλλο!
Εκτός κι αν όλο αυτο το σκηνικό γίνεται επίτηδες...αν σκοπός τους είναι να με εκνευρίσουν και να γίνει σκατά η εκπομπή πράγμα που μου έχει περάσει από το μυαλό πάρα πολλές φορές...και που χτες βράδυ πια έγινε βεβαιότητα!!!
Δεν ξέρω τι να κάνω...δυστυχώς δεν ξερω...κανεις δε συγκινειται ότι και αν του πεις και στιγμές στιγμες αισθάνομαι τόσο μα τόσο απογοητευμένη!
Κυριακή, Μαΐου 04, 2008
Βραχόκηπος
Παρασκευή, Μαΐου 02, 2008
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!
Αντε και του χρόνου να αναστήσουμε τουλάχιστον με καλό καιρο!!!
Πάντως η Αθήνα μας μια χαρά ειναι για Πάσχα...τόσα χρόνια πότε Κρήτη πότε Πάτμο πότε Λεωνίδιο πότε Κέρκυρα πότε Πήλιο πότε Θεολόγο είχα ξεχάσει πόσο όμορφη είναι και με την ευκαιρία που έμεινα εδώ το ξαναθυμήθηκα!!!!!!
Να με συγχωρούν οι εκτός των τειχών αλλά την Αθήνα μας δεν την αλλάζω με τίποτα!
Α μην ξεχάσω να σας πω ότι την Μ.Παρασκευή το πρωί έκανα και μια μοναδικής ομορφιας βόλτα στη Διονυσίου Αεροπαγίτου-Αποστόλου Πάυλου....
"Ο ωραιότερος περίπατος της Ευρώπης" όπως τον έχουν χαρακτηρίσει τα τουριστικά περιοδικά!
Πάντως η Αθήνα μας μια χαρά ειναι για Πάσχα...τόσα χρόνια πότε Κρήτη πότε Πάτμο πότε Λεωνίδιο πότε Κέρκυρα πότε Πήλιο πότε Θεολόγο είχα ξεχάσει πόσο όμορφη είναι και με την ευκαιρία που έμεινα εδώ το ξαναθυμήθηκα!!!!!!
Να με συγχωρούν οι εκτός των τειχών αλλά την Αθήνα μας δεν την αλλάζω με τίποτα!
Α μην ξεχάσω να σας πω ότι την Μ.Παρασκευή το πρωί έκανα και μια μοναδικής ομορφιας βόλτα στη Διονυσίου Αεροπαγίτου-Αποστόλου Πάυλου....
"Ο ωραιότερος περίπατος της Ευρώπης" όπως τον έχουν χαρακτηρίσει τα τουριστικά περιοδικά!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)