«Οσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τις εκδουλεύσεις των, αλλ`ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της.
Εφ`όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν δια να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».
Ιωάννης Α. Καποδίστριας
Ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας μέχρι τα 56 του χρόνια που δολοφονήθηκε, κυβέρνησε προχωρώντας σε καινοτόμες για την εποχή μεταρρυθμίσεις και αλλαγές οι οποίες μεταμόρφωσαν την Ελλάδα. Μεταξύ άλλων, ίδρυσε την πρώτη γεωργική σχολή, το πρώτο πρότυπο σχολείο, το πρώτο αρχαιολογικό μουσείο και το πρώτο ορφανοτροφείο της χώρας, το οποίο στέγασε τα ορφανά του αγώνα της ανεξαρτησίας
Πρόλαβε ωστόσο και να ερωτευθεί.
Επειδή λένε πως οι μόνες δημοκρατικές δυνάμεις είναι ο έρωτας και ο θάνατος , ο Ιωάννης Καποδίστριας και η Ρωξάνδρα Στούρτζα είχαν βρει τον μαγικό και ανεπανάληπτο εκείνο τρόπο-αν και μακριά ο ένας από τον άλλο-να ερωτεύονται καθε μέρα από την αρχή.
Απόσπασμα από παλαιότερη εκπομπή στο spirtowebradio με τίτλο: "Ηγέτης γεννιέσαι ή γίνεσαι;"
Προσοχή: Το άρθρο αυτό αναφέρεται σε βιασμό, σεξουαλική και συναισθηματική κακοποίηση.
Ο
τρόπος με τον οποίο εμείς, ως κοινωνία, ανταποκρινόμαστε σε ισχυρισμούς
για σεξουαλική κακοποίηση και βία είναι ένα θέμα που βρίσκεται υπό
εξονυχιστικό έλεγχο αυτή τη στιγμή.
Οσο
για τον Ράσελ Μπραντ, έχει αρνηθεί τις κατηγορίες αναφέροντας ότι όλες
οι σχέσεις του ήταν συναινετικές. Η αστυνομία δεν έχει πει ότι ξεκινά
σχετική έρευνα και καμία σύλληψη δεν έχει αναφερθεί.
Όμως, η ιστορία οδήγησε σε μια
ευρύτερη συζήτηση σχετικά με τις κοινές παρανοήσεις που προκύπτουν όταν
εμφανίζονται άτομα που έχουν βιώσει κακοποίηση – είτε ανώνυμα είτε
δημόσια.
Έτσι, μια
φιλανθρωπική οργάνωση που στοχεύει να βοηθήσει όσους έχουν βιώσει
σεξουαλική βία και κακοποίηση, το Rape Crisis, μοιράστηκε ανάτρτηση στο X
(πρώην Twitter), καταρρίπτοντας ορισμένες από τις παρανοήσεις σχετικά
με το ευαίσθητο, αλλά ανησυχητικά κοινό, ζήτημα.
Όπως τόνισε η φιλανθρωπική οργάνωση, μία στις τέσσερις γυναίκες έχει
βιαστεί ή κακοποιηθεί σεξουαλικά ως ενήλικας. Για τους άνδρες, είναι
ένας στους 18. Εν τω μεταξύ, ένα στα έξι παιδιά έχει κακοποιηθεί
σεξουαλικά.
Ανέδειξε
επίσης ένα από τα κοινά ερωτήματα όταν πρόκειται για αναφορές σχετικά με
τη σεξουαλική κακοποίηση.
«Όταν οι άνθρωποι ρωτούν ”γιατί δεν έκανε
καταγγελία στην αστυνομία;”, θα τους πούμε ότι η συντριπτική πλειονότητα
των θυμάτων και όσων έχουν βιώσει κακοποίηση που το καταγγέλουν δεν θα
λάβουν ποινική δικαιοσύνη».
Επισήμανε
ότι 67.169 βιασμοί καταγράφηκαν από την αστυνομία το 2022 – αλλά
λιγότεροι από δύο στους 100 (1,9%) των βιασμών που καταγράφηκαν το ίδιο
έτος οδήγησαν σε κατηγορία.
Επιπλέον,
πέντε στις έξι γυναίκες - και τέσσερις στους πέντε άνδρες - που πέφτουν
θύματα βιασμού δεν το αναφέρουν στην αστυνομία...
Από
αυτούς που αρνούνται να το αναφέρουν, η φιλανθρωπική οργάνωση λέει ότι
το 40% ανέφερε ότι η αμηχανία τους σταμάτησε. Το 38% είπε ότι πιστεύει
ότι η αστυνομία δεν μπορούσε να βοηθήσει και το 34% ότι πίστευε ότι θα
ήταν ταπεινωτικό.
Η
Rape Crisis εξήγησε στον ιστότοπό της: «Για πολλούς ανθρώπους, το να
βιώσουν βιασμό ή άλλη μορφή σεξουαλικής βίας ή κακοποίησης μπορεί να
είναι πολύ δύσκολο να το ομολογήσουν – και μπορεί να περάσει πολύς
καιρός μέχρι να νιώσουν ικανοί (να το κάνουν).
«Αυτό μπορεί να οφείλεται σε πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Μπορεί
να αισθάνονται ότι θα κριθούν ή θα κατηγορηθούν ή (ότι δεν) θα τους
πιστέψουν. Ή μπορεί να φοβούνται μήπως το μάθει ο δράστης τους ή άλλο
άτομο».
Η
φιλανθρωπική οργάνωση κατέρριψε επίσης τον μύθο ότι «οι γυναίκες λένε
ψέματα ότι βιάστηκαν επειδή θέλουν προσοχή ή εκδίκηση – ή μετανιώνουν
που έκαναν σεξ με κάποιον», σημειώνοντας «οι ψευδείς ισχυρισμοί για
βιασμό είναι εξαιρετικά σπάνιοι».
Στη
συνέχεια, η φιλανθρωπική οργάνωση σχολίασε τον μύθο ότι οι άνθρωποι που
έχουν υποφέρει από σεξουαλική επίθεση συμπεριφέρονται πάντα με έναν
συγκεκριμένο τρόπο μετά, επισημαίνοντας ότι «ο καθένας ανταποκρίνεται
διαφορετικά».
Οπως
εξήγησε: «Είναι πολύ συνηθισμένο οι άνθρωποι να αισθάνονται μουδιασμένοι
μετά από ένα τραυματικό γεγονός όπως ο βιασμός ή η σεξουαλική επίθεση.
Και μερικοί άνθρωποι δεν αισθάνονται τα αποτελέσματα του τραύματος παρά
πολύ καιρό αφού συμβεί».
Το βράδυ της Δευτέρας, η Σόφι Ριτζ
του Sky News δημοσίευσε επίσης τη δική της άποψη σχετικά με το γιατί
ορισμένοι ισχυρισμοί για επίθεση δεν εμφανίζονται παρά μόνο μετά από
χρόνια. Οπως χαρακτηριστικά ανέφερε: «Καταλαβαίνω απόλυτα γιατί
μπορεί να μην θέλει κανείς να πάει στην αστυνομία εάν υποστεί βιασμό ή
δεχτεί σεξουαλική επίθεση από έναν διάσημο ή ισχυρό άνδρα.
«Αν αποφασίσεις να πας στην αστυνομία, τότε τι γίνεται; Μια οικεία και φυσική εξέταση, αφού μόλις δεχθήκατε επίθεση;
«Και
μετά αρχίζουν οι ερωτήσεις – ποια είναι η απόδειξη; Μήπως του έκανες
”νεύμα”; Είχες κάνει σεξ μαζί του πριν; Είσαι αξιόπιστος μάρτυρας;»
Το
clip διάρκειας ενάμιση λεπτού που μοιράστηκε η ίδια από την ομιλία της
αναδημοσιεύτηκε ευρέως στο X και προβλήθηκε πάνω από 420.000 σε λιγότερο
από 24 ώρες.
Σημαντικό:
Στη χώρα μας η αστυνομία συμβουλεύει τα θύματα να τηλεφωνήσουν ή να
στείλουν μήνυμα στο 100 ή να καλέσουν την τηλεφωνική γραμμή SOS 15900
Το «Groundhogging» είναι μια νέα τάση γνωριμιών για την οποία είμαστε όλοι ένοχοι.
Με απλά λόγια, είναι η αναπόφευκτη αλήθεια ότι βγαίνουμε με τον ίδιο τύπο ανθρώπου, ξανά και ξανά - και κάθε φορά, περιμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα που όμως δεν επιτυγχάνονται. Η προσήλωση σε έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου μπορεί να αποβεί τοξική γιατί αντί να είναι απλώς θέμα προτίμησης, αυτοί οι τύποι ανθρώπων που έχουμε στο μυαλό μας νομίζοντας πως μας ταιριάζουν , συχνά βασίζονται σε παράγοντες επιφανειακού επιπέδου, λάθος πράγματα δηλαδή που έχουν πολύ μικρή επίδραση στην πραγματική σχέση. (Χρώμα μαλλιών, ύψος , επάγγελμα , γυμνασμένο σώμα κλπ).
Ακούγεται τραβηγμένο; Η πραγματικότητα είναι ότι πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο στον οποίο είναι πολύ εύκολο να πέσουμε. Οι άνθρωποι έχοντας στο μυαλό τους τον συγκεκριμένο τύπο, πηγαίνουν για ραντεβού συγκρατημένοι και όταν η σχέση δεν λειτουργήσει επιστρέφουν και επαναλαμβάνουν αργότερα ακριβώς το ίδιο μοτίβο με παρόμοια προφίλ ανθρώπων συντρίβοντας τις πιθανότητες να γνωρίσουν σπουδαίους ανθρώπους.Ετσι, ο κύκλος συνεχίζεται.
Γιατί όμως οι άνθρωποι βγαίνουν επανειλημμένα με τον ίδιο τύπο ατόμου αφού δεν καταφέρνουν ποτέ να λειτουργήσει η σχέση μαζί τους;;
«Η πλειοψηφία των ανθρώπων πιστεύει ότι έχει έναν συγκεκριμένο «τύπο» και πιστεύει πως είναι δύσκολο να απομακρυνθεί κανείς από αυτό», λέει η Susan Trotter, PhD, relationship coach and public speaker. «Μπορεί να σκεφτούν: «Θα προσπαθήσω ξανά - αυτή τη φορά θα είναι διαφορετική», ωστόσο, ο χρόνος και η εμπειρία συχνά αποδεικνύουν ότι δεν συμβαίνει αυτό. Είμαστε όλοι πλάσματα της συνήθειας. Λαχταράμε τη ρουτίνα και την εξοικείωση, ακόμη και σε καταστάσεις όπου μπορεί να είναι καλύτερο και πιο αποτελεσματικό να σκεφτούμε έξω από αυτήν τη νοοτροπία και να προκαλέσουμε τον εαυτό μας να δοκιμάσει κάτι νέο. Η εξοικείωση είναι σημαντική ακόμα και όταν νιώθεις άβολα με κάποιον. «Όταν οι άνθρωποι δεν αφιερώνουν χρόνο για να αναλογιστούν το ιστορικό των σχέσεών τους - για παράδειγμα, λαμβάνοντας υπόψη τι λειτούργησε και τι δεν λειτούργησε στο παρελθόν, τι πραγματικά θέλουν και τι χρειάζονται τώρα ή ακόμα και τι ρόλο έπαιξαν στη δυναμική του παρελθόντος - είναι πιο πιθανό να επαναλαμβάνουμε τα ίδια μοτίβα χωρίς καν να το συνειδητοποιήσουμε»καταλήγει η κ. Trotter.
Ωστόσο τόσο η επιθυμία για εξοικείωση όσο και ο φόβος για το άγνωστο μπορούν να λειτουργήσουν ως ισχυρές δυνάμεις που να μας κρατούν καθηλωμένους σε αυτόν τον φαύλο κύκλο της προσκόλλησης σε έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου με τον οποίο νομίζουμε πως μας ταιριάζει.
Πώς λοιπόν μπορούμε να απεγκλωβιστούμε από αυτήν την παγίδα;
«Όπως με κάθε μοτίβο συμπεριφοράς που προσπαθείτε να σταματήσετε, το πρώτο βήμα είναι η αναγνώριση» μας λέει η Mollie Spiesman, LCSW, psychotherapist . «Αν αναγνωρίσετε ότι μπορεί να έχετε κολλήσει στον ίδιο τύπο ατόμου, είναι σημαντικό να αντιληφθείτε ότι μπορεί να χρειαστεί να κάνετε κάποιες μεγάλες αλλαγές στον τρόπο που βγαίνετε ραντεβού». Συγκεκριμένα, προτείνει να αφιερώσετε χρόνο για να αναθεωρήσετε το ιστορικό της σχέσης σας, δίνοντας παράλληλα προσοχή στα μοτίβα που είναι εγγενή στις εμπειρίες σας στα ραντεβού. Για παράδειγμα, αν παρατηρήσετε ότι έχετε βγει συχνά με άτομα συναισθηματικά μη διαθέσιμα, ίσως σκεφτείτε γιατί επιλέγετε άτομα που ξέρετε ότι δεν μπορούν να σας δώσουν αυτό που χρειάζεστε ή θέλετε και βάλτε στόχο να ξαναγνωρίσετε τον εαυτό σας με τα δικά σας συναισθήματα και αξίες. Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να ανακαλύψετε ότι δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος για τον οποίο δεν μπορείτε να διευρύνετε το πεδίο εφαρμογής σας και απλώς επιλέγατε τα ίδια είδη ανθρώπων σε μεγάλο βαθμό από ένστικτο ή ευκολία.
«Δημιουργήστε μια ζωή γεμάτη και χαρούμενη και, στη συνέχεια, αναζητήστε άτομα που μπορείτε να προσκαλέσετε για να τη βελτιώσετε» λέει η κ. Spiesman ψυχοθεραπεύτρια και συνιστά επίσης να αφιερώσουμε χρόνο για να εξασκηθούμε στην αγάπη του εαυτού μας, να επεξεργαστούμε ζητήματα προηγούμενων σχέσεων και να φέρουμε κοντά μας αγαπημένα πρόσωπα που γνωρίζουν την αξία μας ως μέσο για να αυξήσουμε την αυτοπεποίθησή μας. «Αυτό σας επιτρέπει να είστε πιο προσεκτικοί στη διαδικασία γνωριμιών, αντί να επιλέγετε άτομα απλώς για να καλύψετε το κενό» προσθέτει.
Στόχος μας να είναι, όταν βγαίνουμε ραντεβού, να επιτύχουμε μια ισορροπία μεταξύ του να βρούμε κάποιον που να συμμερίζεται τις αξίες μας αλλά παράλληλα είμαστε και ευέλικτοι, ώστε να μην διαγράψουμε τις πιθανές αντιστοιχίες που τυχαίνει να ξεφεύγουν από τον τύπο που είχαμε στο μυαλό μας. Με δυο λόγια να είμαστε παρατηρητές μιας σχέσης που μόλις αρχίζει.
*Πρόκειται για ένα μετεωρολογικό έθιμο που γιορτάζεται στις ΗΠΑ και τον Καναδά, με πρωταγωνίστρια τη μαρμότα, ένα είδος σκίουρου (Groundhog Day). Το έθιμο έφεραν στο Νέο Κόσμο Γερμανοί μετανάστες τον 18ο αιώνα και από το 1887 γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Φεβρουαρίου. Η πιο γνωστή πρόβλεψη γίνεται κάθε χρόνο από τις μαρμότες στην περιοχή Πονξατόνι στην Πενσυλβάνια. Σύμφωνα με το έθιμο, αν η μαρμότα όταν βγει από τη φωλιά και δεν μπορεί να δει τη σκιά της από τη συννεφιά, ο χειμώνας θα τελειώσει. Αν η ημέρα είναι ηλιόλουστη, η μαρμότα δει τη σκιά της και ξαναμπεί αμέσως στη φωλιά της, ο χειμώνας θα παραταθεί για έξι ακόμα εβδομάδες.
Η «Ημέρα της Μαρμότας» (Groundhog Day) έγινε γνωστή από την ομώνυμη κωμωδία του 1993, που σκηνοθέτησε ο Χάρολντ Ράμις, με πρωταγωνιστές τον Μπιλ Μάρεϊ και την Άντι ΜακΝτάουελ όπου ο υπέροχος Μάρεϊ υποδύεται έναν εγωπαθή και δημοφιλή μετεωρολόγο της τηλεόρασης που αναλαμβάνει να μεταδώσει για το τηλεοπτικό κανάλι στο οποίο εργάζεται την παραδοσιακή γιορτή της Πενσιλβάνια. Ενώ ανυπομονεί να τελειώσει η «αγγαρεία», ζει την ίδια ημέρα ξανά και ξανά μέχρι που αναγκάζεται να αναθεωρήσει τη ζωή του. Από τότε, η έκφραση «Groundhog Day» πέρασε στο αμερικάνικο λεξιλόγιο και σημαίνει μια διαρκώς επαναλαμβανόμενη κακή κατάσταση.
Γιατί όταν χάνεις το ζωάκι σου, γίνεσαι πιο δυνατός Τα κατοικίδια αποτελούν τέτοιο μέρος της καθημερινότητας μας που λίγες ανθρώπινες σχέσεις το επιτυγχάνουν. Όταν χάνεις ένα πλάσμα που είναι τόσο κοντά, κάτι μέσα σου αλλάζει. Είναι ο θάνατος του που μας θυμίσει πόσο ευάλωτη, επισφαλής και πολύτιμη είναι η ίδια η ζωή. Αυτή η διαδικασία αποδοχής του θανάτου, χτίζει μέσα μας την αναγκαία ανθεκτικότητα για να μάθουμε να αποδεχόμαστε τα διάφορα εμπόδια της ζωής και μας ακονίζει την ικανότητα να προσαρμοζόμαστε σε κάθε απόκλιση της ελπίδας με την πραγματικότητα με θάρρος και ελπίδα.
«Μια τέτοια απώλεια μας αλλάζει και μας μεταμορφώνει», δηλώνει ο Leigh Chethik, κλινικός ψυχολόγος στο Σικάγο. «Σημαδεύει στον εσωτερικό μας συναισθηματικό χάρτη, δείχνει το πόσο εφήμεροι και παροδικοί είμαστε από αυτόν τον κόσμο. Μια τέτοια απώλεια μπορεί να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε ό,τι μπορεί να ακολουθήσει στο μέλλον. Μας βοηθά να δημιουργήσουμε μια νέα αντίληψη για τη ζωή και να κάνουμε νέα όνειρα.» ”
Ωστόσο υπάρχουν ορισμένοι τρόποι με τους οποίους η απώλεια ενός αγαπημένου κατοικίδιου μπορεί να αποτελέσει καταλύτη για την προσωπική μας ανάπτυξη.
-----“Αγκαλιάστε” την απώλεια σας «Η ιδέα ότι η θλίψη μπορεί, συχνά, να είναι το τίμημα της αγάπης είναι χρήσιμη για την ανάπτυξη της ανθεκτικότητας» λέει η Jessica Harvey, ψυχοθεραπεύτρια από το Όρεγκον, που ειδικεύεται στη θλίψη από την απώλεια ενός κατοικίδιου. «Ο πόνος είναι τόσο ισχυρός όταν ‘φύγει’ το κατοικίδιό μας, που αναγκαστικά θα πρέπει να εστιάσουμε στα θετικά του στοιχεία. Και τότε μόνο μπορούμε να αρχίσουμε να γιατρευόμαστε».
------Τα κατοικίδια κατέχουν έναν μοναδικό ρόλο στη ζωή μας. «Είναι οι “συγκάτοικοί” μας, μέρος του νοικοκυριού, και συνήθως αποτελούν πηγή “καθαρής” ζεστασιάς και θετικής εμπειρίας», λέει η Harvey. «Το πώς μπορούμε να διαχειριστούμε αυτή την προσωρινή έλλειψη χαράς και ζεστασιάς από τον χαμένο συγκάτοικο μας εξασκεί στην ανθεκτικότητα».
Αυτή η απώλεια, φυσικά, μπορεί να έχει συντριπτικό βάθος. «Για τους ενήλικες, τους άνω των 20 ετών και ως τα μέσα της 30, είναι σαν να χάνουν την αθωότητά τους σαν νέοι και να προσγειώνονται σε μια νέα πραγματικότητα», λέει ο Dani McVety, κτηνίατρος και ιδρυτής του ‘Lap of Love – Veterinary Hospice’, ένα δίκτυο κτηνιάτρων αποκλειστικά για τη φροντίδα των υπερήλικων ζώων. «Πολλές φορές, οι άνθρωποι σε αυτήν την ηλικία πήραν το σκύλο ή τη γάτα τους στην αρχή της ενηλικίωσής τους. Αυτό το κατοικίδιο τους έχει δει να τελειώνουν το πανεπιστήμιο, να γνωρίζουν τους συντρόφους τους, να παντρεύονται ακόμα και να κάνουν παιδιά. Τους έχει δει σε κάθε φάση της εξέλιξης τους. Αυτό το κατοικίδιο ήταν η μια σταθερά στη ζωή τους στα πιο δημιουργικά τους χρόνια.»
O Kaleel Sakakeeny από τη Βοστώνη, σύμβουλος για το πένθος από την απώλεια κατοικίδιων συμπληρώνειο πως «Ο τρόπος με τον οποίο χειριζόμαστε τον θάνατο ενός κατοικίδιου διαμορφώνει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματα αγάπης και απώλειας γενικότερα.»
-----Περάστε από τη θλίψη στην οικοδόμηση εμπιστοσύνης. Τι μας συμβαίνει στην πραγματικότητα με την απώλεια του κατοικιδίου μας; Σε μία μελέτη με τίτλο «Μετατραυματική συναισθηματική ανάπτυξη μετά την απώλεια ενός κατοικίδιου», που διεξήχθη από την Wendy Packman του Pacific Graduate School of Psychology του Πανεπιστημίου του Πάλο Άλτο, διαπιστώθηκε ότι αφότου ξεπέρασαν την απώλεια ενός αγαπημένου κατοικίδιου, πολλοί από τους συμμετέχοντες στην έρευνα ανέφεραν βελτιωμένη ικανότητα να συσχετίζονται με άλλους ανθρώπους, καλύτερη ενσυναίσθηση καθώς και μια μεγαλύτερη εκτίμηση για τη ζωή.
Η κυρία L.Η., που ζει στη Βιρτζίνια, ‘έχασε’ το 15χρονο νόριερ τεριέ της, τη Zena, περίπου πριν από ένα χρόνο. «Για πολλούς μήνες, δεν μπορούσα να αποβάλλω τη θλίψη και σε αυτές τις πολύ λυπημένες στιγμές, θυμήθηκα τελικά ένα μάθημα που είχα μάθει πριν από πολλά χρόνια με την απώλεια του πρώτου μου σκύλου: Τα ζώα που έρχονται στη ζωή μας είναι δώρα για εμάς και δεν μπορούν ποτέ να αντικατασταθούν. Ωστόσο, ένα άλλο ζώο μπορεί να μας βοηθήσει να επουλώσουμε τις πληγωμένες καρδιές μας».
«Η θλίψη μπορεί να συνεχίζεται» λέει η ψυχολόγος Packman «αλλά το να μένεις συνδεδεμένος με το αγαπημένο σου κατοικίδιο μετά το θάνατό του μπορεί να σε. διευκολύνει στο να αντιμετωπίσεις το πένθος, την απώλεια και άλλες ανάλογες αλλαγές στη ζωή σου. Οι έρευνες μας δείχνουν ότι όσοι νιώθουν καλύτερα μόνο και μόνο με το να διατηρούν τα υπάρχοντά του κατοικίδιου τους, τις φωτογραφίες του ακόμα και το λουρί του είναι πιο πιθανό να βιώσουν στο μέλλον καλύτερα μια αντίστοιχη μετατραυματική συναισθηματική εξέλιξη.
------Δώστε μαθήματα ζωής στα παιδιά… «Για τα παιδιά, η απώλεια ενός κατοικίδιου μπορεί να είναι μια ‘πρώτη γεύση’ για την απώλεια ενός ανθρώπινου μέλους της οικογένειας», δηλώνει ο ψυχολόγος Chethik. «Με το θάνατο ενός κατοικίδιου ζώου, τα παιδιά συχνά εκτίθενται σε μια νέα υπαρξιακή κρίση: Την ιδέα του εφήμερου της ύπαρξής μας. Συνειδητοποιούν πως τα πράγματα που αγαπάμε και φροντίζουμε δεν θα είναι μαζί μας για πάντα. Είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα χάσουμε κάτι ή κάποιον που αγαπάμε. Και σε αυτή την περίπτωση δεν θα μπορούμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε συνήθως για να παρηγορηθούμε: να αγκαλιάσουμε το κατοικίδιό μας.»
Για τα παιδιά, αυτή η διαδικασία είναι δύσκολή. Ο θάνατος ενός οικογενειακού κατοικιδίου μπορεί να τους προκαλέσει μια παρατεταμένη θλίψη που ενδεχομένως να οδηγήσει σε θέματα ψυχικής υγείας, σύμφωνα με νέα μελέτη ερευνητών στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης.
«Ο αντίκτυπος είναι τραυματικός», λέει η Katherine Crawford, επικεφαλής συγγραφέας της έρευνας. «Διαπιστώσαμε ότι αυτή η εμπειρία του θανάτου από κατοικίδια σχετίζεται συχνά με αυξημένα συμπτώματα ψυχικής διαταραχών στα παιδιά και ότι οι γονείς και οι γιατροί πρέπει να πάρουν τα συμπτώματα αυτά στα σοβαρά και όχι να τα προσπεράσουν».
Ο Chethik προσθέτει ότι «ένα παιδί έχει ανάγκη να θρηνήσει για το χαμό του αγαπημένου του ζώου και να επεξεργαστεί την απώλεια του. Η προσοχή, η υποστήριξη, η ειλικρίνεια και η κατανόηση που θα λάβει κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου θλίψης θα δημιουργήσουν ένα συναισθηματικό πρότυπο για τις απώλειες των αγαπημένων του ανθρώπων που αναπόφευκτα θα έρθουν στο δρόμο του». Με την υποστήριξη των γονέων, η απώλεια ενός κατοικίδιου μπορεί να είναι ο τρόπος για να μάθει να προχωρά μπροστά ένα παιδί.
«Το να μάθεις στα παιδιά πως να πούνε αντίο σε ένα κατοικίδιο και ότι είναι εντάξει να νιώθουν αυτά τα δύσκολα συναισθήματα που συνοδεύουν τη θλίψη, είναι ένα πολύ δυνατό μάθημα», λέει η ψυχοθεραπεύτρια Harvey. «Τα παιδιά μαθαίνουν ότι αυτή η οδυνηρή εμπειρία θα βελτιωθεί τελικά, και ότι στο μέλλον μπορεί να υπάρξουν και άλλες τέτοιες δύσκολες καταστάσεις, αλλά στο τέλος όλα θα πάνε καλά.»
-------…αλλά και στους ενήλικες «Υπενθύμισα πολλές φορές στον εαυτό μου τους τελευταίους μήνες να μην βιαστώ να πάρω άλλο σκυλί. Η θλίψη θέλει το χρόνο της. Μιλάω ακόμα με τη Zena και την αναζητώ ανακλαστικά όταν ξυπνάω το πρωί. Ωστόσο, ξέρω ότι σύντομα ο σύζυγός μου και εγώ θα είμαστε έτοιμοι για ένα επόμενο κεφάλαιο της ζωής μας με έναν νέο κατοικίδιο αυτή τη φορά», λέει η κυρία L.H. και συμπληρώνει «Αυτό είναι το δεύτερο σκυλί που έχουμε χάσει κατά τη διάρκεια του γάμου μας. Αντιμετωπίζουμε τη θλίψη κάθε φορά, αλλά και οι δύο γνωρίζουμε από εμπειρία ότι η αγάπη και το γέλιο που φέρνει ένα κατοικίδιο στη ζωή μας αξίζει τον κόπο», και συνεχίζει, «το να γνωρίζω ότι μπορώ να περάσω από αυτό το είδος πόνου και να φτάσω στην άλλη του πλευρά είναι ένα πραγματικό μάθημα ζωής. Με έχει μάθει ότι όσο σκοτεινά και να μου φαίνονται αυτά που ζω στη ζωή, πρέπει απλώς να συνεχίσω να τα βιώνω.”
.jpg)
.png)
.jpg)
.jpg)