Mερικές φορές χρειάζεται να είμαστε δεμένοι σε έναν ιστό.

 

Mερικές φορές χρειάζεται να είμαστε δεμένοι σε έναν ιστό.

-Σε μια από τις πιο διδακτικές ιστορίες στην ελληνική μυθολογία βρίσκεται στο βιβλίο της Ομήρου Οδύσσειας , όπου η κεντρική φιγούρα, ο Οδυσσέας, ο βασιλιάς της Ιθάκης, έπρεπε να πλεύσει μπροστά από ένα νησί που κατοικούνταν από μερικές συναρπαστικές γυναικείες φιγούρες γνωστές ως Σειρήνες, γυναικείες θεότητες που σχετίζονταν με το νερό, τον έρωτα και τον θάνατο, ουσιαστικά θαλάσσιοι δαίμονες που απεικονίζονταν με ανθρώπινο γυναικείο κεφάλι και σώμα αρπακτικού πουλιού.

Οι Σειρήνες ήταν διάσημες για το ότι παρέσυραν τους ναυτικούς με το τραγούδι τους ώστε να ρίξουν το καράβι τους πάνω στους βράχους του νησιού τους και να πεθάνουν.

Την πληροφορία αυτή την είχε δώσει στο Οδυσσέα η μάγισσα Κίρκη οπότε εκείνος πήρε τα μέτρα του.

Αποφασισμένος να αποφύγει τη μοίρα του, καταστρώνει ένα σχέδιο. Καθώς πλησιάζει στο νησί, ζητά από τους ναύτες του να τον δέσουν γερά στο κατάρτι και να βάλουν κερί μέλισσας στα αυτιά τους ώστε να αγνοήσουν κάθε παράκληση που θα μπορούσε να τους κάνει να τον λύσουν.

Ο Οδυσσέας ακούγοντας τις Σειρήνες χάνει τη λογική του και παρακαλεί τους ναύτες του να πλησιάσουν στο νησί τους , αλλά το σχοινί που τον δένει στον ιστό παραμένει σταθερό, οι ναύτες ακολουθούν τις αρχικές του εντολές και έτσι το πλοίο πλέει αβλαβές.

 

-Αυτά βέβαια είναι Μυθολογία

 

-Υπάρχουν όμως καταστάσεις στη ζωή μας στις οποίες βρισκόμαστε μπροστά σε έναν πειρασμό και πρέπει να παραδεχτούμε ότι κανένα καλά επεξεργασμένο λογικό επιχείρημα δεν είναι αποτελεσματικό, παρά μόνο η ωμή άρση του πειρασμού μπορεί να μας σώσει.

 

-Όταν λοιπόν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με θέλγητρα από τα οποία δεν είμαστε αρκετά δυνατοί να απομακρυνθούμε, πρέπει να δώσουμε σε άλλους εξουσιοδότηση για εμάς. Πρέπει να δεχτούμε πρόθυμα να μας συμπεριφερθούν ως παιδιά και να δεχτούμε χωρίς μνησικακία το ταπεινωτικό γεγονός ότι απλώς χάνουμε τον έλεγχο και θέλουμε βοήθεια.

 

-Οι απειλές αυτές στη λογική μας μπορεί να περιλαμβάνουν έναν πρώην που κατέστρεψε τη ζωή μας, αλλά τον οποίο λαχταρούμε να του τηλεφωνήσουμε αργά το βράδυ για να τον παρακαλέσουμε για άλλη μια ευκαιρία ή έναν συνάδελφο γραφείου που πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον αγνοήσουμε να μας αφήσει ήσυχους ή ακόμα μια πλάκα σοκολάτας που δεν πρέπει ποτέ να ξαναρχίσουμε να τρώμε καθώς το σάκχαρο έφτασε στα ύψη.

 

-Ο καθένας μας έχει τη δική του εκδοχή των Σειρήνων, ακριβώς προσαρμοσμένη στα σφάλματα του μυαλού μας.

Όταν λοιπόν έχουμε όλα αυτά υπόψη μας, χωρίς ντροπή ή φόβο πως θα χάσουμε την αξιοπρέπειά μας,, πρέπει να συγκεντρώσουμε τους «ναυτικούς» μας, αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους πλοηγούμαστε στη ζωή μας και να τους παραχωρήσουμε ένα προσωρινό δικαίωμα να μας βοηθήσουν να αποφύγουμε τη μοίρα μας.

 

-Με δυο λόγια πρέπει στους φίλους μας – αυτούς τους δοκιμασμένους , τους γνήσιους, τους πιστούς - να δώσουμε τα κινητά μας, να τους δώσουμε τον υπολογιστή μας, να τους πούμε να μην μας επιτρέψουν να μπούμε στο ζαχαροπλαστείο...

 

-Υπάρχουν στιγμές που το να μας ακούσει ένας αληθινός φίλος συνεπάγεται – στην ουσία – να μην μας ακούει επειδή έχουμε χάσει την κυριαρχία των εκτελεστικών μας λειτουργιών, έχουμε χάσει τον έλεγχο!

 

-Και πρέπει να είμαστε αρκετά λογικοί για να πούμε σε όσους νοιάζονται για εμάς:

«Είμαι αρκετά δυνατός για να ξέρω πόσο αδύναμος είμαι. Προστάτεψέ με σε παρακαλώ από αυτό που πάω να κάνω. Δέσε με πολύ σφιχτά στο κατάρτι…»

 

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter