Συμφιλιώνοντας την ελευθερία με τη μοναξιά.

Συμφιλιώνοντας την ελευθερία με τη μοναξιά.

 

-Ανάμεσα στις πολλές δεξιότητες που απαιτούνται για να έχουμε μια καλή σχέση, μία ξεχωρίζει πάνω από οποιαδήποτε άλλη:

η ικανότητα να ζούμε χωρίς σχέση.

 

-Μόνο όσοι έχουν συμφιλιωθεί πλήρως με την προοπτική του να είναι ελεύθεροι μπορούν να έχουν την ηρεμία, τη σταθερότητα και το θάρρος να αντέξουν πολλούς μήνες, ακόμη και χρόνια ή δεκαετίες, μέχρι να εμφανιστεί το σωστό άτομο.

 

-Αν είμαστε σίγουροι 100% ότι μπορούμε να επιβιώσουμε μόνοι μας, τότε μόνο μπορούμε να έχουμε την αυτοπεποίθηση να ζητήσουμε αλλαγές από το σύντροφό μας και αυτός να γνωρίζει πως τις εννοούμε.

-Ξέρετε οι σύντροφοί μας έχουν μια έκτη αίσθηση για το πόσο μακριά μπορούν να μας εξωθήσουν και αν δεν μπορέσουμε ποτέ να ζητήσουμε αυτές τις αλλαγές, αν φοβόμαστε τη μοναξιά περισσότερο από την κακομεταχείριση, μπορεί έτσι να μας «παίζουν» ατελείωτα.

 

-Πρέπει πάντα σε μια σχέση να γνωρίζουμε ότι μπορεί να χρειαστεί να φύγουμε και πως το μόνο που πρέπει να δουλέψουμε είναι τις συνθήκες που σημαίνουν ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ να το κάνουμε.

 

-Ακόμα και αν διάγουμε περίοδο μεγάλης ευτυχίας με το σύντροφό μας σοφό θα είναι αν-μεταφορικά πάντα- κρατάμε μια τσάντα διαφυγής κάτω από το κρεβάτι.

 

-Μόνο αν μπορούμε να αντέξουμε τη δική μας παρέα, την παρέα του εαυτού μας, τότε θα αποφύγουμε να αφήσουμε τον φόβο του να πεθάνουμε μόνοι μας, να μας χαλάσει τη ζωή.

 

Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά πολύ σημαντική.

 

-Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να συμφιλιωθούμε με τη μοναξιά, εκτός αν ξεπεράσουμε μια από τις βασικές συναισθηματικές κραυγές της εποχής μας ότι το να είσαι μόνος μπορεί να είναι διασκεδαστικό, ικανοποιητικό ή ενδιαφέρον. Δύσκολο όμως να ξεπεραστεί.

 

-Πρέπει να αποδεχτούμε την αλήθεια ακλόνητα: το να είσαι ελεύθερος είναι απαίσιο, βαρετό, τρομακτικό, αποκαρδιωτικό και αποξενωτικό.

 

-Παρά όλη όμως την απαίσια φύση της, η ελευθερία είναι πάντα καλύτερη από την εναλλακτική: μια κακή σχέση με ένα ανώριμο, επιπόλαιο, χωρίς αυτογνωσία, άτομο στα όρια της ισορροπίας. Είναι καλύτερο να κλαίμε - για άλλη μια φορά - στο πάτωμα του σαλονιού, θρηνώντας τη μοίρα μας, παρά να προσπαθούμε να πείσουμε έναν άτακτο, άπιστο και ματαιόδοξο σύντροφο να έρθει να μας αγαπήσει σωστά.

 

-Τουλάχιστον η μοναξιά δεν μας στερεί ένα μέλλον.

 

-Τουλάχιστον, ανά πάσα στιγμή, περιέχει την πιθανότητα για κάτι καλύτερο, ίσως την απόλυτη εγγύηση ένα μέλλον που μας αξίζει.

 

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

Δημοσιεύθηκε στο PsychCenter Inc.