Σήμερα έκλεισαν τρία χρόνια από τότε που έχασα τη μητέρα μου. Όπως συνήθως κάνουν σ`αυτές τις περιπτώσεις πήγαμε στο νεκροταφείο για το σχετικό μνημόσυνο.Στο νεκροταφείο δεν πάω συχνά.όχι γιατί αποφεύγω τέτοιους χώρους που μόνο θλίψη και δάκρυα φέρνουν ούτε έχω καμια προκατάληψη ούτε έχω ξεχάσει τη μάνα μου ή τον πατέρα μου…όπως θάλεγαν κάτι θείτσες…..το αντίθετο .Τους έχω μέσα στην καρδιά μου και καθημερινά τους θυμάμαι με πολύ αγάπη και τρυφερότητα.
Αλλά να…ρε παιδί μου στο νεκροταφείο αποσυντονίζομαι…Δεν ξέρω κάτι ο κόσμος, κάτι οι παπάδες σούρτα φέρτα…..φασαρία ..δε μπορείς να συγκεντρωθείς…Στο τέλος δεν έχεις καταλάβει γιατί πήγες.
Πήγαμε λοιπόν μαζί με την αδελφή μου και την κόρη της.
Η αδελφή μου έχει χάσει πρόσφατα το γιο της.
Είναι μια γυναίκα –υπόδειγμα υπομονής ,ψυχικής δύναμης και αξιοπρέπειας.
Τέλος πάντων φωνάξαμε τον παπά να κάνει το τρισάγιο.
Πριν ξεκινήσει λέει η αδελφή μου στον παπά…πώς της ήρθε τώρα ούτε που ξέρω……..να μας πει τη γνώμη του για την καύση των νεκρών.
Εκείνος μέσα σε δυο προτάσεις μας είπε τη θέση της εκκλησίας.
Ότι η παράδοση λέει «χώμα είμαστε και στο χώμα πρέπει να πάμε» αλλά και για ένα πρόσθετο λόγο..«αν χρειαστεί να γίνει εξέταση του πτώματος για κάποιο λόγο ..πού θα την κάνουν ;;;στη στάχτη;;;»
Για την καύση των νεκρών ο λόγος πολύς χρόνια τώρα..Από τον καιρό που ήμουνα στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ και έκανα τα Εν Δήμω.
Θυμάμαι έβγαζα δημάρχους και παπάδες και πολιτικούς και έλεγαν…έλεγαν.
Υπάρχουν βέβαια τα υπέρ και τα κατά…δεν είναι ο χώρος ούτε οι περιστάσεις τώρα για να τα λέμε αυτά.Αλλωστε δεν υπάρχει και διάθεση….
Απλά βλέπω την αδελφή μου. Πηγαίνει στον τάφο του παιδιού της κάθε εβδομάδα την ίδια μέρα. Γιατί εκεί βρίσκεται το παιδί της. Εκεί είναι το σπίτι του.
Κι αν θέλετε αυτή η επίσκεψη έχει γίνει σκοπός της ζωής της. Ετοιμάζεται από την προηγούμενη. Τα ρούχα που θα βάλει, την τσάντα που θα κρατήσει, τα λουλούδια που θα του πάει. Αλλοτε τα αγοράζει , άλλοτε τα κόβει από τον κήπο της.Τη μια φορά τριαντάφυλλα αγορασμένα. Την άλλη γιασεμια από τον κήπο. Την άλλη κλαδια με άνθη λεμονιάς .Πηγαίνει στο Μοναστηράκι για να αγοράσει λιβάνι γαρδένια και μόσχο, καρβουνάκια ειδικά που κρατάνε πιο πολύ. Αλλάζει τα βάζα κάθε τόσο,πότε κοντά και φαρδιά άλλοτε ψηλά και στενά. Αλλαζει το καντήλι. Άλλο το καλοκαίρι , άλλο το χειμώνα , τους αλλάζει τα τζαμάκια τους ,πότε βάζει πολύχρωμα σα βιτρώ ,πότε κίτρινα, πότε λευκά. Και αυτό είναι ιστορία ολόκληρη. Το παίρνει , το πάει στο τζαμά, το φέρνει πίσω.
Κουβαλάει από την παραλία της Γλυφάδας που μένει βότσαλα και τα βάζει σε σχέδια πάνω στα μάρμαρα, αλλάζει θέση στα γράμματα του ονόματός του, Χάρη τον έλεγαν Χαράλαμπο, σαν αύριο γιόρταζε. Πότε μπρούτζινα, πότε μαρμάρινα, πότε πάνω στο σταυρό, πότε στη βάση του………
Και πλύσιμο, γιάλισμα του τάφου, πότισμα στις γλάστρες.
Πάντα έχει κάτι να κάνει….. «Εχω δουλειά στο Χάρη μου» σου λέει
Και του μιλάει.. του λέει…του λέει….τα νέα της οικογένειας, τα παράπονά της, τα προβλήματα της…συζητάει μαζί του….του ζητάει τη γνώμη του…..του λέει κάποιο αστείο που άκουσε…φιλάει τη φωτογραφία του και φεύγει…
Ρε παιδί μου..Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει με την καύση των νεκρών. Ισως να είναι σωστό να καθιερωθεί. Για πολλούς λόγους…για το ότι δεν υπάρχουν πια χώροι για τα νεκροταφεία …. για ότι έχουν κορεστεί τα χώματα ….
Για το πόσο επικίνδυνο είναι μέσα στις πόλεις να υπάρχουν πια …για τη μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα….
Σύμφωνοι.
Αλλά πείτε μου όλα αυτά που κάνει η αδελφή μου πού θα τα έκανε;;;;
Μπροστά σε ένα βάζο με λίγη στάχτη;;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου