Γκέισα

Γκέισα

Όταν ήμουνα μικρή, γύρω στα 6, τα πολύ παλια χρονια, τις Απόκριες , η μητέρα μου με έντυνε γκέισα.

Δεν ξερω πως και γιατι είχε καταλήξει πως ήταν η μοναδική αποκριάτικη στολή που μου πήγαινε. Όχι πως δεν ειχαμε δοκιμάσει και άλλες αλλα αυτή της γκέισας μουρχοτανε γάντι κατά γενική ομολογία (ρωτάγαμε το μπαμπά, την αδελφή μου, τις θειες, τις γειτονισες…γκαλοπ κανονικό).

Την έραβε λοιπον μόνη της. Είχε κληρονομήσει από τη γιαγιά μου, όπως ακριβώς κι εγώ , ένα απιστευτο ταλέντο στη ραπτική…..όχι κοπτική…μόνο ραπτική.

Η πολυαγαπημένη μου γιαγια η Αθηνά η σφακιανή ήταν εξαιρετική ράφτρα.Εμενε στη Σοφοκλέους, όπου γέννησε και τα παιδιά της και έραβε τα κοστούμια των δικηγόρων που έμεναν τριγύρω. Μεγάλη τεχνίτισσα.

Τη στολή λοιπον της γκέισας την έραβε η μαμα μου.Επαιρνε το ύφασμα, ένα μαύρο μεταξωτό με ανθισμενες αμυγδαλιές και λευκά νουφαρα πάνω και μου έφτιαχνε ένα κιμονό αριστούργημα. Μου φορούσε λευκά σοσονια και ίσια μαύρα παπούτσια.

Στο κεφάλι δε φόραγα περούκα, δε μου αρεσε, με βάραινε και έκλαιγα. Ετσι μου έπιανε τα μαλλιά κότσο σφιχτό και πέρναγε μέσα τις γιαπωνέζικες βελόνες. Το μακιγιαζ με ήθελε με λοξά ματάκια και κατακόκκινο κραγιόν.

Τα χέρια μου κρυμένα στα φαρδιά μανίκια του κιμονό και δασκαλεμένη να περπατάω με μικρα βηματάκια

Εχω φωτογραφία από εκείνη την εποχή.Τέτοιο πιτσιρίκι να το πιεις στο ποτήρι που λένε!!!!!!!

Εκεί παλι γύρω στα 6 άρχισα μπαλέτο.Σχολή κλασικού μπαλέτου Μοριάνοβα, ρώσικο σύστημα Vaganova…Χριστέ μου τι εποχές!!!!

Το μπαλέτο το σταμάτησα μόλις άρχισα τα φροντιστήρια για το Πανεπιστήμιο..το συνεχισα λίγο μετά ….και ύστερα τέρμα.

Μου στοίχισε όσο τίποτα.

Μεγάλο λαθος!Αν ξαναζούσα το μονο λαθος που δε θάκανα

Εκεί λοιπον στο μπαλέτο καναμε κάθε χρόνο επιδείξεις στο τελος της χρονιάς.

Αναλογα με το έργο που ανεβάζαμε ειχαμε και τα κατάλληλα κοστούμια σχδιασμένα από την Ελλη Σολομωνίδου. Τα κοστούμια αυτά τα φοράγαμε τις επόμενες Απόκριες.

Ας πουμε μια χρονιά ανεβάσαμε Grieg. Εγώ έκανα τον Ερωτα. Μια κρεμ μεταξωτή κοντή χλαμύδα με τον ένα ώμο έξω και στα χέρια το τόξο.

Τις Απόκριες φόρεσα το κοστούμι αυτό στη γιορτή του σχολείου όμως κανεις δεν καταλαβε ότι ήμουν ντυμένη Ερωτας. Επρεπε να το λέω κάθε φορά που με ρωτάγανε.

Άλλη φορά ανεβάζαμε Μπραμς ουγγρικούς χορούς. Τα ίδια και με τις κοζάκικες στολές… Μονο όταν φορούσα τις μπαλαρίνες δε χρειαζοταν να πω τι ήμουν ντυμένη αλλα μια φορά την έβαλα και δεν την ξαναβαλα γιατι μια κυρία σε ένα χορο παρατήρησε: «Μα καλά μπαλαρίνα με σκαρπίνια;;»

Και η μαμά μου οργισμένη της απάντησε: «Και πως θα περπατάει το παιδι στο δρόμο με τις πουέντες;»

Ετσι καταλήγαμε στη γκέισα.Σίγουρη στολή και το κυριότερο δε με ρωτούσε κανεις τι ειμαι ντυμένη.

Πριν μερικά χρόνια πήγαμε μια τελευταία Κυριακή έτσι στο απρόοπτο στην Πάτρα για το καρναβάλι.

Μέχρι τότε το έβλεπα από την τηλεόραση.

Μπήκαμε λοιπόν στα πλάγια του δρόμου και περιμέναμε, αφού πρώτα περάσαμε στα γρήγορα από την κεντρική πλατεία που συγκεντρώνονταν τα άρματα και που η βρώμα ήταν απίστευτη.

Ξεκίνησε λοιπον η παρέλαση…τι να σας πω .Μ`έπιασε η ψυχή μου.Να βλέπω τα άρματα να τα σέρνουν αγροτικά, μπαγκαζιέρες, φορτηγά …να φαινονται οι άνθρωποι από μέσα , ψιλοέβρεχε, βρώμικα στο δρόμο, οι μασκαράδες βρεμένοι και βρώμικοι…τα μικρά παιδιά να σέρνονται κατω, να τα τραβάνε οι πατεράδες τους… ούτε και που ήξερες τι ήταν ντυμενος ο καθένας…κατι από τουρλού…

δεν ξέρω αλλά καλύτερα που τόβλεπα από την Τηλεόραση.

Πριν φύγουμε μούρθε στο μυαλό η εικόνα μου ντυμενη γκέισα.

Καλοραμενη και ξεκαθαρη ….γκέισα