Τριγυρίζοντας σε ένα φανταστικό Μουσείο αγάπης.

Τριγυρίζοντας σε ένα φανταστικό Μουσείο αγάπης

 

-Ας σκεφτούμε πως βρισκόμαστε σε ένα φανταστικό Μουσείο όπου τα έργα τέχνης έχουν θέμα την αγάπη. Τί θα βλέπαμε;; Πίνακες με ένα ζευγάρι που περπατά χέρι χέρι στην παραλία, ένα άλλο που φιλιέται καταμεσής του δρόμου, μια μοναχική ψυχή που κοιτάζει μελαγχολικά το ηλιοβασίλεμα...

 

-Αλλά σε ένα πραγματικό Μουσείο αγάπης, ένα έργο θα άξιζε μια κεντρική θέση - παρόλο που, με την πρώτη ματιά, φαίνεται να μην έχει καμία απολύτως σχέση με την αγάπη.

 

-Ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ το ολοκλήρωσε σε λίγες μέρες το καλοκαίρι του 1888. Σχεδιασμένο με μελάνι ενισχυμένο με μολύβι σε ένα φύλλο καφέ χαρτιού, απεικονίζει μια επίπεδη έκταση της νότιας γαλλικής υπαίθρου, κοντά στην πόλη Αρλ, όπου ζούσε ο Βαν Γκογκ.

 

-Ενα τοπίο που είναι ταυτόχρονα απόδειξη μιας ασυνήθιστα συγκεντρωμένης προσοχής, μιας σπάνιας και υπομονετικής παρατήρησης.

 

-Πριν υποκύψουμε στον πειρασμό να βγάλουμε συμπεράσματα για τον πίνακα, ξανακοιτάζοντάς τον, διαπιστώνουμε πως ο Βαν Γκογκ παρέμεινε ακίνητος και κατέγραψε τα πάντα: μια άμαξα, μια μικρή φιγούρα που οργώνει ένα χωράφι, δύο άντρες που περπατούν σε ένα μονοπάτι, ένα τοπικό τρένο - μερικά από τα βαγόνια του οποίου μεταφέρουν εμπορεύματα, άλλα επιβάτες - που διασχίζει στη μέση της απόστασης, και μετά η γη, πάντα η γη στις πολλαπλές και ποικίλες μορφές της: άνθη σιταριού, κουρεμένο γρασίδι, αφράτο οργωμένο έδαφος .

 

-Μια καταγραφή που σηματοδοτεί την προσεκτική και ρυθμική αποκάλυψη του καλλιτέχνη καθώς η ταπεινή ανθρώπινη ύπαρξη αναδύεται, χαράζοντας τα σημάδια της σε έναν απέραντο κόσμο κάτω από έναν συνηθισμένο ουρανό.

 

-Στον πίνακα δεν υπάρχει κανένα προφανές «μήνυμα» . Είναι απλώς μια «άποψη» που όμως μπορεί να μας φέρει δάκρυα στα μάτια. Γιατί αυτό που κάνει ο Βαν Γκογκ είναι να διορθώνει τη συνηθισμένη μας απροσεξία και βιασύνη, να αντιστέκεται στην καθιερωμένη μας θλίψη και μίσος για τον εαυτό μας, και να ζητά φροντίδα και συμπάθεια.

 

-Αυτό είναι σαν να κοιτάζει ένας θεός τη δημιουργία του, ή ένας γονιός το παιδί του - το σχήμα των δακτύλων του μικρού, τα χείλη του καθώς αρθρώνουν μια λέξη, μια τούφα από τα μαλλιά του... την άξια σεβασμού διαφορά μεταξύ «ενός παιδιού» και «του παιδιού μας», «ενός ατόμου» και «του συντρόφου μας», «ενός ξένου» και «ενός αγαπημένου μας προσώπου».

 

-Ο Βαν Γκογκ μας δίνει το παράδειγμα μιας φροντίδας που, τελικά, είναι βαθιά μεταβιβάσιμη – μιας φροντίδας που μπορεί να μετατοπιστεί από τα δέντρα και τα χωράφια της νότιας Γαλλίας στη ζωή μας ευρύτερα, σε ένα επίπεδο συμπάθειας και εκτίμησης που γνωρίζουμε ότι οφείλουμε ο ένας στον άλλον και θα τη δίναμε, αν δεν ήμασταν τόσο συχνά απρόσεκτοι και βιαστικοί, επιβαρυμένοι και φοβισμένοι.

 

-Μας παρακινεί απλά να ζήσουμε με μεγαλύτερη επίγνωση και φιλανθρωπία, να μετατρέψουμε την αντανακλαστική μας επιφυλακτικότητα και σοβαρότητα σε κάτι λιγότερο αμυντικό και πιο τρυφερό.

 

-Να μάθουμε - για άλλη μια φορά - να παρατηρούμε με υπομονή ο ένας τον άλλο.

 

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

 

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter Inc.