Μουσείο απουσιών

Μουσείο απουσιών

- Δεν το αποφεύγεις με τίποτα! Εκεί που δεν το περιμένεις! Την ώρα που πας να πιες τον καφέ σου, να ξεσκονίσεις, να ανοίξεις ένα ντουλάπι, να ξεκλειδώσεις την πόρτα σου. Τα βλέπεις να ζωντανεύουν και νόημα δεν έχει να αρχίσεις να αναρωτιέσαι σε ποιόν ανήκουν.

-Ένα ρολόι χειρός Zenith παμπάλαιο σταματημένο στις 8, ένα άδειο από καραμέλες ξύλινο κουτί με ζωγραφισμένη πάνω μια μπαλαρίνα, ένα καπέλο πλατύγυρο με κορδέλα που δε φόρεσες μη σε πάρουν για την Αλίκη, μια λάμπα πετρελαίου κρεμασμένη στον τοίχο και γερμένη λίγο λοξά που όλο λες να την ισιώσεις και  όλο το ξεχνάς...

-Ολα αυτά και πολλά άλλα που σκοντάφτεις πάνω τους , είναι τα κενά που τραβούν το μάτι μιας ζωής που η μονιμότητά της είναι παραπλανητική και η σταθερότητά της εξαρτάται από μια σειρά επιτυχημένων συναισθηματικών στιγμών: με τον πατέρα την ημέρα που έφυγε για "πάνω", τον αγαπημένο που πια δεν ακούγεται, της κολλητής που άλλαξε χώρα, της γιαγιάς της ράφτρας που δεν πρόλαβες να γνωρίσεις.

-Το σπίτι έχει γίνει ένα μουσείο απουσιών και κάθε φορά που πιστεύεις ότι μπορεί να ξεπεράσεις τα χειρότερα, σε πιάνει ένα νέο αντικείμενο που αρχίζει να σου ουρλιάζει με πανικόβλητη επιμονή! Ποιος θα φανταζόταν ότι ένα κουτί μπορεί να ακούγεται τόσο απελπισμένο: «Σύνελθε! Εχουν φύγει! Και δεν θα είναι ποτέ ξανά εδώ…»

-Μερικές μέρες υπάρχει μια παρόρμηση να φύγεις από αυτό το συναισθηματικό κοιμητήριο. Στη δουλειά, μπορείς σχεδόν να νιώθεις πως έχεις επιβιώσει, τουλάχιστον για λίγες ώρες. Αλλά εδώ στο σπίτι, σε αυτό που θα έπρεπε να είναι ιερό, ειδικά τη νύχτα, η πονεμένη ιστορία κολλάει παντού.

-Η μόνη διέξοδος θα είναι να αφήσεις να τρυπώσουν νέες αναμνήσεις, έτσι ώστε το ρολόι, το κουτί, το καπέλο ή η λάμπα να πάψουν να σε βασανίζουν με αναφορές και να σημαίνουν κάτι διαφορετικό. Βέβαια η σκέψη αυτή τούτη τη στιγμή προκαλεί αβάσταχτες ενοχές και ναυτία. Μακάρι οι στιγμές αυτές να είχαν έρθει με προειδοποιητικές ετικέτες που θα σε προετοίμαζαν πως μόλις φύγουν , τότε θα άρχιζαν πραγματικά να σε πονάνε . Αλλά δεν το ξέρεις και διέξοδος δεν υπάρχει.

-Θα χρειαστεί απλώς ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Πιθανότατα έχεις μπροστά σου πολλές ώρες πένθους έως ότου όλα αυτά τα αντικείμενα, τα ντουλάπια, τα συρτάρια τα ράφια και τα έπιπλα αρχίσουν να σε λυπούνται – και ίσως μια μέρα να σε αφήσουν ελεύθερο να σκεφτείς κάτι άλλο.

 

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση

Νανά Τσούμα

 

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter