.jpg)
Μια μικρή, γλυκιά συνομωσίαΌταν συνειδητοποιούμε ότι υπάρχει και ένας άλλος που δεν αντέχει το ίδιο άτομο!
Ξέρετε εκείνη τη μοιραία στιγμή που κάποιος - σε μια παρέα, σε μια συγκέντρωση, σε μια ταβέρνα, σε ένα σπίτι- λέει κάτι κι εσύ ακούγοντας αυτό το κάτι, χαίρεσαι και φωνάζεις από μέσα σου «ναι, επιτέλους το είπε κάποιος!»;
Συνήθως πρόκειται για κάτι που δεν τολμάς να παραδεχτείς δυνατά ότι, ας πούμε, δεν σε ξετρελαίνει αυτό το υπερδημοφιλές άτομο, η βεντέτα, το αστέρι, που έχει άποψη για όλα τα θέματα, λύσεις για τα πάντα, μιλάει ακατάπαυστα και όλοι γύρω του το λατρεύουν και το αποθεώνουν.
Δεν είναι ότι θες να είσαι αρνητικός · απλώς δεν νιώθεις το ίδιο με τους άλλους.
Αλλά έχεις μάθει να το κρατάς για τον εαυτό σου, γιατί όποτε το δοκίμασες, κάποιος σε είπε "σνομπ" ή "περίεργο" ή "ζηλιάρη".
Έτσι, χαμογελάς, κάνεις πως συμφωνείς και συνεχίζεις.
Μέχρι που, κάποια στιγμή, κάποιος άλλος λέει δυνατά αυτό που κι εσύ σκέφτεσαι - και τότε νιώθεις εκείνη τη μικρή, γλυκιά συνωμοσία.
Δεν είναι κακία · είναι ανακούφιση.
Είναι το «επιτέλους, δεν είμαι ο μόνος».
Γιατί η κοινή αντιπάθεια, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, μπορεί να φέρει κοντά τους ανθρώπους. Δείχνει ότι βλέπετε τα πράγματα με παρόμοιο τρόπο, ότι καταλαβαίνετε ο ένας τον άλλον πέρα από τα φαινόμενα.
Και κάπως έτσι, μέσα από ένα μικρό «αχ δεν τον αντέχω, μου έρχεται να φύγω», γεννιέται μια απρόσμενη οικειότητα.
Δεν χρειάζεται να εξηγείς ή να απολογείσαι, δεν χρειάζεται να προσποιείσαι για να κρατήσεις το καλό κλίμα στην παρέα.
Είναι απλώς ωραίο να βρίσκεις κάποιον που σε “πιάνει”.
Και τότε συνειδητοποιείς ότι, τελικά, αυτό που μας λείπει πιο πολύ δεν είναι πάντα η αποδοχή ενός άλλου · είναι το να νιώθουμε λιγότερο μόνοι μέσα στις πιο ειλικρινείς σκέψεις μας.😊
Καλή σας ακρόαση
Με εκτίμηση
Νανά Τσούμα
Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter
