«Παιδικοί» έρωτες!
Συμβαίνει στις καλύτερες οικογένειες και στις καλύτερες σχέσεις.
Μπορεί να φαίνεται απίστευτο, απίθανο και αλλόκοτο.
Μια ατμόσφαιρα προσκολλημένη σε ορισμένες από τις διαθέσεις και τα ενδιαφέροντα της πρώιμης παιδικής ηλικίας. Να αποκαλούμε τον άλλο «μωρό μου» και αντίστοιχα ο άλλος να μας αποκαλεί «κουκλάκι μου» . Να μιλάμε μεταξύ μας με λίγο χαμηλότερη χαϊδευτική και ναζιάρα φωνή και να τους αγοράζουμε στα γενέθλιά τους μια Aston Martin μινιατούρα και εκείνοι να μας αγοράζουν στη γιορτή μας ένα αξιολάτρευτο λούτρινο επανιέλ μπρετόν.
Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται - στο φως της ημέρας - πολύ άτυχα, παλιομοδίτικα και κάπως σαχλά. Αλλά αυτό θα ήταν να παραβλέπαμε το πόσο πολύ η ενήλικη αγάπη αναπόφευκτα στηρίζεται σε μια βάση που δημιουργήθηκε στην παιδική ηλικία και ως εκ τούτου, όταν πηγαίνει καλά, θα πρέπει να μοιράζεται ορισμένα χαρακτηριστικά με αυτές τις καλύτερες στιγμές του παρελθόντος μας.
Δεν είναι λοιπόν σημάδι βλακείας όταν χρησιμοποιούμε υποκοριστικά με τους αγαπημένους μας.
Είναι απόδειξη ότι έχουμε βρει τον δρόμο μας πίσω, στην ανάγκη που κάποτε ξέραμε να εκφράζουμε και να διασκεδάζουμε με μια απλότητα που μας αναζωογονούσε και ότι πρέπει να επανασυνδεθούμε με αυτήν για να έχουμε μια ευκαιρία να αγαπήσουμε, ακόμα κι αν είμαστε, στο υπόλοιπο της ζωής μας, έμπειροι δικηγόροι, αναγνωρισμένοι γιατροί ή πασίγνωστοι επιχειρηματίες.
Μπορεί επίσης να αναρωτιόμαστε για εκείνους που φαίνονται πολύ πρόθυμοι να απορρίψουν μέχρι και να χλευάσουν το συναισθηματικό αυτό παιχνίδι ως «παιδικό». Μπορούμε να ρωτήσουμε τι τους συνέβη και γιατί έπρεπε να το αποκηρύξουν τόσο έντονα. Μπορούμε να εξερευνήσουμε πόσο δύσκολο είναι για αυτούς να θεωρηθούν εύθραυστοι - και ως εκ τούτου, να αναγνωρίσουν το πόσο εύθραυστοι είναι και οι άλλοι.
Η πραγματική ωριμότητα δεν σημαίνει - τελικά - την καταστολή όλων των ενδείξεων αδυναμίας ή ανωριμότητας. Η πραγματική ωριμότητα σημαίνει να αποδίδουμε στο πρώιμο και τρυφερό αυτό κομμάτι του εαυτού μας το δικαίωμά του να βρίσκεται μέσα στο σύνολο των δυνατοτήτων της μετέπειτα ζωής μας. Απαιτεί παράλληλα και την ικανότητα να είμαστε μητέρες ή πατέρες του πρώιμου εαυτού του συντρόφου μας - και να του επιτρέπουμε να κάνει και αυτός το ίδιο σε εμάς.
Τελικά μπορεί να χρειαστεί να περιμένουμε μέχρι να γίνουμε πραγματικοί ενήλικες πριν μπορέσουμε να ξαναμάθουμε πώς να παίζουμε - και κυρίως να αγαπάμε - με κάποια από την αυθεντικότητα και την απροκάλυπτη ειλικρίνεια των τριών ετών μας.
Απόδοση από το έξοχο www.theschooloflife.com
