Μοναξιά: κοιτάζοντας μέσα μας

Μοναξιά: κοιτάζοντας  μέσα μας

Ενα χόμπι πράγματι πολύ ασυνήθιστο!

Είναι μια ντροπιαστική ομολογία, αλλά για μια συγκεκριμένη ομάδα ανάμεσά μας, είναι δίκαιο να πούμε ότι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας περνάμε κάνοντας ουσιαστικά την ίδια ερώτηση, εβδομάδα με την εβδομάδα, πάντα με τον ίδιο συνδυασμό απογοήτευσης, απόγνωσης και αμηχανίας: Μα γιατί είμαι τόσο μόνος;

Με άλλα λόγια 

«Γιατί βρίσκομαι τόσο συχνά σε αντίθεση με κοινωνικές ομάδες, γιατί δεν μπορώ να συνδεθώ πιο εύκολα με ανθρώπους, γιατί δεν έχω περισσότερους φίλους αντάξιούς μου;»

Είναι δελεαστικό να βγάλεις το πιο σκοτεινό συμπέρασμα: γιατί είμαι απαίσια, γιατί κάτι δεν πάει καλά μαζί μου, γιατί αξίζω να με μισούν... και άλλα τέτοια δραματικά!

Αλλά η πραγματική απάντηση είναι πιθανό να είναι πολύ λιγότερο τιμωρητική και με τον τρόπο της πολύ πιο λογική, φιλική και ανακουφιστική: εμείς, τα απομονωμένα μέλη της φυλής, είμαστε μόνοι για έναν πολύ σταθερό και άξιο να συγχωρεθεί  λόγο: διότι μας ενδιαφέρει η ενδοσκόπηση και αυτοί - οι άλλοι — παρ' όλη τους την ευφυΐα, την εξυπνάδα και τη δύναμη του μυαλού τους, δεν ενδιαφέρονται.

Μπορεί να έχουν πολλά χόμπι και πάθη και πολλά να πουν για πολλά πράγματα, αλλά απλά δεν τους ενδιαφέρει να κοιτάξουν βαθιά μέσα τους. Δεν είναι καθόλου ευχάριστο γι αυτούς  να γυρίζουν  στην παιδική τους ηλικία, να ανιχνεύουν τους δεσμούς μεταξύ των συναισθημάτων τους και των πράξεών τους ή να ξαπλώνουν για πολλή ώρα σε μια μπανιέρα ή ένα κρεβάτι και να επεξεργάζονται στην εσωτερική τους ζωή.

Η ενδοσκόπηση δεν είναι δικό τους θέμα. Δεν μας το έχουν πει με  λόγια — και δεν θα το πουν  ποτέ. Ισως δεν το συνειδητοποιούν καν. Πρέπει απλώς να υποθέσουμε ότι αυτό συμβαίνει με βάση το ότι ποτέ δεν αισθανόμαστε ότι έχουμε πολλά πράγματα να τους  πούμε, παρόλο που –αντικειμενικά– μπορεί να υπάρχουν πολλά να μοιραστούμε μαζί τους.

Είναι η έλλειψη ενδοσκόπησης που εξηγεί γιατί η συζήτηση μαζί τους κολλάει τόσο συχνά σε περίεργα θέματα συζήτησης :  Ας πούμε για την τιμή των εισιτηρίων του Μετρό  ή για τον καλύτερο τρόπο παρασκευής  κουραμπιέδων  ή  ακόμα  τι  κάνει μια φίλη που έχουμε να τη δούμε χρόνια. Εξηγεί γιατί, όταν προσπαθούμε να σπρώξουμε  τη συζήτηση σε κάτι πιο οικείο και ευάλωτο, φαίνεται ότι δεν τα καταφέρνουμε ποτέ και καταλήγουμε σε ακόμη περισσότερους γύρους συζήτησης για τα αθλητικά αποτελέσματα ή το νέο πολιτικό σκάνδαλο.

Δεν είναι απαραίτητα ψυχροί, αλλά σίγουρα μπορεί να φαίνονται έτσι γιατί δεν ενδιαφέρονται να επικοινωνήσουν  μαζί μας πραγματικά  εκμυστηρεύοντας ό,τι συμβαίνει στην καρδιά τους. Μερικές φορές μπορεί να εκπλαγούμε όταν, απροσδόκητα, μας λένε ότι μας θεωρούν στενούς φίλους.

Θα πρέπει να δεχτούμε ότι οι περισσότεροι από τους γνωστούς μας –όσο και αν θέλουν θεωρητικά να είναι φιλικοί μαζί μας – δεν θέλουν να το κάνουν με τίμημα να κοιτάξουν βαθιά μέσα τους.

Και εμείς από την πλευρά μας είμαστε μόνοι επειδή λειτουργούμε ψάχνοντας βαθιά μέσα στον εαυτό μας , με μια έννοια οικειότητας  που δεν είναι και πολύ συνηθισμένη. Θα είμαστε λοιπόν ευλογημένοι αν συναντήσουμε μόνο έναν ή δύο ανθρώπους στη  ζωή μας που να θέλουν να  λειτουργήσουν όπως εμείς. Τον υπόλοιπο χρόνο, δεν πρέπει να επιδεινώνουμε τα προβλήματά μας με το να νιώθουμε μόνοι που είμαστε μόνοι. Είναι επώδυνο αλλά απολύτως κατανοητό. Το αγαπημένο μας χόμπι, όσο ευγενές κι αν είναι, είναι πράγματι πολύ ασυνήθιστο.

 

Απόδοση από το εξαίρετο https://www.theschooloflife.com/