.jpg)
-Είναι πιθανό να βρεθούμε σε πολύ δύσκολη θέση καθώς το δίλημμα αυτό μας τραβά σε δύο αντίθετες κατευθύνσεις.
-Από τη μία πλευρά, ένα αίσθημα έμφυτου σεβασμού, σημαίνει ότι θα θέλαμε πολύ να μπορούμε να αφήσουμε τα περασμένα να γίνουν ξεχασμένα. Ειδικά καθώς βλέπουμε τους γονείς μας να γερνούν, να γίνονται αδύναμοι, ανίσχυροι και να χάνουν το κύρος που είχαν στον κόσμο όταν ήταν νέοι, οπότε φαίνεται άδικο γι' αυτούς να συνεχιστεί η οργή μας εναντίον τους και να τους κάνουμε να συμπεριφέρονται με τρόπους εντελώς διαφορετικούς από τα χρόνια που είχαν δυνάμεις εξουσίας πάνω μας.
-Ταυτόχρονα, μπορεί να βιώσουμε μια ισχυρή παρόρμηση προς μια άλλη κατεύθυνση. Εντιμότητα σε έναν νεότερο εαυτό μας που τραυματίστηκε άσχημα και εξακολουθεί να αισθάνεται άσχημα. Θέλουμε να φέρουμε στον πληγωμένο παιδικό μας εαυτό δικαιοσύνη και κατανόηση - ακόμη και αν χρειαστεί να τινάξουμε στον αέρα την οικογενειακή αρμονία. Για παράδειγμα σε ένα απλό κυριακάτικο γεύμα στο πατρικό σπίτι όπου, με όποια κουβέντα υποτίμησης τύχει να πει ένας από τους δυο γονείς, είναι πιθανό να μας εκτοξεύσει πίσω στον παιδικό ρόλο (με όλη την ταπείνωση και τις παρεξηγήσεις που την συνοδεύουν), ακόμα κι αν βρισκόμαστε πλέον στη μέση ηλικία και, σε όλους τους άλλους τομείς, πλήρως ικανοί και κυρίαρχοι του εαυτού μας.
-Για να λύσουμε το αίνιγμα, θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε στις προσωπικές μας σχέσεις μια παλιά αρχή που αναφέρεται στις σχέσεις μεταξύ των χωρών. Γνωρίζουμε ότι οι συνθήκες ειρήνης και οι απολογίες σε κρατικό επίπεδο δεν απλά φιλοδοξίες αλλά βασίζονται σε κάτι πολύ συγκεκριμένο: μια αίσθηση εκ μέρους του τραυματισμένου έθνους ότι ο πρώην επιτιθέμενός του καταλαβαίνει, καταλαβαίνει σωστά, πόση ζημιά του προκάλεσε και είναι βαθιά πρόθυμο για αποκατάσταση των σχέσεών τους. Όταν αυτό ισχύει, όταν η μία πλευρά ζητά ενεργά συγγνώμη και νιώθει ένοχη για τις ζημιές που διέπραξε, τότε η ειρήνη είναι μια σοβαρή πιθανότητα. Η εχθρότητα μπορεί να θαφτεί: με τον καιρό μπορούν να υπάρξουν κοινές γιορτές και συνεργασίες σε κοινά επίπεδα. Το τραυματικό παρελθόν μπορεί να ξεχαστεί.
-Το ίδιο ισχύει και σε προσωπικό επίπεδο.
-Και εδώ, η συγχώρεση έρχεται εύκολα όταν είμαστε σαφείς ότι ο γονέας έχει αλλάξει. Μαθαίνουμε να αφήνουμε τα πράγματα να κυλήσουν όταν οι γονείς έχουν κατανοήσει πως πρέπει να διορθώσουν τη ζημιά που έκαναν στο παιδί τους και ότι δεν είναι πλέον αυτοί που ήταν εκείνη την εποχή.
-Όμως, στο βαθμό που οι γονείς επιδιώκουν να κρατήσουν την ίδια στάση και αμυντικά επιμένουν ότι δεν μετανιώνουν για τίποτα και θα έκαναν ακριβώς το ίδιο σήμερα, τότε δεν μπορεί - και δεν πρέπει - να υπάρξει συμφιλίωση ή αρμονία. Ο τρόπος για να ξεμπλοκάρουμε την αναποφασιστικότητά μας είναι σαφής. Ο οδικός χάρτης έχει χαραχθεί για να τον δούμε στον πολιτικό κόσμο.
-Θα πρέπει να είμαστε απόλυτα έτοιμοι να συγχωρήσουμε όσους είναι έτοιμοι να αποδεχτούν τα λάθη τους. Και έτοιμοι να μην συγχωρήσουμε όσους δεν το κάνουν.
-Είτε είναι γονείς είτε είναι σύντροφοι-φίλοι-συνεργάτες.
Είναι τόσο απλό- όσο και περίπλοκο! 😊
Καλή σας ανάγνωση!
Με εκτίμηση
Νανά Τσούμα
Δημοσιεύτηκε στο PsychCentral
