Απογείωση

Ο άγιος Ιερώνυμος στην έρημο (1450)
Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα (1412-1492)

                

    Απογείωση

---Λίγα δευτερόλεπτα στη ζωή είναι τόσο εκστατικά όσο εκείνα στα οποία ένα αεροπλάνο ανυψώνεται προς τον ουρανό. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του τεράστιου κήτους, που στέκει ακίνητο στην αρχή ενός διαδρόμου, αντικρίζουμε μια γνώριμη θέα: ο δρόμος που ήρθαμε, το πήγαινε –έλα των  μπλε λεωφορείων, τα κτίρια, τα δέντρα, το ξενοδοχείο με τα τετράγωνα παράθυρα· η γη δηλαδή όπως πάντα τη γνωρίζαμε.

---Ξαφνικά ένας δυνατός θόρυβος  μας φέρνει μια ελαφρά ταραχή για το xanax  που ξεχάσαμε να πάρουμε. Οι κρύες  μηχανές  ανάβουν, οι κινητήρες το ίδιο, αρχίζουμε να προχωρούμε αργά και μετά πιο γρήγορα και ακόμα πιο γρήγορα... Από το παράθυρο τρέχουν ιλιγγιωδώς τα κτίρια, τα δέντρα, το ξενοδοχείο. Η ταραχή δυναμώνει, τα χέρια μας σφίγγουν τα χερούλια του καθίσματος, ένας ανεπαίσθητος τρόμος και, συνοδευόμενοι από την ελεγχόμενη οργή των μηχανών, αναδυόμαστε πλήρως στην ατμόσφαιρα, όπου ανοίγεται μπροστά μας ένας απέραντος ορίζοντας, κατά μήκος του οποίου μπορούμε να περιπλανηθούμε χωρίς εμπόδια.

---Η νέα οπτική προσδίδει τάξη και λογική στο τοπίο: οι δρόμοι καμπυλώνουν για να αποφύγουν τους λόφους· τα ποτάμια χαράσσουν διαδρομές προς τις λίμνες· οι πυλώνες οδηγούν από τους σταθμούς παραγωγής στις πόλεις· οι δρόμοι, που από τη γη φαίνονταν σχεδιασμένοι άναρχα και χωρίς σκέψη, από ψηλά αναδύονται ως καλοσχεδιασμένα πλέγματα. Το μάτι μας επιχειρεί να ταιριάξει ό,τι μπορεί.

---Και πρέπει να σκεφτούμε ότι όλο αυτό, υπήρχε πάντοτε κρυμμένο από την όρασή μας· ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι μικρός, αλλά σχεδόν ποτέ δεν τον βλέπουμε

---Οι μηχανές δεν δείχνουν καμία από την προσπάθεια που απαιτήθηκε για να μας φέρουν ως εδώ. Κρέμονται στο ασύλληπτο κρύο, υπομονετικά και αόρατα μεταφέροντας το φορτίο τους αιτήματα, βαλίτσες, μηνύματα, ανθρώπους κοιμισμένους και ξύπνιους.

---Δεν μιλάμε πολύ για τα σύννεφα που είναι ορατά εδώ πάνω. Κανείς δεν τα θεωρεί αξιοσημείωτα ότι κάπου πάνω από τον ωκεανό πετάξαμε δίπλα από ένα απέραντο λευκό νησί σαν καραμέλα, το οποίο θα αποτελούσε τέλειο σκηνικό για έναν άγγελο ή ακόμη και για τον Θεό τον ίδιο σε έναν πίνακα του Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα. Στην καμπίνα, κανείς δεν σηκώνεται για να αναγγείλει με απαιτητική έμφαση ότι, έξω από το παράθυρο, πετάμε πάνω από ένα σύννεφο- ένα θέαμα που ο Λεονάρντο ντα Βίντσι θα το κρατούσε φυλακισμένο μέχρι να φτάσει στον καμβά του.

---Το φαγητό, που όταν τρώγεται σε μια κουζίνα θα φαινόταν κοινότοπο, αποκτά νέα γεύση και ενδιαφέρον μέσα στην παρουσία των σύννεφων (όπως ένα τοστ που καταναλώνεται πάνω σε έναν γκρεμό με θέα τη θάλασσα). Με τον φωτισμένο δίσκο μπροστά μας και τη βοήθεια ενός παγωμένου ψωμιού, ενός πλαστικού ρολού και ενός μπολ  με πατατοσαλάτα, οικειοποιούμαστε το εξωγήινο τοπίο, αυτή την αφιλόξενη περιοχή.

---Ξέρετε υπάρχει και μια ψυχολογική απόλαυση σε αυτή την απογείωση· η μαρτυρία της ταχύτητας με την οποία το αεροπλάνο ανέρχεται αποτελεί υποδειγματικό σύμβολο μεταμόρφωσης. Η επίδειξη ισχύος μπορεί να μας εμπνεύσει να φανταστούμε ανάλογες, αποφασιστικές μεταμορφώσεις –απογειώσεις και στις δικές μας ζωές· να φανταστούμε ότι κι εμείς, μια μέρα, θα υπερβούμε πολύ εκείνα που ως τώρα μας είχαν στοιχειώσει.

---Τα σύννεφα μας σπρώχνουν απαλά στην ηρεμία. Κάτω από εμάς βρίσκονται οι εχθροί και οι συνάδελφοι, οι αιτίες  των τρόμων μας και των  σπαραγμών μας, όλοι τους τώρα μοιάζουν απειροελάχιστες γρατσουνιές πάνω στη γη καθώς πιέζουμε το  μάγουλό μας πάνω στο κρύο παράθυρο του αεροπλάνου- αυτής της όμορφης, σκόπιμης μηχανής και  δασκάλας βαθιάς φιλοσοφίας.

Καλή σας ανάγνωση!

Με εκτίμηση 

Νανά Τσούμα

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter Ink