Ποίηση και οικολογία...δρόμοι παράλληλοι

Ο φίλος μου ο Στέφανος Σταμέλος ,μέλος της Γραμματείας των Οικολόγων Πράσινων ,μου έστειλε αυτά τα δυο ποιήματα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω

Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος

Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή

σεντόνια

Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη

Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω

Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές

Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’ έχουν τά κύματα

Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς

Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"

Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο

Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά

Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες

Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει

Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει

Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ

Επειδή σ’ αγαπώ καί σ’ αγαπώ

Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό

Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στόν άνεμο

Τόσο η στάλα στόν αέρα, τόσο η σιγαλιά

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα

Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο

Μές στούς τέσσερις τοίχους, τό ταβάνι, τό πάτωμα

Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου

Νά μυρίζω από σένα καί ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι

Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’ αλλού φερμένο

Δέν τ’ αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Άρης Δικταίος

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Δος μου την ηδονή της ηδονής,

ζωή της ζωής, της μέθης νύχτα, οδύνη

Το ερωτικόν απόσταγμα μου ηδύνει

την υπερφίαλη σκέψη που πονεί

μόνο τη γεύση, αγάπησα μόνο, ώ

πονώ πέρ’ απ’ την αίσθηση του χώρου

της γής, πέρ’ απ’ τα μάκρη αυτά πονώ!

Δε νιώθω, δεν αισθάνομαι καθώς

άνθρωπος, μα αισθάνομαι θεός.

κι ως θεός ζούσα, μεθούσα, πλήρης

από έρωτα και δόξα ομορφιά...

Πάνω σε σουβλερά καρφιά,

σαν ασκητής, έλα και συ να γείρεις,

τον ίλιγγο να δεις, το δέος να δεις,

να φτάσεις στη σιγή και στο κενό να φτάσεις,

κι ως άνθος τον εαυτό σου να μαδείς.

Κι όταν σταθείς στο τελευταίο σκαλί

του έρωτα και του πόνου, ένα φιλί

απ’ την πείρα την τόση να κρατείς:

φιλί άγριο και ζεστό να με δαμάσεις