Δεν ονειρευόμαστε όλοι να γίνουμε πλούσιοι και διάσημοι. Δεν ευχόμαστε όλοι να είχαμε το τέλειο σώμα ή να ήμασταν ικανοί να γράψουν ένα σπουδαίο μουσικό έργο.
Ωστόσο, όλοι μας –χωρίς εξαίρεση– ελπίζουμε πολύ ότι, τουλάχιστον, θα μπορούσαμε να είμαστε ευτυχισμένοι.
Και όμως, παρά την προφανή επιθυμία μας, πολλοί από εμάς νιώθουμε μεγάλο άγχος γύρω από τις δυνατότητες της ευτυχίας.
Μπορεί να διαθέτουμε τις τέλειες συνθήκες για να είμαστε ευτυχισμένοι– μια καλή δουλειά, έναν στοργικό σύντροφο, μια καλή υγεία – και όμως να αποδειχθούμε ανίκανοι να απολαύσουμε την καλή μας τύχη , να αισθανθούμε ευτυχισμένοι! Η ευτυχία δηλαδή να μας προκαλεί ένα οδυνηρό ψυχικό μαρτύριο!
Πώς γίνεται λοιπόν η ευτυχία είναι τόσο αβέβαιη; Τόσο άστατη; Γιατί μπορεί η προοπτική της χαράς να γίνεται πηγή βαθιάς ανησυχίας και πόνου; Πώς στο καλό γίνεται αυτό;
Οι έρευνες λένε πως οι δυσκολίες μας πηγάζουν από το περίπλοκο παρελθόν μας. Φοβόμαστε και αποφεύγουμε την ευτυχία γιατί, πριν από πολύ καιρό, μας την άρπαξαν ξαφνικά και βίαια – και τώρα δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τη βασική ιδέα ότι μπορεί να επιστρέψει.
Φανταστείτε ένα παιδί που έχει περάσει κάποια μορφή τραύματος. Για παράδειγμα τον χωρισμό των γονιών του, μια ξαφνική παιδική ασθένεια, ο θάνατος ενός συγγενή ή φίλου.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, το μάθημα που παίρνει είναι πως η ευτυχία είναι άστατη.
Ανά πάσα στιγμή, μπορεί να ξεριζωθεί από μέσα μας – και έτσι, όταν εμφανιστεί στη συνέχεια, να πάθουμε εμμονή με την ιδέα πως θα την χάσουμε πάλι.
Τέτοια μαθήματα μεταφέρονται στην ενήλικη
ζωή πολύ συχνά πέρα από τα
όρια της μνήμης μας και αφορούν στο αρχικό τραύμα που έχουμε υποστεί. Για να μην το μάθουμε αυτό το μάθημα, πρέπει να επιστρέψουμε στην
πηγή της πρωταρχικής πληγής του παρελθόντος.
Τελικά, για να μπορέσουμε να απολαύσουμε την ευτυχία που μας προσφέρεται στο παρόν, μπορεί να απαιτεί να κάνουμε ειρήνη με τον πόνο που αντιμετωπίσαμε στο μακρινό παρελθόν.
Απόδοση από το Schoole of life
