Ξενυχτώντας

Ξενυχτώντας

Είναι πολύ αργά· οι  περισσότεροι συνηθισμένοι άνθρωποι έχουν από ώρα παραδοθεί στον ύπνο. 

Μα εμείς μείνουμε ξύπνιοι, για να διαβάσουμε, να συλλογιστούμε, να μιλήσουμε με έναν παλιό ξεχασμένο γνώριμο: τον εαυτό μας.

Αργά τη νύχτα είναι η στιγμή όπου τα μεγάλα πράγματα βρίσκουν, επιτέλους, την ευκαιρία να ανθίσουν μέσα στο νου μας.

Η νύχτα διορθώνει όσα απαιτεί από εμάς  κοινωνία. Μπορεί τη μέρα να είμαστε ένας μηχανικός  ή ένας δάσκαλος· όμως πολύ πριν απ’ αυτό, ίσως ακόμη και τώρα, όταν μας επιτρέπεται να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας,  μπορούμε να είμαστε μια απρόσωπη, απέραντη συνείδηση· μια ύπαρξη  ελεύθερη, χωρίς άγκυρες και βαρίδια,  πλατιά, γεμάτη άπειρες δυνατότητες, αφύσικη δύναμη και σπάνιες, ανησυχητικές, διφορούμενες, παράξενες, οραματικές και αποκαλυπτικές σκέψεις.

Οι σκέψεις της νύχτας θα έμοιαζαν αλλόκοτες στη μητέρα μας, στον φίλο μας, στο παιδί μας, στον προϊστάμενό μας. Αυτοί χρειάζονται να μας  βλέπουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο· δεν αντέχουν όλες τις όψεις της ύπαρξής μας κι έχουν τους λόγους τους. Δεν είναι απαραίτητο  να τους απογοητεύσουμε. Εχουν δικαίωμα να μας θεωρούν προβλέψιμους και αυτό τους κάνει να νοιώθουν ασφάλεια. Αλλά  είναι οι προσδοκίες τους που μας διαμορφώνουν, που μας επηρεάζουν, που  μας κάνουν αυτό που είμαστε και που τελικά πνίγουν τα ζωτικά κομμάτια μας.

Κι όμως, τη νύχτα, με το παράθυρο ανοιχτό και τον ουρανό διάφανο από πάνω μας, μένουμε μόνο εμείς κι ολόκληρο το σύμπαν – κι έστω για λίγο, μπορούμε να γευτούμε κάτι από την απεραντοσύνη του και να του εκμυστηρευτούμε τις σκέψεις μας.

Καλή σας ανάγνωση

Με εκτίμηση 

Νανά Τσούμα

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter