Μια γρήγορη ματιά στους δρόμους του Φιλοπάππου και αμέσως μια γρήγορη σκέψη που σε φέρνει μερικά χρόνια πίσω στο Manhattanhenge
Ηλιοστάσιο· μα τί όμορφη ελληνική λέξη είναι αυτή!
======================
Χθες το βράδυ, αφού ο ήλιος γλίστρησε τέλεια στις οδούς Κουκάκι της Αθήνας (Ματρόζου, Διοβουνιώτη, Γαληνού, Φιλοπάππου και όλων των δυτικών παραλλήλων της Βεΐκου), ρίχνοντας μια ζεστή γραμμή ανάμεσα σε μπαλκόνια και δέντρα ακακίας. Για χρόνια, περιπλανιόμουν σε αυτούς τους δρόμους, αλλά δεν τους είχα δει ποτέ να ευθυγραμμίζονται έτσι - το φως να λιμνάζει σε μαρμάρινα σκαλοπάτια, γείτονες να κάνουν ησυχία, πρόσωπα γυρισμένα προς τα πάνω.
Δεν ήταν θέαμα, απλά μια ήσυχη στιγμή: Η Αθήνα που χωνεύει μια ανάμνηση μου από τη Νέα Υόρκη (το τόσο θεατρικό και θεαματικό Manhattanhenge κατά τη διάρκεια του ηλιοστασίου), μετά την αφήνει να σβήσει. Μια σύντομη ευθυγράμμιση, μια απαλή ηχώ συμμετρίας. 
Περπάτησα σπίτι με τη λάμψη να παρατείνει, νιώθοντας την πατρίδα μου - οικεία, φευγαλέα και κάπως εντελώς δική μου.
Από http:/www.facebook.com/kakavoulis
