Βλέποντας τον κόσμο να κυλάει.

 Βλέποντας τον κόσμο να κυλάει.

-Κάπου κάπου μας συμβαίνει...να αφήσουμε μια δουλειά που κάνουμε και να πλησιάσουμε στο παράθυρο, να κάτσουμε εκεί λίγο ή περισσότερο και να αφήσουμε τα μάτια μας να χαζεύουν την πολυκατοικία απέναντι, τη βροχή που σκάει στο πεζοδρόμιο, τα αυτοκίνητα που περνούν, τον πιτσιρικά που τρέχει με το πατίνι του. Μπορεί ακόμα και να χαθούμε λίγο από τον τόπο που βρισκόμαστε , να ονειροπολήσουμε. Αμέσως μετά, γυρίζοντας σε αυτό που κάναμε, τείνουμε να κατηγορούμε τον εαυτό μας γιατί χάσαμε την ώρα μας κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, χωρίς σκοπό, τεμπέλικα και μάταια.
-Ξέρετε, σπάνια θα ακούγαμε κάποιον να λέει με υπερηφάνεια: «Πέρασα μια υπέροχη μέρα• το αποκορύφωμα ήταν που κοίταζα έξω από το παράθυρο».
Κι όμως, ίσως σε μια καλύτερη κοινωνία, ακριβώς αυτό θα ήταν που οι άνθρωποι θα έλεγαν συχνότερα ο ένας στον άλλον.
-Το να κοιτάμε έξω από το παράθυρο είναι, παραδόξως, μια άσκηση στο να ανακαλύπτουμε τα περιεχόμενα του εγκεφάλου μας. Είναι εύκολο να φανταστούμε ότι ξέρουμε τί σκεφτόμαστε, τί νιώθουμε και τί συμβαίνει στο μυαλό μας. Πλην όμως σπάνια το εξερευνούμε πλήρως και σε βάθος. Ένα μεγάλο μας κομμάτι είναι ντροπαλό και δεν βγαίνει στην επιφάνεια παρά μόνο κάτω από πίεση. Αν δεν το πιέσουμε, τότε δεν το ακούμε. Το να κοιτάζουμε όμως έξω από το παράθυρο προσφέρει έναν τρόπο να αφουγκραστούμε τις πιο ήσυχες προτάσεις και προοπτικές του βαθύτερου εαυτού μας.
-Ο Πλάτωνας πρότεινε μια μεταφορά για τον νου: οι ιδέες μας είναι σαν πουλιά που φτερουγίζουν αδιάκοπα μέσα στο πτηνόσπιτο του εγκεφάλου μας. Αλλά για να καθίσουν τα πουλιά, ο Πλάτωνας καταλάβαινε ότι χρειαζόμαστε περιόδους ηρεμίας και χωρίς σκοπό. Το να κοιτάμε λοιπόν έξω από το παράθυρο προσφέρει ακριβώς αυτήν την ευκαιρία. Βλέπουμε τον κόσμο να κυλάει.
-Και τότε, τα πιο διστακτικά μέρη του εαυτού μας, τα πιο ντροπαλά, έχουν την ευκαιρία να ακουστούν, όπως ακούγεται ένας συναγερμός που χτυπάει το βράδυ ή ο ήχος από το ρολόι στο καμπαναριό της εκκλησίας όταν η κίνηση έχει κοπάσει.
-Ασφαλώς το ενδεχόμενο αυτό του ονειροπολήματος δεν αναγνωρίζεται από μια κοινωνία που είναι παθιασμένη με τις τεράστιες απαιτήσεις της παραγωγικότητας. Ομως αυτές οι μικρές απολαύσεις -όπως αυτή του να κοιτάζουμε έξω από το παράθυρο τη ζωή να κυλά-το να ονειροπολούμε, είναι μια μικρή στρατηγική επανάσταση απέναντι σε αυτές τις υπερβολικές απαιτήσεις και μας δίνει χώρο να ψάξουμε δημιουργικά τον ανεξερεύνητο εσωτερικό μας εαυτό που τελικά αυτό είναι και το ζητούμενο.

Καλή σας ανάγνωση
Νανά Τσούμα

Δημοσιεύτηκε στο PsychCenter